T IN THE PARK 2003 - 2η ημέρα 13/07/2003 Kinross, Scotland, UK 21/8/2003

Φωτογραφίες: Γιώργος Γερασιμίδης

Ο ύπνος στο camping το βράδυ του Σαββάτου, μετά το τέλος της πρώτης μέραςτου φεστιβάλ ήταν κάπως επεισοδιακός – από τη μια οι φωνακλάδες γείτονες, από την άλλη η υγρασία – αλλά το πρωί της Κυριακής ξυπνήσαμε ορεξάτοι, μιας και το line up εκείνης της μέρας άφηνε ακόμα μεγαλύτερες υποσχέσεις από αυτές του Σαββάτου. Ο ήλιος είχε βγει πλέον για τα καλά – ήταν σίγουρα η πιο ζεστή μέρα από τότε που πάτησα το πόδι μου στη Σκοτία.

Επιλέξαμε να ξεκινήσουμε την ημέρα μας με το dj set του Ewan Pearson . Τον είχαμε ακούσει από ένα remix του στο “ Train ” των Goldfrapp , τον είχαμε εκτιμήσει, γιατί λοιπόν να μην τον εμπιστευθούμε για το πρωινό μας ξύπνημα; Φτάνοντας στη Slam Tent όπου έπαιζε, διαπιστώσαμε ότι λίγοι ήταν αυτοί που είχαν κάνει την ίδια σκέψη με εμάς. Παρόλα αυτά καθώς περνούσε η ώρα ολοένα πύκνωνε ο κόσμος και το θερμόμετρο ανέβαινε. Με το τέλος του set του ο Ewan Pearson παρέδωσε στους Gus Gus που ακολουθούσαν ένα dancefloor όλο παλμό!

Οι Gus Gus ήταν από τα groups που ήθελα πάση θυσία να δω από κοντά, αυτό το μίγμα post techno με τα soul φωνητικά είναι από τους καλύτερους ορισμούς της σύγχρονης χορευτικής μουσικής που έχω ακούσει πρόσφατα! Δε χρειάστηκαν παρά λίγες στιγμές και η Slam Tent είχε πάρει φωτιά! “ David ”, “ Unnecessary ”, “ Your Moves Are Mine ” , όλα αυτά με live φωνητικά από δύο εκπληκτικούς performers! Οι Ισλανδοί, στην πρώτη τους εμφάνιση στη Σκοτία, άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις σε όλους όσους απαρνήθηκαν επί 1 ώρα τον καταπληκτικό ήλιο – που είναι δεν είναι και το πιο συχνό φαινόμενο στη Σκοτία – και προτίμησαν τα σκοτάδια της Slam Tent και τους ήχους τους.

Μετά από αυτό το ηλεκτρονικό ξεκίνημα, αφήσαμε τα σκοτάδια και κατευθυνθήκαμε στο Main Stage για κάτι πιο εύπεπτο, ηλιόλουστο και καλοκαιρινό: “ Make some noise for the Sugababes! ”. Ξέρω καλά πως το Atraktos.Net απευθύνεται σε αναγνώστες επιπέδου, παρόλα αυτά θα ομολογήσω πως τις συγκεκριμένες δεσποινίδες τις εκτιμούσα από καιρό και δεν ήθελα με τίποτα να χάσω την εμφάνισή τους στο T in the park . Έτσι, όπως θα διαπιστώσετε κι από τις photos, βρέθηκα αρκετά μπροστά και λίκνισα τους γοφούς μου ρυθμικά και κυκλικά επί 40 λεπτά, όπως προστάζουν τραγούδια όπως τα ” Round Round ”, “ Overload ” και “ Freak Like Me ” που ακούστηκαν! Αν δε σας ενοχλεί να ακούτε πού και πού ανέμελη pop, οι Sugababes είναι σίγουρα από τις καλύτερες του είδους – δηλώνω fan!

Μετά από τις γλυκύτατες – όνομα και πράγμα – Sugababes , επιστροφή στα σκοτάδια της Slam Tent και το live των FC Kahuna . Οι FC Kahuna έπεσαν στην αντίληψή μου πριν μερικούς μήνες με το εξαιρετικό “ Hayling ”, το οποίο συνοδευόταν κι από ένα εξίσου εξαιρετικό video. Όταν στη συνέχεια άκουσα περισσότερα πράγματα από αυτούς, έγιναν από τους αγαπημένους μου. Το ίδιο όμως ίσχυε και για άλλα 2000 περίπου άτομα , τα οποία είχαν πλέον σχεδόν γεμίσει την Slam Tent . Εκπληκτικοί φωτισμοί, γεμάτος ήχος και πεντακάθαρες ερμηνείες σε όσα κομμάτια υπήρχαν φωνητικά. Οι FC Kahuna συνδύασαν άψογα ηλεκτρονικά και live όργανα με τα φωνητικά, μας έπαιξαν και τα “ Hayling ” και “ Machine Says Yes ” που τα ακούγαμε συνέχεια επί 2 μήνες – κανένα παράπονο!

