T IN THE PARK 2003 - 1η ημέρα 12/07/2003 Kinross, Scotland, UK 19/8/2003

Το Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Ιουλίου η Σκοτία έβαλε τα καλά της και διοργάνωσε με επιτυχία για 10η συνεχή χρονιά το T in the park festival . Το να παρακολουθήσει κάποιος ένα τέτοιο μουσικό festival είναι μια εμπειρία που επιβάλλεται να ζήσει , αν η σχέση του με τη μουσική είναι μια σχέση πάθους, όπως συμβαίνει φαντάζομαι με τους περισσότερους από τους αναγνώστες αυτού του site. Δυστυχώς στην πατρίδα μας, αν και έχουν γίνει κάποιες φιλότιμες προσπάθειες, δεν έχουμε ακόμη φτάσει στο σημείο να μπορέσουμε να διοργανώσουμε – αλλά και να υποστηρίξουμε – ένα τέτοιο γεγονός.

Το T in the park είναι το μεγαλύτερο festival της Σκοτίας , λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο από το 1994 και φέτος γιόρταζε τα 10 χρόνια ζωής του . Οι διοργανωτές λοιπόν, θέλοντας να δώσουν τον πανηγυρικό τόνο που άρμοζε σε μια τέτοια επέτειο, φρόντισαν να συγκεντρώσουν για φέτος ένα εντυπωσιακό lineup , αποτελούμενο από περίπου 120 καλλιτέχνες και συγκροτήματα , που το μουσικό τους εύρος δύσκολα θα άφηνε ανικανοποίητο κάποιον ακροατή, ανεξάρτητα από τις μουσικές του προτιμήσεις. Ενδεικτικά, αναφέρω μερικά από τα ονόματα που φιλοξενήθηκαν φέτος στα 7 (!) συνολικά stages : REM, Coldplay, Supergrass, The Flaming Lips, The Charlatans, Underworld, Idlewild, The Cardigans, The Music, The Polyphonic Spree, Super Furry Animals, Tricky, The Datsuns, The Streets, Sugababes, Death In Vegas, Lemon Jelly, FC Kahuna, Gus Gus, Royksopp, The Proclaimers, Feeder, Inspiral Carpets, The Thrills, All American Rejects, Athlete, Deep Dish, Echo & The Bunnymen και η λίστα δεν έχει τέλος...

Ο χώρος που πραγματοποιήθηκε το festival ήταν μια υπαίθρια τοποθεσία 2 χλμ έξω από το Kinross , μια μικρή πόλη περίπου 30 χλμ νότια του Perth . Το εισιτήριο του διημέρου που σου εξασφάλιζε και άδεια διανυκτέρευσης στο camping κόστιζε 82 λίρες . Αν προσθέσουμε σε αυτά και τα έξοδα μετακίνησης από και προς το Kinross, η βασική δαπάνη έφτασε περίπου στις 100 λίρες (γύρω στα 150 ευρώ). Από εκεί και πέρα, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός σε μπύρες , φαγητό και αναμνηστικά t-shirts , το κόστος μπορούσε να εκτοξευθεί στα ύψη!

Το camping άνοιξε τις πόρτες του για τους κατασκηνωτές το μεσημέρι της Παρασκευής . Εμείς φτάσαμε το πρωί του Σαββάτου και αντικρίσαμε ένα πραγματικά εντυπωσιακό θέαμα! Αντίσκηνα παντού! Για να βρούμε ένα μέρος να στήσουμε τη δική μας σκηνή χρειάστηκε να περπατήσουμε περίπου μισή ώρα από τη στιγμή που μπήκαμε στο camping! Με το που τακτοποιηθήκαμε κάπως κατευθυνθήκαμε προς το μέρος που είχαν στηθεί τα stages...

