SIMON DINE (NOONDAY UNDERGROUND) 1/8/2003

Πριν από λίγο καιρό έγραψα τις εντυπώσεις μου σχετικά με τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά των Noonday Underground, Suface Noise. Αυτό το δίσκο αντί να τον συνηθίσω με τον καιρό, τον ακούω μέρα με τη μέρα όλο και πιο συχνά. Ταξιδεύοντας με απόλυτη ελευθερία, χωρίς αποσκευές σ΄ ένα ασταμάτητο indie pop, trip hop, funky, dance (και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους) ταξίδι, ένιωσα ότι ήθελα να μάθω και άλλα για αυτό το group που έχει εισβάλλει κυριολεκτικά στη λίστα με τα αγαπημένα μου! Έτσι με τη μεγάλη περιέργεια που με διακρίνει, ενόχλησα για άλλη μια φορά τον Simon Dine(και τελευταία του το ορκίζομαι!), ζητώντας του να μου απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις. Γλυκύτατος και με πάρα πολύ ευγένεια δεν μου αρνήθηκε λίγο από το χρόνο του.

Για αρχή κάποιες πληροφορίες σχετικά μα τη δημιουργία του group.

Αtraktos: Πότε άρχισες ν’ ασχολείσαι με τη μουσική και πώς προέκυψε η ιδέα για τους Noonday Underground;

Simon Dine: Όταν τελείωσα το σχολείο δούλευα ως μουσικός δημοσιογράφος και δούλεψα σε μια δισκογραφική εταιρεία. Έτσι, είχα αρχίσει ν’ ασχολούμαι με τη μουσική πριν πολύ καιρό. Άρχισα να δημιουργώ μουσική περίπου το 1992.

Αtraktos: Όταν ήσουν μέλος των Adventures In Stereο ένιωσες ποτέ σαν να μην είχες αρκετό χώρο-ελευθερία για να εκφραστείς και αυτό σε οδήγησε στο να δημιουργήσεις το δικό σου συγκρότημα;

Simon Dine: Όχι ακριβώς, οι Adventures In Stereο ήταν ένα project που ήθελα για να πειραματιστώ σε μια electronic indie band. Υπάρχουν δύο album και θεώρησα ότι ήταν πραγματικά αρκετά. Τα άτομα με τα οποία περιέλαβα σε αυτή τη συνεργασία, συνέχισαν σ’ αυτό, χρησιμοποιώντας περισσότερο κιθάρες drumms κ.τ.λ. έτσι αυτό ήταν κάπως παράξενο για μένα.

Αtraktos: Από πού πήραν το όνομα τους οι Noonday Underground;

Simon Dine: Είναι από τον τίτλο μιας μικρής ιστορίας του Tom Wolfe.

Μία από τις πολλές μοναδικές στιγμές αυτού του album, είναι ότι καταλήγει σαν ένα λεύκωμα με συμμετοχές αρκετών φίλων!

Αtraktos: Τα τραγούδια σου εκφράζονται κυρίως από την υπέροχη φωνή της Daisy Martey. Παρ’ όλα αυτά, είδαμε στο Suface Noise και άλλους guest vocalists. Πώς προέκυψε αυτό;

Simon Dine: Συνεργαζόμουν με κάποια άτομα για να γράψω κάποια κομμάτια για το album και αυτά τα άτομα κατέληξαν να τραγουδάνε κιόλας. Πραγματικά αυτό δεν το είχα σχεδιάσει, όμως είμαι χαρούμενος με το αποτέλεσμα.

Αtraktos:Ανάμεσα στους guest vocalists του Suface Noise είναι και ο Paul Weller. Πώς καταλήξατε σε αυτή τη συνεργασία;

Simon Dine: Έκανα ένα remix σε ένα από τα τραγούδια του, το Threre is no drinking after you’ re dead. Έπειτα, αυτός άκουσε το πρώτο album των Noonday Underground. Μετά συνεργαστήκαμε σε δύο κομμάτια για τον τελευταίο του δίσκο.

Αtraktos: Αναμφίβολα, ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του Suface Noise είναι το Go It Alone. Έχεις νιώσει ποτέ πως σε αυτόν τον επικαλυμμένα φαντασμαγορικό μουσικό κόσμο πρέπει να Go It Alone γιατί δεν υπάρχουν πολλά άτομα στα οποία μπορείς να βασιστείς και να εμπιστευτείς ειλικρινά;

Simon Dine: H Daisy έγραψε αυτούς τους στίχους, γι’ αυτό δεν γνωρίζω. Προσωπικά είμαι πολύ τυχερός που έχω πολλά άτομα στα οποία μπορώ να βασίζομαι.