Όταν τελείωσαν το set τους οι FC Kahuna ήταν 4:30 το απόγευμα , ο ήλιος έξω βαρούσε αδυσώπητα, όπως άλλωστε και τα pints της μπύρας – χορηγού του festival! Έτσι, με πολύ κόπο συρθήκαμε ξανά ως το Main Stage για να δούμε από κοντά τους Supergrass . Οι Supergrass πάνω στη σκηνή βγάζουν μια πολύ όμορφη αλητεία, είναι ένα από τα βασικά συστατικά του της rock αυτό, αρκεί να ξέρεις πώς να το χρησιμοποιείς. Οι Supergrass φαίνεται πως το ήξεραν από πάντα αυτό! Και ενώ δεν μου έκανε εντύπωση που έπαιξαν το “ Rush Hour Soul ” από το τελευταίο τους album, ομολογώ πως δεν περίμενα να ακούσω το “ Pumping On Your Stereo ”, πόσο μάλλον το “ Alright ”! Μας πήγαν αρκετά καλοκαίρια πίσω, ας είναι καλά τα παιδιά! Αλήτες οι Supergrass, αλήτες και οι fans τους! Οι μπροστινές σειρές – εν μέσω αυτών κι εμείς – κυριολεκτικά λούστηκαν στη μπύρα από τα ποτήρια που εκσφενδόνιζαν οι πίσω!

Με το τέλος του set των Supergrass μας καλούσε για άλλη μια φορά η ηλεκτρονική σκηνή. Slam Tent και Royksopp ! Οι Νορβηγοί που ξεκίνησαν το συγκεκριμένο project το 1998 γνωρίζουν μέρα με τη μέρα μεγαλύτερη επιτυχία. Ακόμη κι αν δεν τους έχετε ακουστά σαν όνομα, είναι πολύ πιθανό να έχετε ακούσει κομμάτια όπως τα “ Eple ” και “ So Easy ” σε κάποιο ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σποτάκι. Η Slam Tent ήταν πλέον κατάμεστη, ο ιδρώτας έρεε άφθονος και οι Royksopp – έχοντας ίσως τα καλύτερα φωτορυθμικά που έχω δει ποτέ – αφού μας έπαιξαν όλα τα γνωστά και λιγότερο γνωστά τους κομμάτια, μας αποχαιρέτησαν με μια διασκευή στο “Clocks” των headliners εκείνης της ημέρας, Coldplay .

Όμως οι πραγματικοί headliners για τον γράφοντα ήταν οι Charlatans που 15 μόλις λεπτά μετά τους Royksopp έπαιζαν στο Main Stage , στην ακριβώς αντίθετη μεριά του festival site! Με γοργό βήμα λοιπόν κατευθυνθήκαμε κατά κει για να πιάσουμε όσο γινόταν πιο κοντινή θέση στον Tim Burgess και την παρέα του. Ότι και να πει κανείς για τους Charlatans θα είναι λίγο. Το πιο τρομακτικό στοιχείο φαντάζομαι πως είναι ότι αυτοί οι τύποι από το Manchester θεωρούνται πλέον – ούτε λίγο ούτε πολύ – βετεράνοι του είδους! Παρόλα αυτά είναι από τα ελάχιστα groups εκείνου του τόπου και χρόνου που έχουν καταφέρει να ακούγονται φρέσκα ακόμα και σήμερα. Κομμάτια όπως το “ Weirdo ” ή το “ The Only One I Know ” σίγουρα τα κρύβουν καλά τα χρονάκια τους, όχι μόνο λόγω των εμπνευσμένων ενορχηστρώσεων, αλλά και του ανέκαθεν πρωτοποριακού – για rock group – ήχου των Charlatans . To set τους λοιπόν περιελάμβανε και τα 2 παραπάνω τραγούδια – πραγματοποιώντας έτσι ακόμη ένα παιδικό μου όνειρο – καθώς και στιγμές από την τελευταία τους δουλειά: “ A Man Needs To Be Told ” και “ You’re So Pretty – We’re So Pretty ”. Ο ήχος τους στο live είναι αντίστοιχος των studio δουλειών τους – δηλαδή άψογος – και ο Tim Burgess ένας frontman πρώτης κλάσης, χωρίς να χρειάζεται να προσπαθεί ιδιαίτερα.

