ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Lyra 12/6/2002

"Οι μουσικοί μου με κάνουν τζάμπα μάγκα". Δεν μπόρεσα να διαβάσω όλη τη συνέντευξη του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Ε της Κυριακής, αλλά αυτή η φράση συνοψίζει αρκετά από τα πράγματα που σκεφτόμουνα ακούγοντας την νέα, καταπληκτική κατά τα άλλα, δουλειά του Λαρισαίου καλλιτέχνη. Και θα εξηγηθώ σιγά σιγά.

Ο Παπακωνσταντίνου επιστρέφει μετά από δύο χρόνια στη δισκογραφία, ύστερα από το γερό χτύπημα που μας είχε δώσει με τον Βραχνό Προφήτη. Και όλοι φυσικά είχαμε την απορία για το που ακόμα μπορεί να το πάει το πράγμα ο μουσικός αυτός. Βέβαια, αυτή τη φορά ήμασταν λίγο πολύ υποψιασμένοι. Όλα μπορείς να τα περιμένεις από αυτόν τον άνθρωπο.

Και έτσι αποδείχτηκε: Η Αγρύπνια είναι ένας δίσκος πολύ διαφορετικός από τον Βραχνό Προφήτη. Απλά, η έκπληξή μας δεν ήταν τόσο μεγάλη όπως τότε. Και που βρίσκετε αυτή η διαφορά; Καταρχήν στη μουσική. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που στο μεγαλύτερο μέρος του κινείται σε folk jazz μονοπάτια. Πολλά ορχηστρικά κομμάτια με jazz αυτοσχεδιασμούς με τα πνευστά του Φλώρου Φλωρίδη και του Παντελή Στόικου. Επιπλέον, εδώ έχουμε ουσιαστικά την αποχή του Παπακωνσταντίνου από τα φωνητικά (εκτός από την Αγρύπνια και το Να Βγαίνεις Απ? Το Όνειρο). Κάτι που μπορεί να θεωρηθεί και ως αρνητικό, μιας που τα απαίδευτα φωνητικά αυτού του ανθρώπου ήταν ένα από τα γοητευτικότερα στοιχεία των δίσκων του. Ακόμα, εδώ συναντούμε μια τεράστια προσέλευση μουσικών της Θεσσαλονίκης, γνωστών από τη θητεία τους σε πολλά συγκροτήματα της πόλης, που με τον τρόπο τους, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, δίνουν το δικό τους στίγμα στις συνθέσεις και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι αυτό είχε γίνει στο Βραχνό Προφήτη.

Και εδώ έρχονται οι απορίες μου και έρχομαι, σχεδόν, να συμφωνήσω με αυτή τη φράση του Λαρισαίου που ανοίγει τούτο το σημείωμα. Δεν μπορεί όλοι αυτοί οι μουσικοί να καλύπτονται κάτω από το όνομα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το οποίο προβάλλεται στο εξώφυλλο. Γιατί αυτός δεν είναι μόνο δίσκος δικός του. Είναι δίσκος και του Μπάμπη Παπαδόπουλου, που κάνει την παραγωγή, είναι και δίσκος του Σωκράτη Μάλαμα, που τραγουδάει σε τέσσερις συνθέσεις, είναι και δίσκος όλων των άλλων ανθρώπων που συμμετέχουν στα κομμάτια. Εκτός, αν τώρα πια, κάτω από το όνομα Θανάσης Παπακωνσταντίνου δεν κρύβεται ένας άνθρωπος, αλλά ένα συγκρότημα. Βέβαια, ο Παπακωνσταντίνου έχει συνθέσει όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια, από εκεί και πέρα, όμως, δεν είναι αυτός που τα έφερε στο σημείο να ακούγονται έτσι. Θα συμφωνήσω, λοιπόν, ότι οι μουσικοί του τον κάνουν μάγκα, δεν συμφωνώ, όμως, με τη λέξη τζάμπα, μιας που αν δεν ήταν ο ίδιος τόσο ανοιχτόμυαλος, τόσο εμπνευσμένος και τόσο μάγκας από μόνος του, δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ να έχουμε αυτές τις συνεργασίες.

Αν ξεχάσουμε, λοιπόν, αυτές τις αντιρρήσεις, που ούτως ή άλλως, λίγο έχουν να κάνουν με το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα άρτια παραγωγή. Όλες οι συνθέσεις είναι εκπληκτικές και συνδυάζονται άψογα μεταξύ τους δημιουργώντας μια πολύ όμορφη ακολουθία ήχων. Η ερμηνεία του Μάλαμα είναι επιβλητική με αποκορύφωμα το θαυμάσιο κομμάτι Αδειοι τόποι, που είναι ένα από τα καλύτερα που έχω ακούσει στους δίσκους του Λαρισαίου. Σχεδόν τέλειες είναι και οι επανεκτελέσεις των Αγια Νοσταλγία και Αστρο Του Πρωινού (με τα καταπληκτικά φωνητικά του Νίκου Παπάζογλου), που αποδίδονται με έναν τρόπο εντελώς καινούριο και αποκτούν μια νέα διάσταση. Παράξενο είναι το ορχηστρικό κομμάτι Liquid (και θα ήθελα μια απάντηση γι αυτό), για το οποίο υπάρχουν στίχοι μέσα στο φυλλάδιο, αλλά δεν ακούγονται πουθενά.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με την εκάστοτε παρέα του συνεχίζουν να μας απασχολούν θετικά με τις δουλειές τους. Έχουν καταφέρει να δώσουν μια άλλη πνοή στην ελληνική μουσική και η Αγρύπνια το αποδεικνύει αυτό περίτρανα. Ευχόμαστε το αυτί τους να παραμείνει "άγρυπνο" και τα επόμενα χρόνια, ώστε να δίνουν πάντα αυτό το διαφορετικό που χρειάζεται η μουσική μας. Αν στο Atraktos.Net βάζαμε βαθμούς στους δίσκους, τότε θα έβαζα στην Αγρύπνια

10 για το ηχητικό αποτέλεσμα και

5 για το όνομα στο εξώφυλλο.

Κώστας Παπασπυρόπουλος