SIX DEGREES OF INNER TURBULENCE DREAM THEATER 1/2/2002

Σε ανύποπτο χρόνο έφτασε αυτό το CD στα χέρια μου, και ομολογώ ότι το εξώφυλλο με προϊδέασε αρνητικά. Όπως επίσης αρνητικά με προϊδέασε το γεγονός ότι οι Dream Theater κυκλοφόρησαν ένα δίσκο με συνολική διάρκεια 95 λεπτών και μόλις 6 τραγούδια. Όταν άκουσα το πρώτο τραγούδι "The Glass Prison" είπα από μέσα μου ότι θα είναι σίγουρα ένα άλμπουμ πολύ διαφορετικό από το μνημειώδες "Scenes From A Memory". Τελικά ακούγοντας και τα υπόλοιπα 4 τραγούδια του πρώτου από τα δύο CD κατάλαβα πόσο μέσα έπεσα.

Οι Dream Theater, σ´ αυτό το δίσκο είναι ακόμα πιο εγκεφαλικοί, φλερτάρουν περισσότερο από ποτέ με "σκληρότερους" πειραματισμούς, δημιουργούν ένα εσωστρεφές και δυσπρόσιτο album το όποιο χρειάζεται αρκετά ακούσματα για να καταφέρει κανείς να εξοικειωθεί μαζί του. Το σκοτεινό "Misunderstood" μου έφερε πολύ στο μυαλό την τελευταία δουλειά των Fates.To "The Great Debate" είναι καταπληκτικό τραγούδι ενώ το 7λεπτο αργόσυρτο (hit σε ένα δίσκο με όλα τα υπόλοιπα τραγούδια να είναι πάνω από δέκα λεπτά το καθένα) "Disappear" είναι πραγματικά ενδεικτικό του feeling που επικρατεί στο δίσκο.

Όλα καλά μέχρι εδώ και διστακτικά έβαλα το δεύτερο CD να παίξει. Κάπου εκεί ξεκίνησε το ταξίδι με τίτλο "Six Degrees Of Inner Turbulence". Ένα ταξίδι με διάρκεια 42 λεπτών ,για το οποίο ,πέρα από κάθε άλλο λόγο αξίζει να αποκτήσει κανείς τη νέα δουλεία των Αμερικάνων πρωτοπόρων μουσικών. Αυτό το τραγούδι είναι σαφώς πιο ευδιάθετο από τα υπόλοιπα του δίσκου και μουσικά πιο κοντά στον ήχο του προηγούμενου άλμπουμ. Οι γνώριμες Dream Theater-iκες μελωδίες κάνουν την εμφάνιση τους και μαζί με τις συνεχείς αλλαγές δημιουργούν ένα άκρως ενδιαφέρων και καθόλου κουραστικό παρά τα 42 λεπτά του τραγούδι. Και τα 7 μέρη από τα οποία αποτελείται είναι καταπληκτικά και είναι δύσκολο για μένα να ξεχωρίσω κάποιο. Ίσως τα "War Inside My Head" και "Losing Time".

Τελικά το μόνο πράγμα που είναι σίγουρο όταν ακούω κάθε φορά τον εκάστοτε καινούριο δίσκο τους είναι πως σταδιακά θα με κερδίζει όλο και περισσότερο μέχρι το τέλος να παραδεχτώ ότι πρόκειται για αριστούργημα. Με αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο τους οι Theater ανεβάζουν ακόμα πιο ψηλά τον πήχη στο είδος και αν δεν υπήρχαν και οι Shadow Gallery θα έλεγα ότι πλέον "παίζουνε μόνοι τους"

Νομίζω πως οι οπαδοί των Dream Theater θα το έχουν αποκτήσει ήδη. Αυτοί που δεν ακούνε D Theater σίγουρα όχι , αυτοί που αμφιταλαντεύονται καλό θα ήταν να δώσουν μια ευκαιρία σ?αυτό το τόσο διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα και με τόσο έντονο το στίγμα των δημιουργών του album και να είναι σίγουροι ότι θα τους κερδίσει..

Κώστας Λιανίδης