Με το τέλος του set των Charlatans άρχισαν τα διλήμματα: Σε λίγα λεπτά άρχιζαν στο Main Stage οι Coldplay , ενώ την ίδια ώρα στο NME Stage εμφανίζονταν οι Underworld ! Καθώς τα σκεφτόμασταν όμως όλα αυτά κατευθυνόμασταν προς την King Tut’s Wah Wah Tent , όπου προλάβαμε τους Lemon Jelly 15 λεπτά πριν κλείσουν το set τους. Η υψηλή αισθητική που διακρίνει τους Lemon Jelly τόσο στη μουσική, όσο και στα εξώφυλλα των CD τους, ήταν παρούσα και πάνω στη σκηνή, με υπέροχα φώτα και βιντεοπροβολές.. Αποχαιρέτησαν το σκοτσέζικο κοινό με τα “ Nice Weather For Ducks ” και “ The Staunton Lick ”, και δίκαια γνώρισαν την αποθέωση από όσους είχαν επιλέξει τη lounge φάση του βρετανικού ντουέτο, από όλα όσα συνέβαιναν ταυτόχρονα στους χώρους του festival.

Στις 9:30 το βράδυ άρχισαν, ταυτόχρονα με τους Coldplay , το set τους στο NME Stage οι Underworld . Αυτοί που τους προτίμησαν εις βάρος των Coldplay ήταν σαφώς λιγότεροι αριθμητικά – άλλωστε οι Coldplay συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο πλήθος του διημέρου – όμως ήταν πολύ σίγουροι για την επιλογή τους! Ήταν από τις λίγες φορές που ένα πλήθος να ξεφεύγει τόσο πολύ εξ’ αιτίας της μουσικής! Και αυτό μπορούν να περηφανεύονται ότι το κατάφεραν οι Underworld , ίσως καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον που συμμετείχε σε αυτόν το διήμερο μουσικό μαραθώνιο.

Αν και καλοπερνούσαμε με τους Underworld , προτιμήσαμε να κλείσουμε το festival στο Main Stage με τους Coldplay , για να νιώσουμε καλύτερα στο πετσί μας αυτήν τη φεστιβαλική μαγεία – τις χιλιάδες ενωμένες φωνές στον αέρα... Η αλήθεια είναι ότι αρχικά η επιλογή των Coldplay για headliners με είχε ξενίσει. Όμως δε μπορούσα να φανταστώ το ρεύμα που έχουν δημιουργήσει αυτή τη στιγμή στη Μ. Βρετανία. Ακολουθώντας τη συνταγή της επιτυχίας – είμαστε καλά παιδιά, γράφουμε τραγούδια για τον έρωτα και το χωρισμό – οι Coldplay έχουν καταφέρει με 2 μόλις δίσκους και 5 – 6 επιτυχίες να γεμίζουν αρένες με μεγαλύτερη ευκολία από τους REM , ένα βράδυ πριν. Τα τραγούδια “ In My Place ” και “ Trouble ” είναι πλέον οι ύμνοι του βρετανού ερωτοχτυπημένου πιτσιρικά – ήταν αμέτρητα τα κινητά που υψώνονταν στον αέρα καθώς ο Chris Martin ψέλλιζε: “ In my place, in my place, were lines that I couldn’t change, I was lost, oh yeah. Oh Yeah ”. Κατά τα άλλα, ο Chris Martin μας τραγούδησε το “ What A Wonderful World ”, το “ Songbird ” των Oasis (!) και στην περίπτωση που είχε κι άλλα τραγούδια σαν το “ Clocks ” στο οπλοστάσιό του, το παιχνίδι θα ήταν εξ’ ολοκλήρου δικό του. Πάντως η χρονιά που πέρασε του ανήκε ολοκληρωτικά, τώρα που έχει και τη Gwyneth Paltrow στο πλευρό του δείχνει να έχει ανέβει στην κορυφή του παγόβουνου. Του ευχόμαστε να μείνει καιρό εκεί.

Κάπως έτσι λοιπόν, αφού μας καληνύχτισαν και οι Coldplay , τελείωσε το 10ο T in the park , με τη ρίψη εντυπωσιακών πυροτεχνημάτων και ανανέωση του ραντεβού για του χρόνου το καλοκαίρι. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, επειδή λόγω μεγέθους δε μπορεί να συγκριθεί με καμιά εγχώρια διοργάνωση . Φοβάμαι επίσης πως θα αποδειχθεί εθιστική σε όποιον τη δοκιμάσει. Όποιος φοβάται όμως, πάει και κοιμάται... Eγώ ήδη κάνω σχέδια για του χρόνου!