Αtraktos: Τα περισσότερα από τα κομμάτια σου έχουν διάρκεια 2-3 λεπτά. Αυτό ήταν κάτι που έτυχε ή πιστεύεις πως τα πιο μεγάλα κομμάτια καταλήγουν να είναι κάπως βαρετά;

Simon Dine: Ναι! Συνήθως αρχικά είναι μεγάλα και αφού τα ακούσω πολλές φορές αρχίζω να τα ψαλιδίζω. Νομίζω πως είναι η σωστή διάρκεια για αυτό τον τύπο ήχου και για το συγκεκριμένο είδος τραγουδιού. Αν έκανα techno ή κάτι τέτοιο, τότε σίγουρα θα ήταν πολύ πιο μεγάλα.

Αtraktos: Από πού έχεις επηρεαστεί στη μουσική σου;

Simon Dine: Αγαπάω πάρα πολύ τη μουσική των 60’s- soul&pop, hip hop- γενικά όλα τα είδη. Αυτό τον καιρό ακούω πολύ το The Seed από Roots, μια συλλογή από τον Kevin Ayers και Radiohead.

Είναι αρκετά δύσκολο να χαρακτηριστεί η μουσική των Noonday Underground με μια λέξη! Ακόμα και ο ίδιος ο Simon αδυνατεί να το κάνει!

Αtraktos: Πως θα χαρακτήριζες τη μουσική σου;

Simon Dine: Technology fulled low budget rock για σύγχρονους ανθρώπους!

Αtraktos: Tα τραγούδια σου και στο πρώτο δίσκο Self Assemly αλλά και στο Surface Noise ηχούν σαν να έχουν ξεπηδήσει από ένα ρομαντικό film από το τέλος των 60’ s. Σ’ ελκύει αυτή η συγκεκριμένη δεκαετία για κάποιο ιδιαίτερο λόγο;

Simon Dine: Ναι. Γεννήθηκα 7 εβδομάδες πριν το τέλος των 60’s αλλά πάντα με ενδιέφερε αυτή η 60’s αισθητική. Τόσο η εμφάνιση όσο και ο ήχος αυτής της δεκαετίας είναι πολύ όμορφα για ‘μένα.

Αtraktos: Αν ηχογραφούσα μια κασέτα για τις καλοκαιρινές μου διακοπές, αυτή σίγουρα θα είχε κάποια από τα δικά σας κομμάτια. Ποια κομμάτια, από άλλους καλλιτέχνες θα διάλεγες για τη δική σου κασέτα;

Simon Dine: Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό! Εγώ θα διάλεγα Witchi Tai To των Harpers Bizarre, κάτι από Beatles, το Harvest από τον Neil Young και The Pharcyde - Bizarre Ride To The Pharcyde.

Αφού οι guest vocalist είναι κάτι σαν θεσμός για τον Simon, ας έχουμε μια ιδέα για το τι να περιμένουμε!

Αtraktos: Έχεις αποφασίσει ποιος θα είναι guest vocalist στο επόμενο σου album;

Simon Dine: Όχι ακόμα. Ηχογραφούσα τελευταία με την Daisy. Θα βγει σύντομα ένα νέο ep με τον τίτλο Getting Higher.

Αtraktos: Ποια είναι τα σχέδια σου για το συγκρότημα στο εγγύς μέλλον;

Simon Dine: Ένα νέο 12’’ ep και ένα album στην Ιαπωνία με ½ νέο και ½ παλιό υλικό.

Τα τραγούδια του αναμφίβολα σε παραπέμπουν σε εξωτικά, καλοκαιρινά μέρη. Αν είχε ο ίδιος τη δυνατότητα να ζήσει κάπου αλλού, θα επέλεγε ένα τέτοιο μέρος;

Αtraktos: Αν είχες τη δυνατότητα να ζήσεις σε μια χώρα για την υπόλοιπη ζωή σου, πέρα από την Αγγλία, ποια θα ήταν αυτή;

Simon Dine: Αυτή τη στιγμή θα ήταν η νότια Γαλλία. Προσπαθώ και πηγαίνω εκεί όσο πιο συχνά μπορώ. Είναι μια πραγματικά πολύ όμορφη εξοχή και ένας πολύ ξεκούραστος τρόπος ζωής.

Κλείνοντας ας πούμε για όνειρα…

Αtraktos: Ποιο είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο για τους Noonday Underground;

Simon Dine: Είναι ένα όνειρο να κάνω μουσική για όσο ζω, έτσι θα κρατήσω αυτό για τώρα!

Αντάξιος των προσδοκιών μου, χωρίς πλεονασμούς και υπερβολές χαρακτηρίζεται από την ωριμότητα της μουσικής του. Κρατώντας ως κατακλείδα το όνειρο του, βάζω ν΄ ακούσω άλλη μια φορά το Surface Noise. Άραγε η επόμενη του δουλειά θα είναι τόσο καλή; Λίγο σημασία έχει αυτή τη στιγμή! Τελικά είναι πολύ ωραίο όταν δεν απογοητεύεσαι από τους καλλιτέχνες που θαυμάζεις όταν τους γνωρίζεις καλύτερα!

Μαρία Τσιγγινάρη