 |
|
|
|
PLASTIC FANG
|
Yeaaahhh. Κάπου ανάμεσα στις στάλες του ιδρώτα του Jon Spencer βρίσκεται το αυθεντικό νόημα του αυθεντικού ροκενδρόλ. Για να υιοθετήσω μια φράση που ο Κυριάκος Σκορδάς δεν είπε/έγραψε ποτέ, αλλά το κόβω το κεφάλι μου, την έχει αρχιτεκτονήσει στο μυαλό του: Στα κύτταρα του Jon Spencer, η αδρεναλίνη έχει, προπολλού και για τα καλά, μετατραπεί σε ροκενδρολίνη. Ροκενδρολίνη αγνή και ντοπαριστική αναβλύζει ως θείο μύρο από κάθε δευτερόλεπτο του φετινού, "Plastic Fang" (διάρκεια: 47 mins 20 sec) των Jon Spencer Blues Explosion. Από αυτήν την άποψη, κάλλιο ένας Spencer στη σκηνή, παρά μέσα στο στούντιο. Η παροιμία επιβεβαιώνεται από τη συγκυρία: Στη χώρα που λέγεται και Αγγλία και Μεγάλη Βρετανία και Ηνωμένο Βασίλειο, οι Blues Explosion τα χώνουν από σκηνής μαζί με τους (επίσης χωστικότατους), (The) International Noise Conspiracy (στις 8, στις 9, στις 10 και στις 11 Απριλίου 2002). Συγνώμη για τις πολλές παρενθέσεις (μού τις κόλλησαν οι (Τhe) International Noise Conspiracy, οπότε, παρένθα μες στην παρένθα, εδώ, τελικά, ήθελε αγκύλη). ’λλη φορά, θα σας διηγηθώ την περιπέτειά μου με τις παρενθέσεις, τώρα είμαι σχετικά καθαρός, παλιότερα σκόραρα είκοσι τουλάχιστον παρενθέσεις ανά γραπτό κείμενο. Βαριά ντρόγκα, αναγνώστες, οι παρενθέσεις και χρόνιος ο εθισμός (όμως, τώρα είμαι στην απexάρτηση). Και, τελοσπάντων, αν σας φαίνεται ότι ξεστρατίζω, κόψτε μόνοι σας τα εκτός θέματος σημεία, έτσι κι αλλιώς, ένα έργο τέχνης υπόκειται στον πλήρη έλεγχο ενός εκάστου παραλήπτη, κατά τη διαδικασία πρόσληψης και επαναπρόσληψής του. Allright. Οι Jon Spencer Blues Explosion έχουν φτάσει τις δυνατότητες ενός power trio σε εντυπωσιακώς εκφραστικά επίπεδα. Σήμα κατατεθέν του ηχητικού πολτού τους τα ουρλιαχτά του Jon (σκατά, ακόμη μια παρένθεση: ο Jon Spencer βιώνεται ανέτως ως ο Howlin´ Wolf του alterna - rock) και οι παραμορφωμένες κιθάρες. Παραμορφωμένες τεχνικά, μορφωμένες ως προς το μπλουζ και, γενικώς, τη μαυρίλα (σόουλ, αλλά και φάνκ). Οι Jon Spencer Blues Explosion νεοϋορκεζοποίησαν παραστατικά το πρωτόγονο μαύρο μπλουζ -ωσάν ο Ρόμπερτ Τζόνσον να έχει πάρει βελβεταντεργκραουντίνη- και το μητροπολιτικό, λευκό μπλουζ τους καλά κρατεί και στο "Plastic Fang". Ο δίσκος, ναι μεν ολιγότερο αιχμηρός από το ωμό "Now I Got Worry" του 1996, διατηρεί, δε, ατόφια τη δύναμη να συνεγείρει τον ακροατή. Ακόμη και τον μη μυημένο στους jonspencerισμούς. Rock´n´Roll. Την αγαπημένη μας τρισυπόστατη λέξη ο Jon Spencer το έχει χούι να την ξεβράζει στοματικώς και, εδώ, την κάμνει και τίτλους. "Money Rock´n´Roll Tonight" και "Shakin´ Rock´n´Roll Tonight". Σε άλλο τραγούδι του "Plastic Fa(ntastic)ng", σπεύδουν να βοηθήσουν ένας Δρ Ιωάννης Νεορλάνης (Dr. John ή μήπως Dr. Jon;). Σε ένα άλλο, συμμετέχει ο μέγας πληκτράς του φανκ και των Funkadelic, Bernie Worrell. Στις κιθάρες, ξύνει σταθερά ο άσος του εξάχορδου, Judah Bauer. Τη ρυθμική ραχοκοκαλιά κρούει ο Russell Simins. Koιτάχτε, επειδή έχω την αίσθηση ότι σας κούρασα, αγνοήστε όλα τα παραπάνω και διαβάστε μόνο τα παρακάτω, ωσάν τα παρακάτω να συνιστούν το ζιπαρισμένο μέρος της δισκοπαρουσίασης: Cool. Οι Jon Spencer Βlues Explosion συνεχίζουν να παράγουν και να τελειοποιούν δισκογραφικά το groove ´n´ roll ιδίωμά τους, με αμείωτο τσαμπουκά και ακόπαστο ενθουσιαζμό. Παίρνουν το γκόσπελ από τους βάλτους του Μισισιπή και το πλακώνουν στα γκαραζένια ριφ. Τους κατατάσσω στην κατηγορία των καλλιτεχνών, οι οποίοι δεν θα πάψουν να βγάζουν τον ίδιο (καλό) δίσκο, εκτός κι αν χάψουν άλλα χάπια, εκτός κι αν συμβεί κάτι κοσμοϊστορικό. Αποκεί και πέρα, γνωρίζοντας δηλαδή ότι αγοράζεις εγγυημένο φαν, είναι στο χέρι σου και στην τσέπη σου αν θα αγοράσεις το ίδιο καλό φαν. Προσωπικώς, γουστάρω να τους παίρνω σε ενέσιμη μορφή, σε σκόνη και σε χόρτο και δύσκολα με βλέπω να τους κόβω. (Όπως έκοψα το παρενθετιλίκι). Εκτός κι αν η τιμή των cd χτυπήσει ακόμη υψηλότερους ορόφους. Cum on, babe. Οι Jon Spencer Blues Explosion δεν ξανανακάλυψαν τον τρο(κ)χό (=rock´n´roll), αλλά τον τσουλάνε πάντα υπέροχα. Και, Θε μου, με τόσο απαράμιλλο στιλ! Jon Σημαντήρας
Εξωτερικός Συνεργάτης |
Foreign Office
