WARRIORS OF THE WORLD MANOWAR Nuclear Blast 26/4/2002

Οι ManOwaR ποτέ δεν υπήρξαν για μένα απλά ένα μεγάλο συγκρότημα, αλλά κάτι πολύ παραπάνω απ?αυτό. Οι ManOwaR είναι οι πρεσβευτές μιας Ιδέας, μιας στάσης ζωής την οποία ακολουθούν πιστά απο το ξεκίνημα της πολυετούς σταδιοδρομίας τους έως και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κάποιος ή θα τους μισεί ή θα τους λατρεύει..

Το να κάνω κριτική στη νέα μουσική κατάθεση τους είναι πολύ δυσκολότερο για μένα απ?όσο θα νόμιζε ο καθένας. Σκέφτηκα πάρα πολλές ώρες τι να γράψω και να προσπαθήσω να είμαι όσο αντικειμενικότερος γίνεται προσπαθώντας να κρίνω τους «Πρευσβευτές του Ατσαλιού» με τα ίδια θνητά κριτήρια που αξιολογώ και τις κυκλοφορίες των υπολοίπων γκρουπ.

Κατ αρχάς πάνε κάμποσα χρόνια απο την προηγούμενη τους δουλειά "Louder Than Hell" η οποία αν και έλιωσε στο cd player μου και φυσικά, όπως και κάθε τους δίσκος κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδια μου, μουσικά δεν φάνηκε αντάξια των απαιτήσεων των περισσοτέρων απο εμάς απο τους ManOwaR. Χωρίς το "Louder Than Hell" να είναι ένα κακό album, δεν πίστευα ότι η νέα τους δουλεία θα μπορούσε να είναι κατώτερη. Κι αυτό γιατι ο Karl Logan έχει εξεικοιωθεί πλέον με τη θέση του ως κιθαρίστας του group, o Scott θα είχε πιο ενεργό ρόλο και γενικά η χημεία την μπάντας αυτό τον καιρό πιστεύω ότι είναι ιδανική.

Φυσικά πριν προχωρήσω παρακάτω θα ήθελα να τονίσω ότι δεν θα ήταν δυνατόν να περιμένει κανείς κάτι που να συγκρίνεται με τα τέσσερα πρώτα αριστουργήματα τους τα οποία αποτελούν για μένα ότι καλύτερο έχω ακούσει στη ζωή μου απο την άποψη ότι μου αρέσουν όσο τίποτε άλλο. Θεωρώ οτι αυτές οι δουλειές όχι απλά αποτελούν «όνειρο θερινής νυκτός» για τα υπόλοιπα ταπεινά συγκροτήματα αλλα και ότι δεν πρόκειται να ξεπεραστούν ποτέ κι απο κανέναν.

Ακούγοντας το πρώτο κομμάτι "Call To Arms" είπα απο μέσα μου ότι το στοιχείο που δε μου άρεσε καθόλου στο "Louder Than Hell", και δεν ήταν άλλο απο τον τρόπο ερμηνείας του Τρισμέγιστου Eric Adams που δεν άφηνε τη φωνή του ελεύθερη, θα υπάρχει και σ?αυτό το δίσκο. Ευτύχως σε ένα ποσοστό έπεσα έξω καθώς στη συνέχεια ο Eric έδειξε τα προσόντα του και παρ όλο ότι η φωνή του έχει «πέσει» χαρακτηριστικά είναι αξιοθαύμαστο πώς καταφέρνει ακόμα και μετα απο τόσα χρόνια να είναι μακράν ο καλύτερος τραγουδιστής. Μουσικά τώρα το "Call To Arms" είναι ένα τυπικό "Louder Than Hell-ικό" τραγούδι με τη διαφορά όμως ότι είναι κατα την ταπεινή μου άποψη καλύτερο απο οποιοδήποτε κομμάτι του προαναφερθέντος. To ρεφραίν είναι καταπληκτικό και γενικά το τραγούδι αυτό δείχνει απ την αρχή τις προθέσεις των Βασιλιάδων.Οι στίχοι είναι οι τυπικοί ManOwaR της δεύτερης περιόδου ενώ ακόμα να έπρεπε να αναφερθεί ότι πολύ πετυχημένη είναι η χρήση των πλήκτρων που γεμίζουν το κομμάτι και του προσδίδουν ένα πιο πομπώδες ύφος.

Το "Fight For Freedom" είναι μια συναισθηματική μπαλλάντα στο ύφος του "Courage" με καθαρά «εμψυχωτικό» feeling η οποία με ξένισε καθώς νομίζω παραείναι soft και χαρούμενη για τους ManOwaR. Σίγουρα θα ήταν ένα καλό τραγούδι για κάποιο άλλο συγκρότημα αλλά όχι για τους Θεούς.

Το "Nessun Dorma" που ακολουθεί το είχα ακούσει εδώ και πολύ καιρό απο μία live εκτέλεση που κυκλοφορούσε στο internet και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην αρχή ακουγοντάς το νόμιζα ότι κατέβασα άλλο κομμάτι. Είναι ένα καθαρά οπερετικό τραγούδι στο οποίο εντύπωση προκαλεί για άλλη μια φορά η ερμηνεία του Eric ο οποίος αποδικνύει πως μπορεί με χαρακτηριστική άνεση να τραγουδίσει οτιδήποτε.

