JETHRO TULL 15/07/2003 Μονή Λαζαριστών, Θεσ/νίκη 24/7/2003

Ένα χρόνο και κάτι μετά την σοκαριστική εμπειρία που έζησα τόσο εγώ όσο και θέλω να πιστεύω όσοι άλλοι ήτανε τότε παρακολουθώντας τον Joe Satriani επέστρεψα στον πολύ καλό χώρο της Μονής Λαζαριστών για να παρακολουθήσουμε την τεράστια αυτή μπάντα που ονομάζεται Jethro Tull. Μία μπάντα θρύλο η οποία με την εμφάνιση της δικαίωσε και με τον παραπάνω τον χαρακτηρισμό που της αποδίδω.

Αφού κατάφερα τόσο εγώ όσο και καμιά 500αρια ακόμη άνθρωποι να μπούμε με 10 λεπτά καθυστέρηση στις 21:45 (η συναυλία είχε ξεκινήσει από τις 21:35) καβάτζωσα μία θέση όσο καλύτερη μπορούσα καθώς ο κόσμος ήτανε πολύς σε βαθμό ασφυξίας. Τώρα τους Jethro Tull τι να πρωτογράψω ειλικρινά δεν ξέρω. Τα λόγια μερικές φορές είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν στιγμές που αν δεν τις ζεις αυτοπροσώπως είναι δύσκολο να περιγραφούν. Ίσως θα ήτανε καλύτερο την παρούσα κριτική να την έγραφαν άτομα τα οποία έχουνε μεγαλώσει με τους Tull άτομα τα οποία συγκινημένα και εκστασιασμένα τραγουδούσαν μαζί με τον καραφλό ηγέτη όλους τους στίχους. Τι να σχολιάσω; Ότι ακούστηκαν διαχρονικοί ύμνοι του rock όπως “Living in the past”,”Beside myself”(ύμνος!),”Bouree”,”Too old to rock n roll too young to die”,,”Budapest”(από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία του rock),”Aqualung”,”Locomotive Breath”(ισχύει ότι και για το Budapest) μεταξύ άλλων;Να σχολιάσω την απίστευτη σκηνική παρουσία του Anderson; Ο άνθρωπος έκανε πραγματικά ότι ήθελε με το φλάουτό του μαγεύοντας μας ενώ δεν παρέλειψε να παίξει και φυσαρμόνικα αλλά και ακουστική κιθάρα όπου χρειάστηκε.

Δεν έλειψαν οι φονικές ατάκες του“το Bouree είναι στην ουσία διασκευή Bach ο οποίος ήτανε φοβερός στην εποχή του αλλά ευτυχώς τώρα είναι νεκρός και δεν χρειάζεται να του πληρώνουμε και δικαιώματα” είπε ο τρελάκιας κάνοντας όλο τον κόσμο να γελάει . Φοβερή επίσης η σκηνή όπου έψαχνε με φακό από σκηνής να δει ποιοι από το κοινό καπνίζουνε καθότι πολλές φορές παρακάλεσε να μην καπνίζουνε κάποιοι γιατί σαν συγκρότημα τους πειράζει το κάπνισμα. Γενικώς ο Anderson είναι μεγάλη μορφή και έδειξε και στη συναυλία το χιούμορ του όπως έκανε και όλες τις προηγούμενες μέρες στα κανάλια(πως το έπαθαν οι άθλιοι καναλάρχες και αντί για τη Μαστροκώστα ασχολήθηκαν με τους Jethro Tull είναι μυστήριο).

Τα υπόλοιπα μέλη στάθηκαν άξια δίπλα στον πολύ μεγάλο ηγέτη και ιδιαίτερα οι κ.κ Andrew Giddings στα πλήκτρα ο οποίος είναι από τους πιο ουσιαστικούς πληκτράδες που έχω δει σε συναυλία. Γέμιζε τα τραγούδια όπου χρειάζονταν με τα υπέροχα πλήκτρα του και ακολουθούσε κατά πόδας όπου χρειάζονταν. Επίσης πολύ μεγάλος μουσικός είναι και ο Martin Barre στην κιθάρα.35 χρόνια άλλωστε δίπλα στον Anderson δεν είναι και λίγα. Ο άνθρωπος ήτανε ο ορισμός αυτού που ονομάζουμε μουσικότητα. Χτυπούσε 2 νότες στην κιθάρα και σου “μιλούσαν” με τη μία. Πολύ μεγάλος μουσικός ενώ και ο ήχος βοήθησε τη μπάντα όντας πολύ καλός. Ακόμη να προσθέσω για να μην το ξεχάσω ότι ακούστηκε και ένα κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο τους ο οποίος θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Θοδωρής Angus