Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ 24/10/2003

Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ

Συγγραφέας: Ρόζαμουντ Πίλτσερ

Μετάφραση: Πόλυ Μοσχοπούλου

Σελίδες: 338

Εκδόσεις: ΩΚΕΑΝΙΔΑ

Η Ρεβέκκα, μια νεαρή κοπέλα, ζει μια ήρεμη και σχετικά μουντή ζωή στο Λονδίνο, ώσπου μια μέρα δέχεται ένα γράμμα που την καλεί να επισκεφτεί τη μητέρα της, η οποία είναι σοβαρά άρρωστη στην Ίμπιζα. Εκεί, μητέρα και κόρη θα περάσουν μαζί μια μέρα συζητώντας και λίγο πριν πεθάνει, η Λάιζα θα αποκαλύψει στην κόρη της πληροφορίες για το παρελθόν που δεν της είχε αναφέρει ποτέ: ένα σπίτι στην Κορνουάλη, κάποια παλιά έπιπλα που πρέπει να γίνουν δικά της και τους παππούδες της που ίσως να ζουν ακόμη εκεί. Έτσι, η Ρεβέκκα θα φύγει για την Κορνουάλη όπου θα γνωρίσει τον παππού της, έναν διάσημο ζωγράφο, τον κυνικό και περίεργο ξάδερφό της αλλά και έναν αινιγματικό νεαρό, με ρόλο που θα αποκαλυφθεί αργότερα στην ιστορία. Η Ρεβέκκα θα περάσει λίγες μέρες στην Αγγλική εξοχή, που όμως θα είναι αρκετές για να γνωριστεί με άγνωστους συγγενείς, να μάθει τα μυστικά της οικογένειάς της και να επανακαθορίσει την έννοια του έρωτα και της αγάπης, που είχε μάθει να ερμηνεύει αλλιώς, μεγαλώνοντας δίπλα στην ζωντανή και ενεργητική, αλλά ασταθή μητέρα της. Στο τέλος, θα ξετυλίξει το μίτο ενός αινίγματος που θα της δείξει μια απρόβλεπτη και διαφορετική πορεία, που μπορεί να επιλέξει για τη ζωή της.

Η Ρόζαμουντ Πίλτσερ είναι ιδιαίτερα γνωστή και στη χώρα μας και βιβλία της όπως τα «Το Έρημο Σπίτι» και «Σεπτέμβρης» έχουν διαβαστεί πολύ, τόσο στην Ελλάδα όσο και από το διεθνές αναγνωστικό κοινό. Έχοντας γεννηθεί και η ίδια στην Κορνουάλη, χρησιμοποιεί τη γενέτειρά της και σ’ αυτό το μυθιστόρημα και καταφέρνει να αποτυπώσει με γλαφυρά χρώματα την εικόνα της αγγλικής εξοχής, που της είναι τόσο γνωστή και οικεία. Διαβάζοντας την «Μέρα της Καταιγίδας», μπορούμε να φανταστούμε το Πόρθκερις, την θάλασσα στον ορίζοντα του σπιτιού της Μποσκάρβα, τον λαμπερό ήλιο τις καλές μέρες αλλά και τα γκρίζα χρώματα που παίρνει το τοπίο με την καταιγίδα, τη μανία του ανέμου και τη χοντρή βροχή που πέφτει.

Οι ήρωές είναι καλά δουλεμένοι, διαφορετικοί και αντίθετοι μεταξύ τους, καταφέρνουν να σταθούν ως αληθινοί και να μη φαίνονται «χάρτινοι». Βέβαια, σε αρκετά σημεία οι ιδέες που παρουσιάζει η συγγραφέας είναι αρκετά «παλιομοδίτικες» και συντηρητικές, ενώ η κεντρική ηρωίδα της, η Ρεβέκκα, δεν έχει τη ξενοιασιά, το χιούμορ ή το ανοιχτό μυαλό που θα περίμενε κανείς από μια κοπέλα στα είκοσί της. Από την άλλη, το πρόβλημα εδώ ίσως έχει να κάνει περισσότερο με την ιδιοσυγκρασία της ηρωίδας της, αλλά και με την αγγλική νοοτροπία γενικότερα, παρά με τις προσωπικές απόψεις της Πίλτσερ. Οι «κατήγοροί» της θα βιαστούν ίσως να της προσάψουν αυτό το ελάττωμα αλλά και το γεγονός ότι, όπως γίνεται στα περισσότερα βιβλία της, η ιστορία κλείνει χαρούμενα, όλα μπαίνουν κατά κάποιο τρόπο στη θέση τους και γενικά, οι καταστάσεις αντιμετωπίζονται με περισσότερη αφέλεια απ’ ότι θα μπορούσε να γίνει στην πραγματικότητα.

Όπως και να ‘χει πάντως, η Πίλτσερ καταφέρνει να πλάσει μια ιστορία – που είναι και η έννοια του μυθιστορήματος γενικά – και να ενσωματώσει σ’ αυτήν την ιστορία μια αδιόρατη αίσθηση μυστηρίου και γρίφου, αινίγματα που χάνονται στο παρελθόν, ιστορίες που κρύβονται πίσω από φιγούρες γοητευτικές, όπως αυτές του αξιοσέβαστου παππού της Ρεβέκκα, αλλά και του αυθάδη, νεαρού και γοητευτικού Τζος. Κι αν η Ρεβέκκα και οι αποφάσεις της θα μπορούσαν ίσως να σταθούν με περισσότερη αληθοφάνεια μια εικοσαετία περίπου πριν, ωστόσο το βιβλίο διαβάζεται απολαυστικά και ευχάριστα.

Φωτεινή Δράκου