12 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΛΩΔΙΑ FM 22/9/2003 Θέατρο Βράχων του Βύρωνα 25/9/2003

«Νωρίς ή αργά, αυτό το παιχνίδι με το χρόνο δεν έχει τελειωμό. Κι είναι δύσκολο να αποφασίσεις τι από τα δύο ισχύει. Καθένας αποφασίζει αναλόγως. Εν πάση περιπτώσει, νωρίς ή αργά, εγώ θα σας πάω μια βολτίτσα ως την Αίγινα. Έτσι, για να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ.»

Με τη φωνή της Γιώτας Τσουκαλά να έρχεται απ’ τα ηχεία και να προσκαλεί σε ένα μικρό ταξιδάκι, ξεκίνησε μια απ’ τις καλύτερες φετινές συναυλίες – και ίσως και μια απ’ τις καλύτερες γενικά, στο ελληνικό ρεπερτόριο – με μερικούς απ’ τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της νεότερης γενιάς. Ο Φοίβος Δελληβοριάς, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Ορφέας Περίδης και ο Μανώλης Φάμελλος, πήραν τις κιθάρες τους και ανέβηκαν στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα για να γιορτάσουν τα 12 χρόνια του Μελωδία FM στο ραδιόφωνο. Η συναυλία ήταν αφιερωμένη στη μνήμη της Γιώτας Τσουκαλά που «έφυγε» μέσα στο καλοκαίρι και όλα τα έσοδα διατέθηκαν στο σύλλογο Φλόγα, ενώ οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς.

Εκτός λοιπόν από την συναισθηματική αξία της συναυλίας, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε και πώς θα συνυπήρχαν στην σκηνή εφτά διαφορετικοί ερμηνευτές που έχουν όμως όλοι ένα κοινό σημείο: την ποιότητα στη δουλειά τους. Και μάλιστα… unplugged, αφού όπως είπαμε είχαν μαζί μόνο τις κιθάρες τους (καθώς και τις φλογέρες του Αλκίνοου και του Ορφέα και ένα τουμπελέκι). Η συναυλία ξεκίνησε και με τους εφτά επί σκηνής να τραγουδάνε το «Αστέρι του Βοριά» του Μάνου Χατζιδάκι κι ύστερα την «Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη» του Σαββόπουλου. Από εκεί κι έπειτα, εμφανίστηκαν στη σκηνή σε ομάδες των δύο, τριών ή και τεσσάρων και ερμήνευσαν τραγούδια δικά τους, τραγούδια παλιότερα και καινούρια που συνολικά έφτασαν τον αριθμό των 45 μέσα σε τέσσερις σχεδόν ώρες μουσικής!

Ήταν λοιπόν τόσα πολλά τα τραγούδια που ακούστηκαν και τόσα διαφορετικά τα «γκρουπάκια» που σχηματίστηκαν στην σκηνή, που είναι δύσκολο να σταθούμε σε ορισμένα μόνο από αυτά. Και οι εφτά τραγούδησαν άψογα, δυνατά και με ψυχή και έφτιαξαν μια τόσο παρείστικη ατμόσφαιρα, με τέτοιο χιούμορ και θετική διάθεση, που απ’ την αρχή ως το τέλος ο κόσμος δεν κουράστηκε να τραγουδάει, να χορεύει και να χτυπάει παλαμάκια – κι ο κόσμος ήταν πολύς, κατάμεστο το Θέατρο Βράχων, και οι κερκίδες και ο χώρος μπροστά απ’ τη σκηνή.

