 |
|
|
|
GREENDALE
|
34 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου ομότιτλου σόλο άλμπουμ ο Neil Young ξαναχτυπά με νέα ολόφρεσκη κυκλοφορία παρέα με τους γνώριμους του Καλιφορνέζους garage, crazy horse . Αν τα «On the Beach», «Rust Never Sleeps», «Where the Buffalo Roam» και «Freedom» ήταν οι δίσκοι του Young που είχαν κλέψει την καρδιά μου και τον είχαν κατατάξει στο μικρό προσωπικό μου μουσικό πάνθεο η νέα του δουλειά είναι αυτή που τον φέρνει ένα σκαλοπάτι πιο κοντά στην κορυφή.
Ίσως το πιο πολυαναμενόμενο άλμπουμ του παλαίμαχου της rock, αφού πολύς θόρυβος είχε από καιρό δημιουργηθεί για το θέμα που πραγματεύεται. Την ιστορία μιας μικρής (φανταστικής;;) κωμόπολης όπου μεταξύ των άλλων μικρών / μεγάλων ανομολόγητων ατιμιών, μία οικογένεια καταστρέφεται από έναν δολοφόνο ! Greendale λοιπόν λέγεται η αφετηρία αυτή τη φορά για μία ακόμη μεγάλη εισπρακτική επιτυχία του Young αφού άμα τη κυκλοφορία του δίσκου τα μεγαλύτερα έγκριτα μουσικά περιοδικά (έντυπα & ηλεκτρονικά) το έκριναν σαν ίσως τη σημαντικότερη παρουσία του καλλιτέχνη στη μουσική του καριέρα.
10 αδιέξοδοι ύμνοι / αντίδωρα στη μοναδική καταξίωση του καλλιτέχνη η οποία ξεκινά με τις ιστορικές πρώτες του ηχογραφήσεις με τους Buffalo Springfield. Μία ώρα και 18 λεπτά που αφοπλίζουν και για ακόμη μία φορά δίνουν μαθήματα αγνού καλού rock όπου οι παραμορφώσεις δεν χωρούν και η οργή βγαίνει με στωικότητα και ηρεμία. Σε κάποια σημεία το άλμπουμ είναι τόσο καθησυχαστικό μουσικά που δύσκολα διαβάζοντας τους στίχους πιστεύεις ότι τόσο ήρεμη μουσική μπορεί να παντρευτεί με στίχους «δολοφόνους». Μοναδικό παράδειγμα το 12λεπτο « grandpa’s interview » όπου ενώ έχεις βρει τη nirvana με το πρώτο άκουσμα, διαβάζοντας τους στίχους, στροφή τη στροφή ξετυλίγετε ένα μουσικό θρίλερ που σε κάνει να κοιμηθείς αγκαλιά με τον σκύλο σου (αν έχεις) και με καλά κλειδωμένη την εξώπορτα.
Ένα ακόμη μουσικό έπος λοιπόν από έναν καλλιτέχνη που πιθανά κανείς δεν θα του συγχωρούσε οτιδήποτε λιγότερο. Γιατί δημιουργοί σα τον Neil Young δεν γεννιούνται κάθε μέρα και δυστυχώς οι καλύτεροι ένας ένας φεύγουν ( καλό ταξίδι κύριε Cash ).
Ίσως το μοναδικό ψεγάδι του δίσκου να είναι η διάρκεια των τραγουδιών. Αν εξαιρέσεις το απίθανο « bringing’down dinner » που διαρκεί μόνο 3:16’ όλα τα υπόλοιπα είναι από 6 έως και 13λεπτα, αλλά αυτό είναι κάτι που αφορά τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς για το που θα τα χωρέσουν ! Όλοι οι υπόλοιποι πιστέψτε δεν θα το καταλάβετε. Πιθανό μάλιστα μετά το μοναδικό « be the rain » που κλείνει το cd να σας φανεί και λίγο !!!
Για το τέλος να γράψω ότι το album κυκλοφορεί και σε έκδοση με bonus DVD, που περιέχει ολόκληρο το « Live At Vicar St .», μια ακουστική solo παρουσίαση ολόκληρου του « Greendale » ηχογραφημένο τον περασμένο Μάιο στο Δουβλίνο αλλά αν περιμένετε από μένα τη γνώμη μου για το DVD θα σας παραπέμψω στο χιλιογραμμένο πλέον από μένα «δεν έχω τηλεόραση καρδιά μου».
Να είμαστε καλοί
Χρήστος Αρβανιτίδης |
Foreign Office
