Δεν ξέρω αν ο Van Morrisson είναι η κατάλληλη μουσική υπόκρουση για να γράψω για ένα γιαπωνέζικο cartoon, παρόλα αυτά δεν είχα πρόχειρα τίποτα γιαπωνέζικη δημοτική να βάλω για να μπω στο κλίμα.

Όταν πρωτοβγήκε στις αίθουσες το Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων (Spirited away ο αγγλικός τίτλος, Sen to Chihiro no Kamikakushi ο γιαπωνέζικος. Ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας 20 Ιουλίου 2001. Σκηνοθέτης και εμπνευστής του πρωτότυπου σεναρίου Hayao Miyazaki. Γαμώτο αυτό το –ακι στο τέλος καθόλου δεν μου πάει να το βλέπω σε μη Κρητικούς πόσο μάλλον σε Γιαπωνέζους. Φρίκη!) δεν μου έκανε και ιδιαίτερη εντύπωση. Έπρεπε να περάσω μία εξαντλητική βδομάδα στη Θάσο για να καταλάβω ότι έστω και μία ταινία κινουμένων σχεδίων θα με χαλάρωνε. Σε αυτό βεβαίως συνηγόρησε και η αδερφή μου η οποία από τότε που πήγε στην Αγγλία, αντί να κολλήσει με την Αγγλική κουλτούρα κόλλησε με τη Γιαπωνέζικη! Ανάποδος άνθρωπος. Τελοσπάντων. Με τα πολλά και αφού μου έστελνε συνεχώς με το email, αφίσες, συντελεστές, μουσικές, συνταγές (άσχετο αλλά έπρεπε να πω και κάτι άλλο για να γεμίσει λίγο ο χώρος) κατάφερε και με λύγισε.

Πήγα μία Κυριακή (καθαρά κινηματογραφική μέρα) απόγευμα και το καταφχαριστήθηκα! Το Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων είναι μία περιπέτεια φαντασίας που έχει να κάνει με ένα δεκάχρονο κοριτσάκι το οποίο ξεκινάει μαζί με τους γονείς του ένα ταξίδι προς μία άλλη πόλη της Ιαπωνίας, ταξίδι που πραγματοποιείται όμως με τελείως αντισυμβατικό και φανταστικό (κυριολεκτικά) τρόπο. Καθώς λοιπόν προσπαθούν να βρουν το δρόμο για το καινούριο τους σπίτι βρίσκονται μπροστά από ένα μυστηριώδες τούνελ, το οποίο διασχίζοντάς το, τους οδηγεί σε μία στοιχειωμένη πόλη. Η γη αυτή αποδεικνύεται ότι κατοικείται από θεούς και δαίμονες και κυβερνάται από την άπληστη μάγισσα Γιουμπάμπα, η οποία μεταμορφώνει τους γονείς της Τσιχίρο σε γουρούνια. Στην Τσιχίρο επιβάλει την παράδοση του ονόματός της, την οποία έτσι φυλακίζει για πάντα μέσα σε αυτή τη Γη των Πνευμάτων. Ενώ αρχικά η Τσιχίρο (ή καλύτερα Σεν, όπως είναι το καινούριο της πλέον όνομα) είναι απογοητευμένη και αδιάφορη για ό,τι της συμβαίνει, στη συνέχεια βρίσκει τόσο εσωτερικές δυνάμεις όσο και δυνατούς συμμάχους (ουσιαστικά τον όμορφο και μυστηριώδη Χάκου) με αποτέλεσμα να αρχίζει να διεκδικεί την ταυτότητα της μέσα σε αυτόν τον παράξενο κόσμο. Το αν θα καταφέρει βεβαίως, να κερδίσει και πάλι πίσω το όνομά της και να λύσει τα μάγια που κρατούν δέσμιους τους γονείς της είναι κάτι που θα το ανακαλύψετε όταν θα πάτε να δείτε την ταινία. Γιατί θα πάτε, δεν μπορεί.

Και μόνο από την περιγραφή αυτή του σεναρίου μπορεί να καταλάβει κανείς το παραμυθένιο της όλης ιστορίας, το οποίο ευτυχώς δεν δίνεται με καθόλου αφελή τρόπο (όχι άλλα cartoon της Disney. Έλεος πια!) αλλά με έναν μαγευτικό λυρισμό που καθηλώνει. Τα σχέδια είναι ιδιαίτερα προσεγμένα και αρκετά πειστικά όσον αφορά στην απόδοση των πνευμάτων και των καθετί μαγικών πραγμάτων που εμφανίζονται στο φιλμ. Το τελευταίο δε, αποτελεί επιτέλους κινούμενο σχέδιο και όχι αυτά τα ιμιτασιόν, τα οποία πλασάρονται ως η τελευταία λέξη της μόδας των cartoon (βλέπε animation).

Δέσποινα Καβουσανάκη