Αν προσπαθήσω τελικά να ξεχωρίσω μερικές στιγμές, πρέπει καταρχάς να αναφερθώ στον Αλκίνοο Ιωαννίδη που έπαιξε τουμπελέκι αλλά και ένα περίεργο τύπο φλογέρας που δεν έχω ξαναδεί και κανονική φλογέρα, τραγούδησε με όλους τους καλλιτέχνες και όταν είπε τα καινούρια του απ’ τον τελευταίο δίσκο, ο κόσμος ήξερε ήδη όλους τους στίχους και τα τραγούδησε μαζί του. Ο Σωκράτης Μάλαμας τραγούδησε με το εντελώς ιδιαίτερο ύφος του Νίκο Ξυλούρη, προλογίζοντας και λέγοντας πως «είναι ιεροσυλία να τραγουδάει κανείς τραγούδια που έχουν αποδοθεί τέλεια, αλλά είμαστε έτσι κι αλλιώς άνοες». Παρά τις επιφυλάξεις του πάντως, φάνηκε άξιος, το ίδιο και όταν αργότερα τραγούδησε Άσιμο. Φυσικά είπε και την «Πριγκηπέσα» του αλλά και το «Τσιγάρο ατέλειωτο» στο πρώτο ενκόρ.

Ο Χρήστος Θηβαίος ήταν πάρα πολύ καλός στον «Άμλετ της Σελήνης», αλλά αυτός που ξεχώρισα ιδιαίτερα αυτή τη βραδιά ήταν ο Μίλτος Πασχαλίδης και η ικανότητά του να τραγουδάει διαφορετικά τραγούδια, δικά του και άλλων, το ίδιο καλά. Και μπορεί το ντουέτο του με τον Αλκίνοο στα «Κορίτσια της Συγνώμης» του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα να διακόπηκε, από μια αδιαθεσία ενός απ’ τους ακροατές, όμως αποζημίωσε με τις «Κακές συνήθειες» μαζί με Φάμελλο και Θηβαίο, μια εκρηκτική εκτέλεση στις «Βυθισμένες Άγκυρες» πάλι με Φάμελλο και Δελληβοριά και με ίσως την πιο χαρούμενη στιγμή της συναυλίας, με το «Η λίμνη που θελε να ναι θάλασσα», με τον Ορφέα Περίδη να παίζει φλογέρα, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη τουμπελέκι και τον Πασχαλίδη να μοιράζεται μαζί τους και με το Φάμελλο τα φωνητικά. Απ’ τις πολύ καλές στιγμές πραγματικά.

Ο Μανώλης Φάμελλος αποδείχθηκε καταπληκτικός στην σκηνή – δεν τον είχα ξανακούσει ζωντανά και συνειδητοποίησα ότι πολύ κακώς το καθυστέρησα! Ευαίσθητος στον «Χαρταετό» μαζί με τον Σωκράτη Μάλαμα στην κιθάρα, νοσταλγικός και εξαιρετικός στο «Ας ερχόσουν για λίγο» και με απίστευτο χιούμορ και κέφι – φανταστικός και ο Μάλαμας στη κιθάρα και σ’ αυτό, ν’ ακούγεται σαν να παίζει ισπανική μπαλάντα, υπέροχος πραγματικά. Ο Ορφέας Περίδης έπαιξε πολύ δεξιοτεχνικά την κιθάρα του, τραγούδησε και Ζαμπέτα και κράτησε τη «Φωτοβολίδα» για το τέλος, μαζί με όλους τους υπόλοιπους επί σκηνής, ξεσηκώνοντας για τα καλά τον κόσμο.

Και το τέλος της συναυλίας ήταν εξίσου καλό με όλη την υπόλοιπη, με τον κόσμο να φωνάζει δυο φορές ξανά τους μουσικούς στη σκηνή! Όλοι μαζί τραγούδησαν τη «Σαλονίκη» του Μικρούτσικου κι αμέσως μετά το «Ταξίδι» των Φατμέ, πολύ αισιόδοξα. Έπειτα το «Γέλα πουλί μου» των Κατσιμίχα, εξαιρετικά συγκινητικό και για το τέλος «Τσιγάρο Ατέλειωτο», «Φωτοβολίδα» και μια ακόμα ερμηνεία στην «Ωδή στον Καραϊσκάκη» με την οποία είχαν ξεκινήσει.

Φωτεινή Δράκου