 |
|
|
|
ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ
|
Στην ορολογία της rap μουσικής το hip hop ορίζεται συνήθως από την κουλτούρα κάνω graffiti, χορεύω break dance ενώ στα πικαπς μου παίζω μουσική rap. Τουλάχιστο έτσι το εισπράττω εγώ. Στη χώρα μας (χωρίς να καταλάβω ποτέ γιατί;) υπάρχει μια ένταση τύπου όλοι εναντίον όλων στον χώρο. Έτσι και οι Warriorz συνεχίζουν τη σχολή των Νεβμα και FFC. Γράφω «συνεχίζουν» αφού ουσιαστικά τώρα παρουσιάζουν την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά ενώ είναι στη σκηνή από το 1998.
Funk αποχρώσεις και ρυθμοί που στέλνουν τους παππούδες του χώρου των MCs πίσω στους Grandmaster Flash, Whodini και Kurtis Blow να αναπολούν τα πρώτα rapαρίσματα των Pharoahe Monch. Στοίχοι επιθετικοί που θα ήταν βαρετοί για τους μυημένους του χώρου εάν δεν είχαν μεγάλες δόσεις ειρωνείας και χιούμορ. Οι Warriorz «τα χώνουν» σε όλους και για όλα. Αλλά έχουν στυλ. Ξεφεύγουν από την απατηλή συμπεριφορά που κρατούν πολλά σχήματα του χώρου με τσαμπουκαλεμένες μικροφωνικές πόζες. Και με καυστικό χιούμορ εννοούν κάθε λέξη. Δεν ξέρω αν θεωρηθεί ανίερο να παρομοιάσω αυτό το άλμπουμ με το κορυφαίο «Raising Hell» των θεών Run D.M.C αλλά με κάθε επανακρόαση του «Τρόπος Ζωής» φεύγω εκεί πίσω στο 1986 και χορεύω ξανά με το απίθανο «It’s Tricky» (θυμάστε με το sample του «My Sharona» !)
Κάποιες φορές τα ντεμπούτο άλμπουμ φωτογραφίζουν ανθηρά και πολλά υποσχόμενα νέα σχήματα. Κάποιες (άλλες) φορές είναι τίποτα άλλο εκτός από υποσχέσεις για τις επικείμενες δυνατότητες των δημιουργών. Οι Warriorz με τα 16 κομμάτια του πρώτου τους άλμπουμ τα καταφέρνουν και τα δύο. Είναι ένα επιδέξιο άκρως πετυχημένο μπουκέτο ασυνήθιστης δύναμης που οριοθετεί το τι πρέπει να απαιτήσουμε από αυτούς τα χρόνια που έρχονται. Ακόμη μια δεσμίδα ήχων ελεύθερη από αμφιβολίες που θα rockάρει τη γειτονιά αλλά δεν είναι έτοιμη να κατακτήσει τον πλανήτη. Αλλά... να πάρει η ευχή, ευτυχώς οι τύποι ζέχνουν μια διέγερση αδυσώπητης δύναμης που υπόσχονται πολλά. Και γώ θέλω να είμαι μαζί τους...
Να είμαστε καλοί
Χρήστος Αρβανιτίδης |
Local