Το "Valhalla" είναι ένα πρελούδιο το οποίο οδηγεί στο "Swords In The Wind" το οποίο είναι ένα κομμάτι στο οποίο οι ManOwaR φαίνεται ξεκάθαρα πως προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα επικό feeling και σίγουρα τα κατάφεραν. Τα solo του Karl στην αρχή μου παραπέμπουν στην πρώτη εποχή των Scorpions, ενώ γενικότερα το πολύ όμορφο αυτό τραγούδι ,που σε στύλ μου θύμισε κάπως το "Heart Of Steel", είναι ασύλληπτο για τα υπόλοιπα συγκροτήματα και αυτό τα λέει όλα. Μόνο οι ManOwaR θα μπορούσαν να γράψουν ένα τέτοιο τραγούδι και αυτό ακριβώς έκαναν.

Δεν θα σταθώ τόσο στο "An American Trilogy" το οποίο είναι ένα medley απο Elvis Presley, όχι γιατί θεωρώ τον Εlvis αμελητέο ώς μουσικό αλλά επειδή νομίζω πως δεν ταιριάζει στους ManOwaR να διασκευάζουν τέτοιου είδους κομμάτια. Χάθηκε να διασκευάσουν το "Stargazer"..?

Το "The March" είναι το κλασικό solo μπάσο που υπάρχει σε κάθε δίσκο των ManOwaR και αποτελεί ένα tribute στον Wagner, τον επικότερο κλασικό συνθέτη όλων των εποχών. Το "Warriors Of The World (United)" το οποίο επιλέχθηκε και ως single του δίσκου (μια σαφώς πετυχημένη επιλογή) είναι το κομμάτι το οποίο με κέρδισε περισσότερο απο όλα στο άλμπουμ. Χωρίς να προσπαθεί να ακουστεί δια της βίας επικό, με γύρισε πίσω σε μια πιο "Fighting The World" φάση, ενώ το ρεφραίν αν και απλό καταφέρνει να σε κάνει να το τραγουδάς ασταμάτητα. Θα αρρωστήσετε μ´ αυτό!

Ακολουθεί το "Hand Of Doom" ένα κομμάτι επισης σε στυλ "Louder Than Hell" αλλά σαφώς πιο ποικιλόμορφο καθώς έχει κάποια πολύ ωραία solo και ένα φοβερά heavy σημείο που μου θύμισε το αντίστοιχο γρήγορο του "Demon?s Whip".

To "House Of Death" είναι επίσης γρήγορο και είδικα στο ρεφραιν θα μπορούσα να το παρομοιάσω με το "Power". Ένα κομμάτι που αν ήταν στο "Louder Than Hell" θα ήταν το καλύτερο του δίσκου.Tέλος το "Fight Until We Die" που κλείνει το δίσκο είναι και αυτό speed-άτο με πολύ καλή δουλειά για άλλη μια φορά στις κιθάρες απο τον εξειρετικό Karl Logan και είναι το τραγούδι του οποίου η μουσική μου θύμισε όσο τίποτε άλλο τις πρώιμες δουλειές του συγκροτήματος. Οσοι το προσέξετε θα καταλάβετε τι εννοώ.. Παρεμπιπτόντως πείτε μου ποιος άλλος τραγουδιστής θα μπορούσε να έχει αυτή την απόδοση.

Αν θα έπρεπε συνοπτικά να περιγράψω το δίσκο αυτό, θα έλεγα ότι μοιάζει με ένα πιο εμπνευσμένο και ποικιλόμορφο "Louder Than Hell". Όλα τα κομμάτια δείχνουν σαφώς πιο δουλεμένα απο τα αντίστοιχα του "Louder.." και το φαινόμενο Adams θυμίζει περισσότερο τον πραγματικό του εαυτό, αυτόν που δείχνει και στις συναυλίες. Κατα την προσώπική μου άποψη είναι εκτός συναγωνισμού η καλύτερη κυκλοφορία των τελευταίων ετών. Εύχομαι περαστικά σε όσους θεωρούσαν τους ManOwaR τελειωμένη υπόθεση. Όλοι εμείς οι πιστοί τους οπαδοί που είμαστε και οι μόνοι που έχουμε το δικαίωμα να τους κρίνουμε θα αγκαλιάσουμε και αυτή τους την προσπάθεια με την ίδια θέρμη όπως πάντα, γελώντας χαιρέκακα στους τυχάρπαστους κομπλεξικούς τυχοδιώκτες που προσπαθούν μάταια να μειώσουν το μεγαλείο τους.

O μονόφθαλμος πατέρας Odin μας ευλόγησε και το σφυρί του Thor μας οδηγεί στις χρυσοποίκιλτες αίθουσες της Valhalla όπου το πνεύμα μας θα ζήσει για πάντα μαζί με αυτά των υπόλοιπων φυλάκων της ’σβεστης Φλόγας. Οι τέσσερεις ορκισμένοι καβαλάρηδες της εκδίκησης ,που στη Γη ονομάζονται ΜanΟwaR ,θα είναι εκεί μαζί με τη Στρατιά των Αθανάτων και αλοίμονο σε όποιον βρεθεί στο δρόμο τους..

Κώστας Λιανίδης