PUNK... NOT DIET GIARDINI DI MIRO 2nd.rec 23/9/2003

Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη στιγμή του καλοκαιριού του 2001 που μπήκα στο αγαπημένο μου δισκάδικο στη Θεσσαλονίκη και αμέσως μαγεύτηκα από έναν ήχο ιδιαίτερο που υπήρχε εκείνη την ώρα στα ηχεία. Αμέσως μετά τις διευκρινίσεις, το Rise And Fall Of Academic Drifting των ιταλών Giardini Di Miro μπήκε στη διαφανή σακουλίτσα του μαγαζιού και πήρε το δρόμο για το σπίτι μου!

Από τότε δεν ξαναένιωσα ποτέ τόση μεγάλη έκπληξη με τους ιταλούς. Ούτε στη συναυλία τους στο Αν, ούτε στο The Soft Touch ep. Βέβαια, είναι λογικό η πρώτη έκπληξη να είναι η μεγαλύτερη και δεν έχω την απαίτηση από τους συμπαθείς μουσικούς να ξεπερνάνε κάθε φορά τους εαυτούς τους. Μπορώ να πω, όμως, πως ήμουν αρκετά δύσπιστος για την πορεία τους, αλλά και πολύ περίεργος για το πού θα κινούνταν από εδώ και πέρα. Σε έναν ήχο μάλιστα, τον λεγόμενο post, που είναι κοινώς αποδεκτό πια πως έχει αρχίσει να πάσχει από φρέσκες ιδέες. Έτσι, με ανάγκασαν… εν αγνοία τους, να γίνω κάτοχος και της νέας τους κυκλοφορίας, του Punk… Not Diet (τι τους έπιασε με το punk του postροκάδες; Από τη μια οι GDM και σε λίγες μέρες έρχεται το This Is Our Punk των Silver Mt Zion!) για να εξακριβώσω τι μέλλει γενέσει με του ιταλούς.

Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να πει κανείς για τη δεύτερη μεγάλη κυκλοφορία των γειτόνων μας είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια από τα ίδια. Η αλήθεια είναι πως το εναρκτήριο Too Much Static For A Beguine με την απαγγελία των στίχων από των Ronnie James (όχι Dio) σε προδιαθέτει για ένα αργόσυρτο και σκοτεινό άλμπουμ, ενώ αμέσως μετά το The Swimming Season σου δίνει την εντύπωση πως βγήκε από το συρτάρι με τα τραγούδια που δεν συμπεριέλαβαν στο Rise And Fall… Όλα αυτά, όμως, με την πρώτη ακρόαση. Άντε και με τη δεύτερη! Οι παραπάνω ακροάσεις απλά αποδεικνύουν ότι το Punk… Not Diet θέλει το χρόνο του για να σου φανερώσει τις αρετές του.

Όχι, ότι δεν ισχύει η επανάληψη και δεν υπάρχουν πράγματα που έχουμε ξανακούσει. Απλά οι GDM καταφέρνουν, είτε με τις μελωδίες που γράφουν, είτε με την ενορχήστρωση που φτιάχνουν, να κάνουν το άλμπουμ να ακούγεται με ενδιαφέρον και σε κάποιες στιγμές να προσφέρει στιγμές απόλαυσης. Δε θα πω, βέβαια, ότι η ανανέωση που επιχειρούν οι GDM επιτυγχάνεται από το ότι η χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων είναι πιο έντονη από το ντεμπούτο τους. Ούτως ή άλλως, αυτό το θεωρώ οτιδήποτε άλλο εκτός από νεωτερισμό. Η ανανέωση που πετυχαίνουν οι Giardini Di Miro γίνεται μέσω μιας… μη ανανέωσης, μέσω μιας διατήρησης! Να καταφέρουν να διατηρήσουν το δικό μου, τουλάχιστον, ενδιαφέρον για έναν ήχο που το τελευταίο αξιόλογο άλμπουμ που έβγαλε ήταν το περσινό ντεμπούτο των Logh (οι Sigur Ros παίζουν σε άλλο… γήπεδο!).

Αυτό που βγαίνει ως τελικό συμπέρασμα και από τη δεύτερη κυκλοφορία των ιταλών μουσικών είναι πως πρόκειται για άριστους κλέφτες ιδεών! Ιδεών των GYBE (φυσικά), των Notwist (στο The Comforting Of A Transparent Life) και πολλών καλών ακουσμάτων που φαίνεται πως έχουν. Και όταν καταφέρνει κάποιος τις ιδέες των άλλων να τις μετατρέπει σε κάτι που έχει τον χαρακτήρα της προσωπικότητάς του και να τις κάνει να αποκτούν μια άλλη διάσταση, τότε εγώ του βγάζω το καπέλο. Κι ας ξέρω ότι το άλμπουμ του είναι κατώτερο του ντεμπούτου του.

Κώστας Παπασπυρόπουλος