Ο τραγουδιστής των 16 Horsepower σε μεγάλης μουσικής ιπποδύναμης solo διαδρομές. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι άλλη μια σπουδαία κυκλοφορία των 16 HORSEPOWER, έτσι κι αλλιώς τα υπέροχα βραχνά φωνητικά είναι εδώ, όπως και το μαντολίνο και τα υπόλοιπα συμπαθή. Οι συνθέσεις, και κυρίως οι ενορχηστρώσεις είναι λίγο πιο απλές.

Ο αξιοαγάπητος κ. David Eugene Edwards ανοίγεται σε υπέροχες οδούς. Μονοπάτια που τα επέλεξε ο ίδιος, έχοντας όμως στρωμένη μια ανυπέρβλητη μηχανάρα 16 ίππων. Και όταν έχεις οδηγήσει τέτοιο όχημα, σου είναι παιχνιδάκι να τα πας σούπερ και μόνος σου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ισχύουν όσα είχαμε πει πριν από έναν και κάτι χρόνο για την πρώτη σόλο απόπειρα του Chris Eckman των Walkabouts.

Το συμπέρασμα, με βάση και τις πληροφορίες, είναι ότι μια μουσική προσωπικότητα όπως ο David Eugene Edwards, ο οποίος ξεχειλίζει από δημιουργικότητα, έμπνευση, λυρισμό, συναισθηματική ανάγκη να εκφραστεί, κλπ, είναι αδιανόητο να καθήσει με σταυρωμένα χέρια. Για αυτό λοιπόν όσο η μηχανή των 16 Horsepower είναι σε ψυχολογικό σέρβις, είπε ας πάει και μια βόλτα μονάχος. Τα υπόλοιπα μέλη των 16 Horsepower ασχολούνται (αλήθεια), ο μεν Jean-Yves με την εκτροφή αλόγων (λέτε να έχουμε 32HP;), o δε Pascal Humbert με το να κτίσει το σπίτι του.

Με αυτά λοιπόν δημιουργήθηκε το side project με τίτλο WOVEN HAND, αλλά μέχρι το καλοκαίρι αναμένουμε και νέα δουλειά από τους 16ΗΡ.

Με αυτή την εισαγωγή τα είπαμε όλα. Για τα 40 λεπτά όπου ο Edwards αλέθει τα πάντα, απομακρύνοντας κάθε ίχνος μεταλλαγμένου ροκ-αλεύρου, αφήνοντας την χαίτη να ατενίζει τον ορίζοντα, τα αστραχάν και τα γκανιάν να εναλάσσονται. Μελαγχολία μιας νοσταλγικής περιπλάνησης αναβλύζει από παντού. Η διασκευή και εδώ παρούσα με το κομμάτι ain´ t no sunshine. Συνοδοιπόροι στους WOVEN HAND o Stephen Taylor στην κιθάρα και ο Daniel Mcmahon στα πλήκτρα, και στα έξτρα φωνητικά.

Ο δίσκος είναι ένα ποίημα, έμμετρο, παραπονιάρικο, μελωδικό, απόμακρο σαν αντίλαλος μες στην σπηλιά, σαν προσμονή του σταλακτίτη να συναντήσει τον σταλαγμίτη που χρόνια θωρεί από κάτω του, σαν την κίνηση του χορταριού όταν του μιλά ο άνεμος, σαν το κρασί που γαντζώνεται στα χείλη του ποτηριού όταν τα χείλη σου απομακρύνονται, σαν τα μπουλόνια ενός τροχού που πειθήνια ακολουθεί τους χειρισμούς του τιμονιέρη, σαν τα άλογα που σκύβουν να τους βουρτσίσουνε τη ράχη και που καθαρά πια μαζεύονται, τρέχουν στα ορεινά υγρολίβαδα και ως μια δεκαεξάδα καθαρόαιμων πια τα γούρικα τα πέταλα πετάνε. Και εσύ που τα πέταλα μόνο βρίσκεις, και χωρίς ποτέ να έχεις δει τα ελεύθερα άτια, να αισθάνεσαι απλά τυχερός που πέταλα στη χούφτα σου κρατάς.

Ελεύθερα ανοίγονται και τα 10 κομμάτια του άλμπουμ, ως μια ευγενική χειρονομία του Eugene Edwards. Αδύνατον να μην αγαπήσεις τέτοιους δίσκους. Οι στίχοι υπάρχουν στην καλαίσθητη συσκευασία και είναι όμορφα να τους διαβάζεις με τέτοια μουσική.

Κυριάκος Σκορδάς