TRIBE QUEENSRYCHE SANCTUARY/Sound And Vision 1/8/2003

Ποιος νοήμων άνθρωπος που ασχολείται με το metal δεν θεωρεί τους Queensryche μια από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών; Ότι κυκλοφόρησε αυτό το συγκρότημα μέχρι και το “Promised Land” ήταν στο υψηλότερο επίπεδο ποιότητας , με την μπάντα να προχωράει και να εξελίσσει τον ήχο της, παραμένοντας πάντα όμως Queensryche.

Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε η τεράστια πατάτα “Hear In The Now Frontier”, στη συνέχεια ο DeGarmo έφυγε από την μπάντα και ακολούθησε το μετριότατο “Q2K”. Πολλοί ελπίζαμε στην επιστροφή του DeGarmo στο γκρούπ , όμως αυτή αποδείχθηκε «φιάσκο» και έτσι καθόμαστε εδώ τώρα και μιλάμε για το “Tribe”.

Ο Geoff Tate στην συνέντευξη είχε πει πως ελπίζει οι οπαδοί να είναι ανοιχτόμυαλοι και να τους αρέσει. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου ανοιχτόμυαλό , και πολύ μάλιστα όμως πείτε μου πως είναι δυνατόν να μου αρέσει ένας δίσκος των Queensryche με 2 , το πολύ 3, καλά τραγούδια (“Open”, “Losing Myself”, “Great Divide”) που και αυτά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, απλά ξεφεύγουν από τον metalopop αχταρμά του άλμπουμ. Πως είναι δυνατόν να μου αρέσουν τραγούδια σαν το “Falling Behind” που είναι όσο pop όσο η Avril Lavigne (για να μην πω περισσότερο); Και το “Promised Land” ήταν ένα αρκετά πειραματικό άλμπουμ που ξένισε πολλούς όμως κανείς δεν μπόρεσε να αμφισβητήσει την ποιότητα των περισσοτέρων συνθέσεων του δίσκου.

Κι αν προσπαθώ να δικαιολογηθώ τόσο για τη θέση που παίρνω για τον δίσκο δεν το κάνω για τους ,και καλά, προοδευτικούς που θα το παίξουν έξυπνοι παρούσιάζοντας το “Tribe” ως το απόλυτο άλμπουμ μπροστά από την εποχή του, το κάνω καθαρά για μένα, γιατί όντως με στενοχωρεί να μιλάω άσχημα για ένα από τα αγαπημένα μου γκρουπ.

Είναι κρίμα για αυτό το συγκρότημα να έχει χάσει έτσι τον δρόμο του αλλά αν πιστεύουν ότι αυτό τους αρέσει και τους εκφράζει πλέον οκ ας το παίξουν. Κι εμένα όμως είναι δικαίωμα μου να το θεωρώ κατάντια για αυτό το γκρουπ να κυκλοφορεί τέτοιους δίσκους και να στρατολογεί κιθαρίστες τύπου Mike Stone προσπαθώντας να μας πείσει πως το κενό DeGarmo δεν σημαίνει τίποτα.

Κώστας Λιανίδης