Goodbye Lenin! Wolfgang Becker αρκετά πρωτότυπο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον 2/10/2003

Το καλό με όλα αυτά τα φυλλάδια που διαφημίζουν εστιατόρια-delivery είναι ότι μπορείς να τα χαζεύεις ενώ τρως μακαρόνια για παράδειγμα (έχω βαρεθεί το γνωστό τρίο, μακαρόνι- ντομάτα- κρεμμύδι) και να σκέφτεσαι τι ωραία που θα ήταν αν είχες μία τόσο καλομαγειρεμένη μπριζόλα μπροστά σου. Επίσης, δε τι καλά που θα ήταν αν είχες υπομονή να μαγειρέψεις ένα πιο αξιοπρεπές φαγητό και συγκεκριμένα γεμιστά.

Επειδή βέβαια, το τελευταίο είναι αδύνατον γιατί απαιτεί

1. ένα ολόκληρο καλοκαίρι να έχεις την ανοχή να σε καθίζει η μαμά κάθε πρωί να ανοίγεις κολοκύθια και μελιτζάνες ώστε να μάθεις να μην πετάς τίποτα και να σχηματίζεις την κατάλληλη γούβα προκειμένου το λαχανικό να υποδεχτεί τη γέμιση (!!!),
2. χρόνο να διαλέξεις τα κατάλληλα υλικά και
3. του Ιώβ την υπομονή καθώς όταν θα τα μαγειρεύεις και όταν θα τα ψήνεις θα πρέπει να κάθεσαι σε μία γωνιά με το νου σου δεν ξέρω κι εγώ πού για να μην βουτήξεις ένα πακέτο πατατάκια και αρχίζεις να τρως, έτσι για να σου μετριαστεί η όρεξη βρε αδερφέ! περιορίζεσαι στο να τρως το παγωμένο μακαρόνι χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές.

Όπως είναι κατανοητό, ήρθα φορτωμένη σπίτι (γαμώτο πάλι το ίδιο θα φάω σήμερα!) και δεν είχα μυαλό για να γράψω για το Goodbye Lenin! (Σκηνοθέτης: Wolfgang Becker, Γερμανία 2003). Εντούτοις και μετά που ικανοποίησα το στομάχι μου λέω να κάτσω να σκεφτώ το τι μου άρεσε στην ταινία. Γιατί ομολογουμένως είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να απαριθμήσω.

Καταρχήν το ίδιο το σενάριο της ταινίας με ενθουσίασε. Πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας στην πρώην Ανατολική Γερμανία η οποία διαδραματίζεται τα χρόνια γύρω από την κατάρρευση του τείχους. Η μαμά είναι φανατική κομμουνίστρια ενώ τα παιδιά διαδηλώνουν για περισσότερες ελευθερίες. Σε μία από τις πορείες ο γιος θα φάει ξύλο γεγονός που το βλέπει τελείως συμπτωματικά η μαμά, η οποία μην αντέχοντας το σοκ παθαίνει εγκεφαλικό και πέφτει σε κώμα. Θα ξυπνήσει οκτώ μήνες αργότερα όταν το καθεστώς έχει ήδη πέσει και οι Ανατολικογερμανοί προσπαθούν να προσαρμοστούν στις καινούριες συνθήκες. Θέλοντας όμως ο γιος να την προστατέψει από ένα δεύτερο σοκ που μπορεί να αποβεί μοιραίο αυτή τη φορά, κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να φαίνονται όλα όπως ήταν πριν την πτώση του τείχους και πριν βεβαίως το εγκεφαλικό της. Προσπαθεί έτσι να χωρέσει (όπως άκουσα χαρακτηριστικά και στη διαφήμιση της ταινίας ) όλη την Ανατολική Γερμανία σε ένα διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών.

Το στόρι είναι αρκετά πρωτότυπο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθώς μας δίνεται η δυνατότητα να μάθουμε για τη ζωή μιας χώρας για την οποία δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα. Ο τρόπος δε με τον οποίο κινηματογραφείται η προσπάθεια του γιου να κάνει να φαίνονται όλα ίδια είναι ιδιαίτερα συγκινητική αλλά και κωμική συνάμα. Επίσης ο σκηνοθέτης ενώ βάζει το στοιχείο της νοσταλγίας στην ταινία του, εντούτοις αυτό δεν φορτίζει διόλου την ατμόσφαιρα ώστε να καταντάει κουραστικό. Η ζωή στο κάτω κάτω, προχωράει μπροστά δίνοντας μαθήματα στον καθένα από μας. Και στον σκηνοθέτη αυτό που τον δίδαξε, έχει να κάνει με τον κομμουνιστικό σύστημα εν γένει, πράγμα που φαίνεται στο φινάλε της ταινίας, το οποίο κατά τη γνώμη μου αξίζει πολλά.

Δέσποινα Καβουσανάκη