SHADES OF BLACK EASTERN LANE Rough Trade / Hitch Hyke 31/8/2003

Αυτό μάλιστα είναι ντεμπούτο album. Δεν θέλω να πω τίποτε βιογραφικό για αυτούς. Εγγλέζοι είναι, μια τετράδα επαρχιωτών αλλά με κέρδισαν με διαφορά. 15 love, 30 love, 40 love, set ball,…. match ball! Σε απλό χωμάτινο γήπεδο το διχτάκι της μουσικής τους ρακέτας με έπιασε, σαν να είχε παραγάδι. Γιατί αλήθεια ψάρωσα.

Να πω την αλήθεια έριξα κι εγώ μερικές, όχι, όχι μπαλιές. Αυτοί οι Eastern Laneδεν παίζονται. Μούντζες έριξα που τόσους μήνες έχω αφήσει αυτό το αριστούργημα μέσα στο άχαρο, αφιλόξενο και απόλυτα αγενές εκ μέρους μου σελοφάν. Εκεί τους είχα κλεισμένους, δεν θυμάμαι από τότε. Φέτος πάντως και μετά την άνοιξη νομίζω.

Ευτυχώς τώρα πια μπορώ και τους ακούω συνεχώς. Αύριο ξημερώματα φεύγω για τα ξένα (εντάξει οκ, θα τα βολέψω) και πιθανόν όταν θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές ο κ. Παπασπυρόπουλος ή ο φίλτατος Καραλάζος θα έχουν κάνει ανανέωση κι εγώ θα είμαι μακριά σε μια ευρωπαϊκή γωνιά, αλλά πιθανόν ακόμη EasternLane να ακούω.

Υπερβολές; Λέτε; Για ακούστε και μετά μιλάμε.

Βέβαια όπως πολλές φορές με έχετε κράξει για την ευκολία επαίνου και για τον παιδικό πολλές φορές ενθουσιασμό (και να μια καλή ευκαιρία να σας ευχαριστήσω για όλα σας τα προσωπικά μηνύματα, που είναι ΣΜΜ δηλαδή Σε Μένα Μόνο), αλλά εδώ πάλι θα αφεθώ να εκτεθώ. Και όταν θα κατεβάζετε τα τραγούδια τους από το internet (αγοράστε και κάνα δύο μην σκάσει ο εγχώριος διανομέας), θα με θυμηθείτε. Δεν ελπίζω να λαλήσετε, αλλά πριν αλέκτωρ λαλήσει 3 το cd αυτό θα ξαναπαίξετε.

Δεν θέλω να με συγχωρήσετε για καμιά μου υπερβολή αλλά ακόμη και τώρα που σας γράφω μια δήθεν κριτική γνώριμης αερολογίας μου, με δύναμη το γραφείο μου βαρώ, και να και άλλη κι άλλη για το σπουδαίο Vena Cava. Πάντα ήθελα μια cava όταν άκουγα τη μουσική μου και να που την βρήκα παρέα με σπαρακτικές ερμηνείες, με ρυθμό αλλόκοτο σαν τους Sonic Youth και τους Symposium. Με Giant Sand και Quickspace, με Smog και Moldy Peaches, με post και il postino rock. Αυτή είναι η μαγική συνταγή: παντρέψτε όπως όπως τα alternative χρυσά φλουριά και από τις 2 όχθες του Ατλαντικού.

Παρατάω τις συγκρίσεις και πάω στις κρίσεις. Διότι οι Eastern Lane (βάζω bold για να σας τονίσω το όνομα) δεν είναι κάτι από όλα, ή κάτι με κάτι άλλο, είναι μια εχέμυθη ερμηνεία απόλυτα προσωπικών τους τραγουδιών. Το SHADES OF BLACK έχει πολλά πεσιμιστικά στοιχεία, όπως προδίδει ο τίτλος αλλά ακούγεται σαν ξυράφι. Ο αγρότης ποτέ δεν λυπάται την βρώμη που θερίζει, ο κυνηγός επίσης το λαγό που ξεκληρίζει. Φροντίζει για να έχει. Αυτό είναι αυτό το album, μια μουσική καλλιέργεια, για μουσικά καλλιεργημένα παιδιά. Το πιάνο στο μελαγχολικότατο royal way σε ραντίζει μέχρι τα δάκρυα να πεταχτούν ως άμυνα σου. Και η punk βολτα στο κομμάτι holy arms είναι σαν μια νυκτερινή βόλτα με το αμάξι, όταν το θυμό σου θέλεις να στριμώξεις στα εσώτερα του νου σου.

Dead July με ξέφρενο παίξιμο μιας ακουστικής κιθάρας σε αιχμαλωτίζει ως επιμνημόσυνη δέηση στο καλοκαίρι που απογειώνεται και απεγνωσμένα πας να το κρατήσεις με κάποια καλή σου φωτογραφία. Και αντί για σένα βλέπεις ένα πορτραίτο της Τρίτης, σε ένα συντριπτικό τραγούδι με τίτλο Portrait Of Tuesday. Και αν ψάχνεις για τριαντάφυλλα εκρηκτικά φωνητικά ενός αλλοπαρμένου ανθοπώλη, πολύ φίλου της p.j.Harvey θα σε ματώσει με τα αγκάθια του looking for roses. Και μπαλάντες κλειστοφοβικές, με hammilικά στοιχεία και πιο αργόσυρτες σαν το κουρασμένο πόδι που σέρνει την παντόφλα σε σκονισμένο ξύλινο πάτωμα. Ειδικά το no salvation είναι η χαραυγή της απόγνωσης αλλά και το εωθινό φως της επανεκκίνησης. Το τελετουργικό ή αν θέλετε φιλικό της παρέας με τα παλαμάκια σε κερδίσει απόλυτα στο Hear The Dark, που άσχετα αν ακούς το σκότος ή αν δεν σκοτίζεσαι καθόλου θα παραδεχθείς ότι είναι ένα ελεγειακό κομμάτι. Και secret υπάρχει ένα σαματατζίδικο, έτσι για να δεχθείς ότι δεν σε πήρε δα και η κάτω βόλτα. Η μουσική είναι αυτοβιογραφική και εσύ ο ακροατής της. Άρπαξε ότι μπορείς από τη δημιουργικότητα των eastern lane και υποδέξου ένα υπέροχο ντεμπούτο.

Κυριάκος Σκορδάς