ΑΜΥΝΑ ΖΩΝΗΣ 12/9/2003

Χωρίς να ξέρω τι πρόκειται να γράψω παρακάτω, κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή μπας και καταφέρω, μέσα στο επόμενο τρίωρο (και λίγο λέω!!), να σκεφτώ κάτι που να έχει κάποιο ενδιαφέρον να διαβαστεί. Προς το παρόν είμαι άδεια για δύο λόγους: i) o καιρός έχει ξαναζεστάνει και το σπίτι είναι ανυπόφορο (ανεμιστήρα δεν έχω, από εκεί βρήκα να κάνω οικονομίες γαμώτο μου!!!) και ii) περιμένω να μου φέρουν τον καναπέ για να κάθομαι (έχω πιαστεί τόσο καιρό στα σκαμπό) και είμαι σε αναμμένα κάρβουνα (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Τέλοσπάντων.

Πριν κάμποσο καιρό, είχα αναφέρει στην κριτική του «ο Τσε αυτοκτόνησε» ότι από δω και στο εξής θα κατασπαράξω τα βιβλία του συγγραφέα του. Όπερ και εγένετο. Στο σπίτι έχω ήδη συμπληρώσει τη βιβλιογραφία του Πέτρου Μάρκαρη , ενώ έχω ήδη τελειώσει το «Άμυνα ζώνης». Το βιβλίο αυτό είναι το δεύτερο στη σειρά με ήρωα τον αστυνόμο Χαρίτο ενώ το πρώτο που ακολουθεί κατά σειρά δικού μου διαβάσματος είναι το «Νυχτερινό δελτίο» .

Το «Άμυνα ζώνης» (Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2001) καταπιάνεται με τον κόσμο της νύχτας, του ποδοσφαίρου και των εταιρειών δημοσκοπήσεων, με αφορμή τους φόνους ενός αγνώστου και του πασίγνωστου ιδιοκτήτη νυχτερινών κέντρων, Κούστα. Κατά την προσπάθεια διαλεύκανσής τους, ο αστυνόμος Χαρίτος έρχεται αντιμέτωπος με τους ιδιοκτήτες και τους εκπροσώπους του ποδοσφαίρου (σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα, σε μία συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Κυριακή στην Καθημερινή, οι ιδιοκτήτες των ομάδων είναι μία κοινωνική ομάδα που τον τρομάζει πολύ), με τους διεφθαρμένους πολιτικούς, με τους προϊσταμένους του (είτε αυτοί είναι διοικητές της ασφάλειας είτε υπουργοί), με τους δημοσιογράφους και ως επιστέγασμα με τη φοβερή και τρομερή κ. Αδριανή η οποία παίρνοντας μικρές εκδικήσεις, καταφέρνει και του κάνει τη ζωή ακόμα πιο πικρή. Παρόλα αυτά, ο αστυνόμος παραμένει ένας από τους πιο χαρισματικούς ήρωες της ελληνικής λογοτεχνίας, με τον σαρκασμό και το μαύρο χιούμορ να ρέει άφθονο και σε αυτό το βιβλίο. Το «Άμυνα ζώνης», χωρίς να φτάνει σε παλμό το «ο Τσε αυτοκτόνησε» (σε ορισμένα σημεία ο ρυθμός κολλάει με αποτέλεσμα η πλοκή να περιστρέφεται γύρω από τις ήδη ειπωμένες ανακαλύψεις) εξακολουθεί να πληροί τις προϋποθέσεις ενός πολύ καλού αστυνομικού, με τα χαρακτηριστικά του Μάρκαρη όπως αυτά εμφανίζονται στο «ο Τσε αυτοκτόνησε».

Οι φοβερές περιγραφές του για την Αθήνα, που πραγματικά σε κάνει να θέλεις να τη μάθεις αυτήν την πόλη (στην ίδια συνέντευξη ο Μάρκαρης εξομολογείται την αγάπη του για την Αθήνα, η οποία πηγάζει από τις φοβερές της αντιθέσεις), οι κόντρες του Χαρίτου με το σύστημα (η προσπάθεια από το μέρος του υπουργείου Δημόσιας Τάξης να κουκουλώσει την υπόθεση, μια και εμπλέκονται πρόσωπα του κοινοβουλίου), οι μικρές κακίες που βγάζει στην κ. Αδριανή αφήνοντας στο απυρόβλητο βεβαίως, τα εξαίρετα γεμιστά της.

Γενικά το βιβλίο είναι πολύ καλό, αν και μπορεί να εκτιμηθεί καλύτερα από τους fan του αστυνομικού. Για αυτούς όλος ο Μάρκαρης είναι απαραίτητο ανάγνωσμα κατά τη γνώμη μου.

Δέσποινα Καβουσανάκη