 |
|
|
|
DANCE OF DEATH
|
Θυμάμαι παλιά που ήμασταν πιτσιρικάδες, όταν συζητούσαμε για Iron Maiden και κάναμε τις συνηθισμένες συζητήσεις για τα αγαπημένα μας άλμπουμ, ποιο είναι το καλύτερο κ.τ.λ. πάντα μαλώναμε αφού ο καθένας έλεγε και άλλον δίσκο. Εκεί που πάντοτε συμφωνούσαμε ήταν πως το “No Prayer For The Dying” ήταν το χειρότερο όλων. Το “No Prayer For The Dying” δεν ήταν άσχημο άλμπουμ όμως, απλά είχε την ατυχία να είναι ένας δίσκος των Iron Maiden και αυτόματα να συγκρίνεται με τους υπόλοιπους τους δίσκους, οι οποίοι ήταν ΟΛΟΙ καταπληκτικοί και γι’αυτό άλλωστε έφεραν και το συγκρότημα στην κορυφή.
Δυστυχώς μετά την πρόσληψη του Blaze Bayley ήρθαν και τα χειρότερα με τα “X-Factor” και “Virtual Eleven”. Δεν πάνε και πολλά χρόνια από τότε και σαν χθές θυμάμαι τις βαρύγδουπες δηλώσεις πολλών που εκθείαζαν τα άλμπουμ αυτά με τα οποία σήμερα δεν ασχολείται κανένας. Εδώ προσπάθησαν να μας βγάλουν τον Blaze ταλαντούχο τραγουδιστή επειδή απλά δεν σκότωσε τα κομμάτια στο Live στο Περιστέρι.. (υπήρξε και Λυκαβηττός όμως..).
Μετά την επανένωση του συγκροτήματοςμε τον Bruce και τον Adrian όλοι ελπίζαμε σε καλύτερες μέρες , καθώς οι αγάπες δεν ξεχνιούνται και οι Maiden είναι πάντα Maiden. Το “Brave New World” για μένα δεν ήταν έκπληξη. Το περίμενα τόσο καλό και πραγματικά το “έλιωσα” στο παίξιμο αν και το single του δίσκου αποδείχθηκε ένα από τα πιο μέτρια κομμάτια του και μας είχε προϊδεάσει όλους αρνητικά.
Ακούγοντας λοιπόν πριν από αρκετό καιρό το single του “Dance Of Death”, “Rainmaker” δεν πτοήθηκα. Ήμουν σίγουρος πως το γκρούπ είχε να δώσει κι άλλα και πως το άλμπουμ θα ήταν αντάξιο του ονόματος και της ιστορίας τους. Δυστυχώς διαψεύστηκα και η άποψη μου μετά από ώρες ακροάσεων και σκέψης είναι πως πρόκειται για τον πιο μέτριο δίσκο στην Dickinson εποχή του γκρουπ. Κι επειδή οι δισκοπαρουσιάσεις που γράφουμε, είναι απλά και μόνο οι απόψεις που έχουμε για τα άλμπουμ, και όχι λαϊκές σφυγμομετρήσεις ή λόγια που θα ευχαριστήσουν τον οποιονδήποτε δηλώνω ευθαρσώς πως μόνο ο ύπνος δεν με πήρε με το “Dance Of Death”.
Όλα τα κακά ξεκίνησαν από την παραγωγή η οποία είναι μετριότατη και απαράδεκτη για το μουσικό μέγεθος των Iron Maiden. Στη συνέχεια ο Dickison ακούγεται πραγματικά κουρασμένος σ’αυτόν τον δίσκο και αυτοί που φώναζαν από την εποχή του “Fear Of The Dark” πως από τότε είχε χάσει τη φωνή του και “γκάριζε” που να τον άκουγαν και τώρα... Οι συνθέσεις είναι απλοϊκές, προβλέψιμες, με τα μισά κομμάτια να θυμίζουν τραγούδια τύπου Clansman/Bloodbrothers και τα υπόλοιπα να είναι ρετρό 80s hardrockometalφάση φέρνοντας μου στο μυαλό τις χειρότερες στιγμές του “No Prayer For The Dying”. Δε λέω υπήρχαν στιγμές που ένιωσα πως πάει να γίνει κάτι καλό όπως στα “Montsegur”, “No More Lies”, στο ομώνυμο .. αλλά αν και βρήκα κάποιες καλές ιδέες στα παραπάνω κομμάτια, δυστυχώς δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω τις πολύ μεγάλες τους διάρκειες και το “σώνει και καλά πρέπει να έχουμε μεγάλα επικά κομμάτια στον δίσκο” σκεπτικό που προφανώς είχε το συγκρότημα. Για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής μάλλον συνθέσεις πιο απλές όπως το “Gates Of Tomorrow” είναι πολύ πιο εύκολο να επισκευθούν το cd player μου στο μέλλον από το ομώνυμο το οποίο έχει καλύτερες μελωδίες αλλά παίρνει τρία λεπτά να αλλάξει μοτίβο και πρέπει να το πηγαίνω μπροστά γιατί βαριέμαι. Συνολικά θεωρώ πως ο δίσκος αυτός είναι πισωγύρισμα για τους Maiden μετά το ελπιδοφόρο “Brave New World” και με μεγάλη απογοήτευση δηλώνω πως ,κατά τη γνώμη μου, η απόκτησή του οφείλεται σε καθαρά οπαδικούς λόγους.
Οι οπαδοί της μπάντας άλλωστε δεν χρειάζονται να διαβάσουν την κριτική αυτή για να πάρουν τον δίσκο ο οποίος έχει κυκλοφορήσει εδώ κάμποσες μέρες στην τελική. Από κεί και πέρα ο καθένας έχει την άποψη του. Για μένα οι Maiden είναι πολύ μεγάλη μπάντα για να κυκλοφορεί το “Dance Of Death”..
Κώστας Λιανίδης |
Metal