Μετά από άλλο ένα μισάωρο περπάτημα – οι αποστάσεις ήταν τεράστιες – μπήκαμε στον χώρο που είχαν στήσει τα διάφορα stages: Υπήρχαν 2 ανοιχτά stages , το Main Stage και το NME Stage , καθώς και 5 κλειστά : Slam Tent , T Break Stage , Ceilidh Tent , X Tent και King Tut’s Wah Wah Tent !

Τη στιγμή της εισόδου μας η Skin – πρώην τραγουδίστρια των Skunk Anansie – βρισκόταν ήδη στο Main Stage και προσπαθούσε φιλότιμα να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου που κατέκλυζε με γοργούς ρυθμούς τους χώρους του festival, αλλά εμείς προτιμήσαμε να κάνουμε την πρώτη μας βόλτα για να εξοικειωθούμε λιγάκι με το αχανές του χώρου και να προμηθευτούμε τα.. μαγικά χαρτάκια, τα κουπόνια για τις μπύρες , πριν οι ουρές στα ταμεία γίνουν τεράστιες!

Αυτά που προλάβαμε να δούμε και να ακούσουμε την πρώτη μέρα ήταν: Τους Νορβηγούς Turbonegro στο NME Stage και το μεγάλο τους hit “ I Got Erection ” (αναζητήστε το!). Τους αγαπημένους των Σκοτσέζων Proclaimers στο Main Stage, που κατάφεραν να ζεστάνουν μεγάλο μέρος του κοινού, ειδικά με το τραγούδι τους “ I Would Walk 500 Miles ” που ήταν η πρώτη στιγμή του φετινού festival που συσπειρώθηκε τόσος πολύς κόσμος για να τραγουδήσει ένα ρεφρέν! Θα ακολουθούσαν όμως κι άλλες τέτοιες στιγμές...

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Cardigans , οι οποίοι έστησαν ένα εντυπωσιακό σκηνικό με πολυελαίους και ταπετσαρίες που άλλαζαν κάθε δεύτερο κομμάτι! Αν και είχαν απέναντί τους τη στιγμή εκείνη έναν εκτυφλωτικό ήλιο που σίγουρα δυσκόλευε το έργο τους στη σκηνή, μας έπαιξαν ένα 50λεπτο set απόλυτα ισορροπημένο, με τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο (“ You’re The Storm ”, “ For What It’s Worth ”) αλλά και παλιότερές τους επιτυχίες (“ My Favourite Game ”).

Τη θέση των Cardigans στο Main Stage πήραν οι συνεχώς ανερχόμενοι Idlewild , οι οποίοι ως Σκωτσέζοι έτυχαν ιδιαίτερα θερμής υποδοχής από το κοινό. Είναι μια μπάντα που αξίζει περισσότερη προσοχή και στη χώρα μας, με έναν τραγουδιστή που σίγουρα κερδίζει τον τίτλο του πιο αφοπλιστικού χαμόγελου on stage. Η μελωδία του “ American English ” μας συντρόφευε μέχρι αργά το βράδυ.

Σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα, αμέσως μετά τους Idlewild σειρά είχαν οι White Stripes , όμως μόλις 2 μέρες πριν ανακοινώθηκε ότι λόγω του ελαφρού τραυματισμού του Jack White σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, τη θέση τους στο Main Stage θα έπαιρναν οι Flaming Lips . Αυτό το παιχνίδι της τύχης ίσως και να μας πρόσφερε την πιο αξιομνημόνευτη εμφάνιση του festival! Ο Wayne Coyne των Flaming Lips ανέβηκε στη σκηνή, μας ενημέρωσε με θεατρικό τρόπο για τον “ ατυχή τραυματισμό ” του Jack White των White Stripes και στη συνέχεια κάλεσε το κοινό να φωνάξει ρυθμικά: “ White Stripes! White Stripes! ” Στη στιγμή ανέβηκαν στη σκηνή και οι υπόλοιποι Flaming Lips , ντυμένοι στα ασπροκόκκινα σαν τους White Stripes και άρχισαν να παίζουν το “ Seven Nation Army ” μέσα σε γενικό πανδαιμόνιο! Κατά τα άλλα; Ακούστηκαν τα “ Happy Birthday Jack White ”, “ Thank You Jack White (For The Fiber-Optic Jesus That You Gave Me) ” και μόλις 4 τραγούδια των Flaming Lips, τα “ She Don’t Use Jelly ”, “ Race For The Prize ”, “ Fight Test ” και το “ Yoshimi Battles The Pink Robots Pt.1 ”, σε μια εκτέλεση απίθανη, με τη συμμετοχή του κοινού και μιας κούκλας-καλόγριας (!) στις κορώνες του φινάλε! Και καθώς συνέβαιναν όλα αυτά, πάνω στη σκηνή κυκλοφορούσαν άνθρωποι – μυρμήγκια, ήλιοι, ρομποτάκια, αλλά και οι... Super Furry Animals που μόλις είχαν τελειώσει τη δική τους εμφάνιση σε ένα άλλο stage! Αν υπήρχε βραβείο κοινού λοιπόν, σίγουρα θα ανήκε δικαιωματικά στους Flaming Lips για την εμφάνιση του Σαββάτου!

Αμέσως μετά τους Flaming Lips θα ακολουθούσαν οι REM στο Main Stage , όμως εμείς προτιμήσαμε να τρέξουμε στην King Tut’s Wah Wah Tent όπου ολοκλήρωνε την εμφάνισή του ο Tricky . Σκοτεινές μελωδίες, ελάχιστος φωτισμός, κατανυκτική ατμόσφαιρα κι ένας Tricky που πάνω στη σκηνή μεταμορφώνεται σε έναν εξαιρετικά εκφραστικό performer. Παρόλο που την ίδια στιγμή στο Main Stage οι REM συγκέντρωναν το μεγαλύτερο πλήθος της ημέρας, o Tricky δεν δυσκολεύτηκε να μας κρατήσει εκεί ως το τέλος της – συγκλονιστικής πραγματικά – εμφάνισής του.

Φεύγοντας από εκεί περάσαμε μια βόλτα κι ακούσαμε λίγο τους εντυπωσιακούς – ως σύνολο και ως άκουσμα – Polyphonic Spree . Μια μπάντα αποτελούμενη από 23(!) μέλη , με χορωδιακά gospel φωνητικά, κιθάρες, πνευστά και δε συμμαζεύεται! Check them out!

Μετά από αυτά είπαμε να επιστρέψουμε στο Main Stage , όπου ήδη είχαν ξεκινήσει οι headliners της πρώτης μέρας. Μόλις φτάσαμε κοντά – πολύ σχετική έννοια όταν βλέπεις τον headliner της ημέρας ενός τέτοιου festival – o Michael Stipe είπε: “ This next one is yours. We only cover this song! ” και ξεκίνησαν να παίζουν το “ Losing My Religion ” ενώνοντας με εντυπωσιακό τρόπο χιλιάδες φωνές σε αυτόν τον κλασσικό πλέον σκοπό. Αν και το set των REM δεν επεφύλασσε καμία απολύτως έκπληξη, ο Michael Stipe εντυπωσίασε για άλλη μια φορά με την ενέργειά του on stage, αλλά ταυτόχρονα και την άψογη ερμηνεία αγαπημένων κομματιών, όπως τα “ Man On The Moon ”, “ Electrolite ” και “ It’s The End Of The World As We Know It ”, με το οποίο και μας αποχαιρέτησαν, όπως και στη συναυλία της Αθήνας πριν μερικά χρόνια. Απουσίαζαν οι εκπλήξεις λοιπόν, όχι όμως και το συναίσθημα...

Κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος της πρώτης μέρας , με τα πόδια να βγάζουν φωτιές από την ορθοστασία και με μια αγωνία για το αν θα βρίσκαμε πού είχαμε στήσει τη σκηνή μας 12 ώρες νωρίτερα !

Γιώργος Γερασιμίδης