NINETEEN NINETY THREE CONTINENTAL DRIFTERS BLUE ROSE/HITCH-HYKE 17/8/2003

Από τη Νέα Ορλεάνη με ιστορική σημασία. Όχι λόγω περιοχής, ούτε γιατί οι CONTINENTAL DRIFTERS είναι η πρώτη κυκλοφορία που έκανε η blue rose, ούτε λόγω της προηγούμενης θητείας των μελών του συγκροτήματος σε άλλα αμερικάνικα σχήματα.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι αν και πρόκειται για την 5^η τους κυκλοφορία (που βγήκε στο εμπόριο τέλος Μαΐου 2003), ουσιαστικά είναι η πρώτη τους ηχογράφηση πριν από 10 χρόνια, από το 1993 δηλαδή. Για αυτό και ο δίσκος λέγεται Nineteen Ninety Three, προς τιμήν του έτους.Βέβαια η αρχική σύνθεση ήταν λίγο διαφορετική, αφού τώρα πια οVicki Peterson δε συμμετέχει αφού ξαναπήγε στους Bangles και ο Susan Cowsill (από τους Cowsills έφυγε) ενώ και οι 2 μαζί είχαν και τους the Psycho Sisters. Παρών όμως εδώ είναι ο mark Walton (από τους dream syndicate).

Η σύνθεση του group σε αυτό τον δίσκο είναι:

Gary Eaton Electric and Acoustic Guitar, Harmonica, Lead Vocals
Ray Ganucheau Electric Guitar, Lead Vocals
Carlo Nuccio Drums, Acoustic Guitar, Lead Vocals
Mark Walton Bass, Vocals
Peter Holsapple Piano, Organ, Electric Slide Guitar, Mandolin, Bass, Pedal Steel, Vocals

Η σημερινή σύνθεση αποφάσισε να κυκλοφορήσει έναν δίσκο, που ουσιαστικά φτιάχτηκε με διαφορετικό line up πριν 10 χρόνια. Τα τραγούδια όμως έχουν γραφτεί από τα σημερινά μέλη της μπάντας. Πολλά θα μπορούσαμε να σκεφθούμε για τα πνευματικά δικαιώματα, για την ιστορική σημασία της μουσικής, για το πόσο προσωπικά είναι τελικά αυτά, κλπ. αλλά άστο τώρα.

Και αφού τελειώσαμε με τα ιστορικά-βιογραφικά, πάμε στην ουσία. Που τι είναι; Blues rock, με folk στοιχεία, κοντά σε αυτό που ονομάσθηκε Americana, αλλά και κοντά και στον lou reed, καθώς οι κιθάρες είναι σε πολλά σημεία έντονα ηλεκτρικές ή στην σπαρακτική ερμηνεία του Van Morisson. Μερικά κοψίματα στον ρυθμό σε κάποια άλλα σημεία περνάνε ξώφαλτσα από τις soul περιοχές. Τα φωνητικά είναι επίσης στο ύφος των τραγουδοποιών, και αν και πρόκειται για συγκρότημα, πιο πολύ με προσωπικές ερμηνείες μοιάζει.

Τώρα εγώ που δεν είμαι τρελαμένος φαν, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, αν και εν μέρει κατανόησα τη δίψα των Continental Driftersνα κάνουν προσιτή στο κοινό τους την αρχική τους δημιουργία, η οποία δεν είχε δει το φως της δημοσιότητας. Και αυτό, χωρίς να μειώνω την αξία τους, είναι η κατάρα των δίσκων που θυμίζουν κάτι άλλο ή που δεν είναι από μόνοι τους κάτι το ξεχωριστό. Αλλά και με τέτοιους δίσκους συντηρείται η λαϊκή αμερικάνικη μουσική.

Κυριάκος Σκορδάς