INTO THE BLUE Jan Pusch Dance-video project 26/9/2003

Ομάδα Χορού Jan Pusch (Γερμανία).

Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο «Γκαίτε» Θεσσαλονίκης

Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Χορογραφία, Σκηνοθεσία: Jan Pusch

Music: Beat Halberschmidt

Ερμηνευτές: Detlev Alexander, Wobine Bosch, Fiona Gordon

Ο Jan Pusch είναι από τη Γερμανία και από το 1994 ασχολείται με τη χορογραφία, τη σκηνοθεσία και τη σύνθεση.

Η παράσταση "Into the Blue" πρωτοπαρουσιάστηκε το 2001 και αποτελείται από 3 solo εμφανίσεις χορευτών. Και στις 3 υπάρχει μια συσχέτιση του σώματος, με την εικόνα. Παρουσιάζονται τρεις διαφορετικές εκδοχές όπου το σώμα αντιδρά, συνεργάζεται και αγνοεί την εικόνα, αλλά αξιοποιεί στο τον χώρο, τον πραγματικό και της διανόησης.

Στην πρώτη solo performance o Detlev Alexander καταργεί τις γνωστές δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος. Με τρομερή πλαστικότητα (τι να λέμε αν δεν το έχετε δει δεν περιγράφεται) σκιαγραφεί τις προεκτάσεις του σώματος μέσα στον περιβάλλοντα χώρο. Εξωστρέφεια και περιήγηση με την φυσική παρουσία του σώματος. Πιθανόν να είναι και η παράθεση των ορίων του σώματος, όσον αφορά την ικανότητα να καταλαμβάνει και να βιώνει το χώρο γύρω του. Η χορογραφία της κίνησης των ώμων (μιας κίνησης που απαντήσαμε και στις άλλες 2 εμφανίσεις) και της ανακλαστικής κίνησης με τα συμβατικά άκρα προσδιόριζε την ανθρώπινη μάζα μπροστά στον κενό ή γεμάτο χώρο.

Σύντομα η εμφάνιση του video projector σήμανε την έναρξη της ανταγωνιστικής «συνομιλίας», χωρίς κατ’ανάγκη να είναι video stimulation. Και δεν είναι stimulation γιατί ο νους που συνυπάρχει με το σώμα αντιδρά και διαμορφώνει αυτόνομους δικούς του νόμους συμπεριφοράς και αντίδρασης στην προβαλλόμενη εικόνα. Οι σπουδαίες τεχνικές και σωματικές δυνατότητες ενθουσίασαν το κοινό που καταχειροκρότησε.

Η δεύτερη solo performance από την Wobine Bosch. Αντίστροφη επιλογή, αντί της εξωστρέφειας έχουμε την εσωτερική αναζήτηση. Μια οθόνη δίχτυ περιβάλλει τον ασφαλή λευκό κόσμο και κινήσεις προς το σώμα ερευνούν αν όλα είναι ασφαλή. Η βιντεοπροβολή δημιουργεί την έξτρα διάσταση και υποβοηθά την ταυτόχρονη δισυπόστατη παρουσία του σώματος. Αινιγματικό προφίλ και αίσθημα καχυποψίας έντονα παρόν. Οι χορευτικές ικανότητες συνδυάζονταν με στοιχεία υποκριτικής, ενώ έξυπνη και η συνομιλία με μη ορατό άνδρα, στην προσπάθεια εξόδου από τον «ασφαλή» γνωστό μας περίγυρο. Η κυριαρχία του λευκού χρώματος είναι η σύνδεση με την ψυχρή χροιά του μέλλοντος, τόσο του χώρου όσο και του σώματος.

Η τρίτη solo performance από την Fiona Gordon όπου με χαρακτηριστικό τρόπο προσεγγίζει το εφικτό και το ανέφικτο. Ουσιαστικά εδώ δύο κόσμοι μπερδεύονται και τελικά η πρωταγωνίστρια αφομοιώνεται από τον κόσμο του βίντεο. Η κινησιολογία – χορογραφία αποτελεί επιδεξιότητα που προσαρμόζεται σε ανθρώπινα σώματα. Επιβεβαίωση αυτών ήταν η 3^η εμφάνιση, όπου και το βίντεο καταλυτικά συμμετέχει δημιουργώντας το φαινόμενο αντί της παρήχησης, της παρόρασης. Η παρουσία της «σπάει» σε πολλές μορφές. Ακόμη και εναλλακτικές εικόνες περνούν ως καταγραφή της παράλληλης σκέψης, της εκπληκτικής αυτής ικανότητας του ανθρώπινου νου, από όπου εν μέρει άγεται και το σώμα.

Η μουσική ήταν απόλυτα ταιριαστή, ηλεκτρονική, break beat πειραματική, με παράσιτα. Η αυθάδεια του σώματος μπροστά στη μουσική και η απάθεια του σώματος μπροστά στη σκέψη είναι ένα πλέγμα που αναστρέφεται και δημιουργεί εικόνες και καταλήψεις του χώρου από το νου και το σώμα. Το βίντεο βοηθά για την καταγραφή της σκέψης, ως παρούσας σε αυτή την εσωτερική διαδικασία.

Η διοργάνωση λίγο κούρασε με την καθυστέρηση στην έναρξη και με τα διαλείμματα που έπρεπε να αδειάσουμε 2 φορές το θέατρο. Η παράσταση μας αποζημίωσε φυσικά. Σημειώνω την παρουσία νεαρόκοσμου με μέσο όρο το 20something, που για άλλη μια φορά απέδειξε ότι υπάρχει στη Θεσσαλονίκη κοινό για πρωτοποριακές παραστάσεις.

Κυριάκος Σκορδάς