ΠΥΞ ΛΑΞ 24/09/2003 ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ 29/9/2003

Πρέπει να ξεκαθαρίσω απ’ την αρχή ότι οι Πυξ Λαξ είναι ένα συγκρότημα που εκτιμώ. Για την ακρίβεια, είναι και το αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα σήμερα και εδώ και περίπου εφτά χρόνια που τους ακούω «συστηματικά». Αυτό όμως, αντίθετα με ότι θα περίμενε κανείς, δεν σημαίνει ότι αποδέχομαι παθητικά όλα όσα ετοιμάζουν δισκογραφικά ή κάθε τους ζωντανή εμφάνιση ως εξ ορισμού καλή. Το αντίθετο, μετά από τόσες ακροάσεις και τόσα live, οι απαιτήσεις που έχεις απ’ τη μπάντα που βρίσκεται απέναντί σου, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και γίνεσαι περισσότερο αντικειμενικός, καμιά φορά ίσως και κάπως σκληρός.

Έτσι, με το χέρι στη καρδιά, μπορώ να πω ότι πολλές φορές απογοητεύτηκα και από δουλειές τους που κυκλοφόρησαν – είτε συνολικά (σπανιότερα) είτε με συγκεκριμένα κομμάτια – και από ζωντανές τους εμφανίσεις. Ακούγοντας και βλέποντάς τους όμως στην σκηνή, στην Πλατεία Νέας Σμύρνης την προηγούμενη Τετάρτη και στα πλαίσια των Ιωνικών Γιορτών, μπορώ να πω ότι έμεινα απολύτως ικανοποιημένη.

Σε μια μικρή σκηνή και με τον κόσμο να έχει κατακλύσει την πλατεία, οι Πυξ Λαξ έπαιξαν πραγματικά καλά, διαφοροποιώντας μάλιστα σε αρκετά σημεία τη setlist που ακολουθούν συνήθως στα ζωντανά – κι αυτό είναι πιστεύω μια απ’ τις καλύτερες ενδείξεις ότι βρίσκονταν σε φόρμα. Τραγούδια παλιότερα όπως το Να με Θυμηθείς και οι Παλιές Αγάπες ακούγονται πραγματικά ανανεωμένα με τη νέα ενορχήστρωση που χρησιμοποιήθηκε και στις αγγλόφωνες διασκευές τους στο πιο πρόσφατο CD. Το τελευταίο έχει φυσικά τη τιμητική του και ο κόσμος φαίνεται να γνωρίζει ήδη τα καινούρια τραγούδια. Το Στην Πόλη των Τρελών έγινε δεκτό με επευφημίες, ενώ το Αντίο Αγάπη Διχασμένη ήταν απ’ τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας, μελωδικό, όμορφο τραγούδι, με πολύ καλά πλήκτρα και ακουστική κιθάρα.

Αν και ο κόσμος χάρηκε ιδιαίτερα με τραγούδια όπως το Μοναξιά μου Όλα και το Δεν θα Δακρύσω πια για Σένα, που έτσι κι αλλιώς πάντα είναι τα σίγουρα συναυλιακά «χιτ», προσωπικά στάθηκα περισσότερο σε στιγμές όπως το Όλο μ’ Αφήνεις να Σ’ Αφήσω,που ο Πλιάτσικας το τραγουδάει στίχο-στίχο με τόσο συναίσθημα που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε ερωτικό κάλεσμα και προσευχή ή τα Νησιά της Ειρήνης, απ’ τις σόλο προσπάθειες του Στόκα, που έχει καταπληκτική ενορχήστρωση και του επιτρέπει να δείξει τις δυνατότητες της φωνής του. Ο Ξυδούς ήταν ως συνήθως απίστευτος στο Εσύ Εκεί, από τους λίγους ίσως έλληνες performers τραγουδιών σήμερα, ενώ ακόμη περισσότερο μ’ άρεσε στο Λένε για Μένα που κράτησαν για το τέλος, τραγουδώντας αφηγηματικά και ειρωνικά, ταίριαζε απόλυτα στη φωνή του.

Άλλες πολύ καλές στιγμές ήταν το Σενιόρ και το Μόνο για Κείνη Μη Μου Λες που Στόκας και Πλιάτσικας τα ερμήνευσαν μαζί επί σκηνής και με τον Ξυδούς σε φωνητικά – πάντα προτιμούσα την ένωση από τις ξεχωριστές προσπάθειες και εν προκειμένω οι φωνές τους δένουν πολύ καλά και είναι ευχάριστο να τους ακούς μαζί. Και για να μη στεκόμαστε μόνο στα τραγούδια και τις φωνές, μ’ άρεσε πολύ ο τρόπος που ο Βασίλης και ο Τάκης Σπυρόπουλος συνεργάζονται στις κιθάρες, όπως και τα σόλο του τελευταίου. Ο Γιαννόπουλος είχε μεγάλα κέφια στα ντραμς, παίζοντας κι ένα σόλο στη μέση του Με Σκότωσε γιατί την Αγαπούσα (αν δεν με απατά η μνήμη μου) ενώ ο εορτάζων Νίκος Γιαννάτος, εκτός απ’ το τζαζ σόλο στο μπάσο στη Συνουσία, τραγούδησε άλλο ένα τραγούδι του Bob Dylan (το δεύτερο μαζί με το Σενιόρ), το Knocking on Heaven’s Door.

Φωτεινή Δράκου