Ζητώ την κατανόησή σας για το καθυστερημένο review, αλλά ουσιαστικά εκείνο το Σάββατο της συναυλίας αλληλεγγύης προς τους Ζαπατίστας (27/09/2003) άρχιζαν οι εβδομαδιαίες διακοπές μου. Μακριά από PC και Internet για εφτά ημέρες, από email και άγχη που προκαλεί η νέα τεχνολογία. Όμως, τώρα πια με την επιστροφή μου μπορώ να γράψω δυο γραμμές για την πολύ σημαντική αυτή διοργάνωση που έλαβε χώρα πριν δέκα μέρες περίπου στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη.

Όπως μας ενημέρωνε το δελτίο τύπου «εδώ και δύο χρόνια, στα πλαίσια του Ζαπατιστικού προγράμματος “Σποράκι του ήλιου”, χτίζεται στην κοινότητα Ρικάρδο Φλόρες Μανγκόν της Τσιάπας του Μεξικού το Κέντρο Εκπαίδευσης Δασκάλων και Εκπαιδευτικών των εξεγερμένων κοινοτήτων (το “Σχολείο για την Τσιάπας”). Στόχος της συναυλίας είναι η οικονομική ενίσχυση για την ολοκλήρωση του. Ταυτόχρονα με το σχολείο οικοδομείται και η αλληλεγγύη μας στους Ζαπατίστας».

Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω στο κάλεσμα, αφού 5000 και πλέον θεατές κατέκλυσαν κάθε γωνιά και… πέτρα του θεάτρου Πέτρας. Έκθεση φωτογραφίας και προβολή slides ενημέρωναν τον κόσμο για την κατάσταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο Μεξικό, ενώ σιγά σιγά πήραν τις θέσεις τους και οι μουσικοί. Πρώτοι ανέβηκαν ο Σωκράτης Μάλαμας με μέρος της μπάντας του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Η διάθεση μουσικών και κοινού ήταν πολύ υψηλή, οπότε υπήρχε εξαιρετική θέρμη και παλμός σε κάθε τραγούδι, παρόλο που το σετ ήταν σχετικά ακουστικό. Η εμφάνιση και του Θανάση έκανε τα πράγματα ακόμα πιο ζεστά και κάθε τραγούδι ήταν μια απόλαυση. Καλύτερη στιγμή το ανέβασμα του Γιάννη Αγγελάκα στη σκηνή και η εκτέλεση για πρώτη φορά live, αν δεν κάνω λάθος, του Όταν Χαράζει με τον τραγουδιστή των Τρυπών.

O Αγγελάκας είχε κέφι γενικά οπότε τραγούδησε και άλλα με αποκορύφωμα να ακούσουμε τη Γιορτή των Τρυπών με τη συνοδεία του Μπάμπη Παπαδόπουλου στην κιθάρα, καθώς και το Θα Ανατέλλω με τη συνοδεία των Αλτσχάιμερ Μπιτ. Στη συνέχεια οι τελευταίοι έδωσαν για πρώτη φορά τα διαπιστευτήριά τους στην Αθήνα. Και τα πήγαν πολύ καλά, μάλιστα. Βέβαια, ο περισσότερος κόσμος σιγά σιγά αποχώρησε, αλλά κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο, καθώς το στυλ και ο ρυθμός τους δεν θα μπορούσε να αγγίξει όλους του φίλους του Παπακωνσταντίνου και του Μάλαμα. Όμως, τα παιδιά ήταν εξαιρετικά: ο Αγγελάκας με κουλ στυλ διάλεγε τις μουσικές στα cd player, ο Λαζαρίνος με το βαρύτονο σαξόφωνο όργωνε τη σκηνή, ο Μπαχαρίδης μας ανέβαζε με τα κρουστά του, ο Σιώτας έδινε τόνο διαφορετικό με το βιολί του ενώ ο Γιώργος Χριστιανάκης, που ουσιαστικά τζάμαρε με την μπάντα, φαινόταν να το χαίρεται λιγάκι περισσότερο από όλους τους άλλους, κινούμενος ανάμεσα σε πλήκτρα και κρουστά με χαρακτηριστική άνεση και κέφι. Μετά από μια ώρα όλοι οι παρευρισκόμενοι χόρευαν και απολάμβαναν τις μουσικές των Αλτσχάιμερ Μπιτ.

Ωραία διοργάνωση. Μακάρι να γίνει αντίστοιχη και στη Θεσσαλονίκη.

Κώστας Παπασπυρόπουλος