Ας κλείσουμε με μερικά επιπλέον στοιχεία:

• 55 χιλιάδες επισκέπτες είχε κάθε μέρα το φετινό T in the park σύμφωνα με τους διοργανωτές, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν sold out 10 μέρες πριν την έναρξή του.
• Από αυτούς, οι 35 χιλιάδες διανυκτέρευσαν στο camping του φεστιβάλ.
• Το camping δεν ήταν παρά μια τεράστια αγροτική έκταση (κοινώς λιβάδια), χωρίς ιδιαίτερες ανέσεις (πχ ντους) παρά μόνο με χημικές τουαλέτες και ελάχιστες βρύσες – οι οποίες μάλλον δεν πολυχρειάστηκαν, αφού ο περισσότερος κόσμος έπινε επί δύο ημέρες μόνο… μπύρες.
• Για να κάνεις τον κύκλο όλου του χώρου του φεστιβάλ (αρένες και camping) με τα πόδια χρειαζόσουν πάνω από μια ώρα περπάτημα .
• Η αστυνομία έδωσε φέτος συγχαρητήρια στο κοινό για την άψογη συμπεριφορά του. Έγιναν μόλις 22 συλλήψεις και δε σημειώθηκε κανένα σοβαρό περιστατικό.
• Συγχαρητήρια πρέπει να δώσουμε και εμείς με τη σειρά μας στην αστυνομία , στους γιατρούς και τις νοσοκόμες που περιπολούσαν στους χώρους του φεστιβάλ επί 24ώρου βάσεως ακόμα και στους σεκιουριτάδες (ναι.. ναι και σε αυτούς!). Οι άνθρωποι ήταν απίστευτα φιλικοί, εξυπηρετικοί, άνετοι, ακομπλεξάριστοι, διακριτικοί, ευγενικοί και βοηθούσαν αμέσως σε ότι κουλό και περίεργο ζητούσε ο κάθε μεθυσμένος φαν, κάνοντας απλώς ΚΑΛΑ τη δουλειά τους…
• Το πρόγραμμα των συναυλιών τηρούνταν ευλαβικά με ακρίβεια δευτερολέπτου και δεν υπήρχαν καθυστερήσεις , ούτε παρεκκλίσεις. Στοιχείο πολύ σημαντικό αφού μπορούσες εύκολα να κάνεις ένα πλάνο της ημέρας – τι θα δω, που κλπ – και να συνδυάζεις τις εμφανίσεις των group (πχ βλέπω 10 λεπτά από το ένα group, τρέχω μετά στο άλλο stage και βλέπω το κλείσιμο ενός άλλου).
• Οι συναυλίες της κάθε ημέρας τελείωναν στις 11 το βράδυ και μέσα σε λιγότερο από 30 λεπτά 55 χιλιάδες άνθρωποι είχανε απομακρυνθεί από την αρένα!
• Η αρένα μετά το τέλος των συναυλιών της πρώτης βραδιάς έμοιαζε με μια απέραντη χωματερή με τόνους πλαστικών ποτηριών και λοιπών σκουπιδιών σκορπισμένων παντού. Την Κυριακή το πρωί δεν υπήρχε τίποτα από αυτά και ο τεράστιος αυτός χώρος ήταν σχετικά… πεντακάθαρος !
• Την Κυριακή ο ήλιος ήταν πραγματικά καυτός (ακόμα και με... ελληνικά δεδομένα) και οι περισσότεροι επισκέπτες του φεστιβάλ άδραξαν την ευκαιρία για ηλιοθεραπεία , με αποτέλεσμα σε λίγες ώρες να είναι όλοι κατακόκκινοι . Ευτυχώς οι διοργανωτές το είχαν προβλέψει και αυτό και στα πλαίσια της ιατρικής περίθαλψης, υπήρχε δωρεάν αντηλιακό και after sun lotion για όλους τους ηλιοκαμένους επισκέπτες!
• Το BBC Scotland μαγνητοσκόπησε όλες τις συναυλίες του διημέρου με τεχνική «δύναμη» που ξεπερνά ακόμα και τα δεδομένα της κάλυψης μεγάλων αθλητικών γεγονότων – μόνο για το main stage για παράδειγμα υπήρχαν περίπου δέκα (!) κάμερες.
• Το υλικό αυτό προβλήθηκε από το κανάλι τις επόμενες εβδομάδες σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης (κάθε Παρασκευή βράδυ) σε μορφή δίωρων αφιερωμάτων που περιλάμβαναν συνεντεύξεις των group, παραλειπόμενα κλπ. Είπατε τίποτα για την ελληνική τηλεόραση;
• Οποιαδήποτε σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα είναι μάταιη και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα (διοργάνωση, υποστήριξη από κοινό, εταιρίες, χορηγούς, φορείς και κυρίως απήχηση στον «πολύ» κόσμο). Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά μάλλον τόσο απλοί που δε χρειάζεται να τους αναφέρουμε, αλλά να προτρέψουμε να κάνετε τις οικονομίες σας και να ζήσετε αυτή την εμπειρία στο… εξωτερικό!

Γιώργος Γερασιμίδης

Βασίλης Καραλάζος