ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΣΤΟ EMPIRE FALLS 23/7/2003

Μέχρι σήμερα, καλά μας έχει πάει το καλοκαίρι. Αν εξαιρέσουμε εκείνη την ανεκδιήγητη βδομάδα, όπου η θερμοκρασία έφτασε τους 40 και η πίεσή μας στο 20, το κλίμα φέτος είναι τέτοιο που ευτυχώς έχει αφήσει και κάποια περιθώρια στοιχειώδους εγκεφαλικής λειτουργίας. Ε, εντάξει δεν λεω, αν είχα υπερβολικά μεγάλη όρεξη μπορεί και να διάβαζα το Κεφάλαιο του Μαρξ, αλλά μια και οι παντός είδους κινήσεις μου ανταποκρίνονται περισσότερο σε ρυθμούς παραλίας, μία τέτοια ενέργεια θα απέβαινε μοιραία τόσο για μένα όσο και για τον Μαρξ (καταλαβαίνετε περίπου τι είδους ερμηνείες θα έδινα…ανάλυση επιπέδου…πρωινάδικου!!). Έτσι, εγκατέλειψα και πάλι το όνειρο μου να καταλάβω την οικονομική θεωρία που ενέπνευσε εκατοντάδες ανθρώπους στον 20ο αι. να αλλάξουν τον κόσμο (επειδή νομίζω ότι παίρνει επικίνδυνη τροπή η κριτική, ας σταματήσω τον ενθουσιασμό μου εδώ, λέω) και άρχισα να ψάχνω το επόμενο λογοτεχνικό που θα μπορούσε να με εμπνεύσει να το διαβάσω.

Μετά από ένα σερί ευρωπαΐκής λογοτεχνίας, έστρεψα την προσοχή μου στην αμερικάνικη, και δη σε αυτήν που καταπιάνεται με καταθλίψεις, αδιέξοδα, ανεργία, εν γένει με όλα τα προβλήματα που ανακύπτουν στην προσπάθεια της επιβίωσης σε αυτόν τον αδηφάγο κόσμο. Εν ολίγοις ήθελα ένα βιβλίο σαν σενάριο ταινίας του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά. Εκείνο το βιβλίο που θεώρησα τη στιγμή της αναζήτησης ότι πληρούσε τις συγκεκριμένες προΰποθέσεις, ήταν το "Όνειρα και αυταπάτες στο Empire Falls" του Ρίτσαρντ Ρούσο ( Εκδ. Μεταίχμιο, 2003 ). Το απόσπασμα δε, που διάβασα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου με κάλυψε πλήρως: Το Empire Falls, μια φαινομενικά ήσυχη πόλη στο επαρχιακό Μέιν, είναι ένα μέρος που κρύβει πολλά μυστικά: μια ερωτική σχέση χρόνων, μια τραγική περίπτωση βαναυσότητας και εγκατάλειψης, μια μακιαβελική ιστορία εκδίκησης που συνεχίζεται χρόνια ολόκληρα…

Το βιβλίο ξεκινάει χωρίς να τραβάει ιδαίτερα τον αναγνώστη, μια και αναλώνεται αρχικά σε ατέλειωτες περιγραφές για την περιοχή. Ο τρόπος δε, με τον οποίο μας συστήνει τους πρωταγωνιστές είναι ιδιαίτερα κουραστικός κατά τη γνώμη μου, μια και πραγματοποιείται μέσω ενός ανούσιου διαλόγου μεταξύ τους στο πιο πολυσύχναστο εστιατόριο της πόλης. Από τη στιγμή, όμως που ξεκινάει το πρώτο flash back που αφορά στην οικογένεια ενός από τους πρωταγωνιστές, οι ρυθμοί του βιβλίου εκτοξεύονται. Αρχίζει και αποκτά αμέριστο ενδιαφέρον, με αποτέλεσμα να διαβάζεται πραγματικά μονορούφι.

Ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας αναλύει τους χαρακτήρες είναι ιδιαίτερα προσεγμένος, μεταβαίνοντας σταδιακά, μέσω τόσο ψυχογραφημάτων όσο κυρίως γεγονότων που σημάδεψαν τις ζωές τους, στο συμπέρασμα που θέλει να βγάλει για τον καθένα από τους πρωταγωνιστές. Οι περιγραφές του για την προσπάθεια που κάνουν τα πρόσωπα του βιβλίου του να αποδεκτούν τις ζωές τους, χωρίς να είναι συγκινητικές ξεχειλίζουν από συναισθηματική φόρτιση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι λόγω των περιγραφών αυτών καθώς και της ανάλυσης των χαρακτήρων, του απονεμήθηκε το Βραβείο Πούλιτζερ το 2002. Θα ήθελα να προσθέσω τέλος, ότι πολύ καλή δουλειά εκτός από τον ίδιο τον συγγραφέα, έχει κάνει και η μεταφράστρια Ρένα Χατχούτ.

Διαβάστε το!

Δέσποινα Καβουσανάκη

Εξωτερικός Συνεργάτης