 |
|
|
|
NEVERMORE
|
Για άλλη μια φορά οι Nevermore επισκέφθηκαν με επιτυχία τη χώρα μας κάνοντας τρεις εμφανίσεις, μια στη Θεσσαλονίκη και δύο στην Αθήνα. Δεν χρειάζονται πρόλογοι για το συγκεκριμένο γκρουπ το οποίο πλέον χαίρει της καθολικής αναγνώρισης του κοινού της χώρας μας και αυτό αποδείχθηκε και από της προσέλευση του κόσμου, που ήταν η αναμενόμενη, αν και την προηγούμενη φορά με τους Annihilator ο κόσμος ήταν περισσότερος.
Δυστυχώς με πήρε ο ύπνος (ΣΣ. τι λες ρε Κώστα!!!) με αποτέλεσμα να χάσω την περισσότερη ώρα του support (ευτυχώς που ο Γιάννης των Frantic V δεν μπόρεσε να έρθει γιατί θα τον έστηνα κι αυτόν..) αλλά και να μη γίνει και η συνέντευξη. Οι Nevermore βγήκαν στη σκηνή γύρω στις εννέα και μισή με το “Inside Four Walls” από το προηγούμενο άλμπουμ τους “ Dead Heart In A Dead World” . Πρώτη ένσταση: O ήχος. Το μόνο πράγμα που άκουγε κανείς ήταν τα φωνητικά και τα τύμπανα του Van Williams.Οι κιθάρες ήταν θαμμένες κυριολεκτικά και στα σόλο και στα γρήγορα ρυθμικά δεν ακούγαμε πραγματικά τίποτα με αποτέλεσμα να καταλαβαίνω τα κομμάτια μετά από ώρα. Ο ρυθμικός που υποβοηθούσε τον Loomis, ο γνωστός και από τους Testament/Dragonlord, Steve Smyth (στην Αμερική θα έχουν μαζί τους τον θεό Chris Broderick..), ακουγόταν κάπως αλλά τι να το κάνεις..
Για να επιστρέψουμε στα του set, ακολούθησε το “Never Purify” από την πρόσφατη δουλειά τους (για την οποία έχω παραθέσει την άποψη μου για το πόσο μέτρια είναι, και αυτό φάνηκε και από τις αντιδράσεις του κόσμου που δεν ήξερε ούτε τους στίχους.. θυμηθείτε τι είχε γίνει την προηγούμενη φορά που είχε βγει το “Dead Heart ..”). Μετά από αυτά ήρθε και η πρώτη έκπληξη που ήταν το “Sea Of Possibilities” από το πρώτο τους άλμπουμ, για να ακολουθήσει το “In Memory” από το ομώνυμο EP. Οι επιλογές από το “Dead Heart” συνεχίστηκαν με το καταιγιστικό  “Narcosynthesis” (εδώ κι αν κάναμε μια ώρα να καταλάβουμε το riff…) και ακολούθησε το intro του “Dead Heart In A Dead World” που όμως «κόπηκε» για να μπει στο καπάκι το “Heart Collector” το οποίο ο κόσμος τραγούδησε με όλη του τη δύναμη. Η απόδοση του γκρουπ ήταν πολύ καλή και ο Dane έδειχνε ορεξάτος κάνοντας μας να ελπίζουμε και σε κάτι από τα παλιά… (Call me Sanctuary..). Κάπου εκεί θυμήθηκαν και το καινούριο άλμπουμ και έπαιξαν τα “Ambivalent” και “Enemies Of Reality”, ενώ ακολούθησε το μοναδικό (!!!!) κομμάτι από το “Dreaming Neon Black”, το οποίο ήταν το ομώνυμο. Για τη συνέχεια “The River Dragon Has Come” , “Seven Tongues Of God” και το κανονικό set έκλεισε με το “Tomorrow Turned Into Yesterday” μετά από μια περίπου ώρα της μπάντας στη σκηνή.
 Το encore που ακολούθησε ξεκίνησε με το χειρότερο κομμάτι του “Enemies Of Reality”, “Who Decides”, συνεχίστηκε με άλλο ένα τραγούδι από το “Dead Heart..” το “Engines Of Hate” και παρά τις ιαχές Sanctuary, Sanctuary του κόσμου, το γκρουπ έκλεισε την εμφάνιση του με τη διασκευή του “Sound Of Silence” των Simon & Garfunkel πάλι από το “Dead Heart..”
Επειδή οι Nevermore είναι μεγάλη μπάντα περίμενα να έχουν καλύτερο ήχο (κάνανε και πόση ώρα soundcheck) και φυσικά περίμενα ένα setlist επιλεγμένο βάσει λογικής. Είναι δυνατόν να παίζουν ένα κάρο τραγούδια από το “Dead Heart In A Dead World” από τη στιγμή που και καινούριο άλμπουμ έχουν να προωθήσουν (άσχετα αν εμένα δεν μου άρεσε) και στην τελική αυτά μας είχανε παίξει και την προηγούμενη φορά; Και αν οι Sanctuary είναι κόλλημα δικό μου και ανήκουν στο παρελθόν, τότε γιατί έπαιξαν από ένα μόλις κομμάτι από τα “Politics..” και “Dreaming..”; Ελπίζω την επόμενη φορά που θα έρθουν (γιατί το ότι θα ξανάρθουν είναι το μόνο σίγουρο) να σκεφτούν περισσότερο το τι θα παίξουν και εύχομαι στην Αθήνα να είχαν καλύτερο ήχο τουλάχιστον..
Κώστας Λιανίδης |
Live
