MURRAY STREET SONIC YOUTH GEFFEN / UNIVERSAL 27/6/2002

Βάναυση δήλωσης ΠΑΡΩΝ από το ακατέργαστο ορυκτό των SONIC YOUTH. Προσπαθώ να αφήσω στην άκρη κάθε προσωπικό μου συναίσθημα από τις προηγούμενες υπέροχες δουλειές τους, κρατώντας μόνο ήχους και κομμάτια, έτσι μπας και κάνω και καμιά σύγκριση. Δύσκολα πράγματα καθώς οι SONIC YOUTH είχαν πάντα 2 στόχους: να είναι αντισυμβατικοί και να ψαχουλεύουν όλους τους δυνατούς ήχους πριν καταλήξουν στην τελική μορφή των κομματιών τους.

Η επίτευξη αυτών των στόχων έχει και άλλα συνοδοιπόρα αποτελέσματα. Μερικά εξ αυτών είναι ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας ανεξάρτητος ήχος, η ανεξάντλητη επηροή σε ένα μεγάλο φάσμα των ανεξάρτητων συγκροτημάτων, ο σεβασμός που αποκομίζει κάθε συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του και την πορεία του, η εξύψωση της παραμόρφωσης σε ζώσα δημιουργική αξία στο σύγχρονο ροκ, κλπ.

Αφήνω τα βιαστικά περάσματα και κατευθύνομαι στην MURRAY STREET. Εκεί έχω το νέο μου ραντεβού με τους SONIC YOUTH. Δεν έχουμε αυτή τη φορά πολύ χρόνο στη διαθεσή μας, ίσα ίσα τρία τέταρτα της ώρας. Και αυτά πρέπει να μοιραστούν σε 7 αυτόνομες ιστορίες - θέματα και χώρους μουσικής αναζήτησης για ένα ear-storming, όσα και τα κομμάτια του δίσκου.

Καταρχάς βλέπω μια υπέροχη πεντάδα να συγκατοικούν στην MURRAY STREET. Η Kim, o Lee Ranaldo, ο Steve Shelley, o Thurston Moore και ο συμπαθέστατος και καταξιωμένος Jim O Rourke. Με καλωσορίζουν έχοντας αφήσει τα παιδιά να παίζουν στο εξώφυλλο του δίσκου.

Μπαίνω μέσα κτυπώντας το PLAY σαν κουδούνι. Με υποδέχονται με το Empty Page, κάτι σαν βιβλίο επισκεπτών το κόβω, όπου αντί να διαβάσουμε τόμους από τις υπέροχες μουσικές τους δεκαετίες μας δίνουν μια λευκή κόλα που κοιτώντας την ανακαλύπτεις ένα υπέροχο τραγούδι, από αυτά που αγαπά ο rocker, με ρυθμό, μελαγχολικά φωνητικά, νεύρο, ξεσπάσματα, μελωδία, χαοτικά σόλα, νοταναπαύσεις (μουσικό ιδίωμα αντίστοιχο με το γεωπονικό αγρανάπαυση, μόνο που δεν επιδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση) και είναι από αυτά που σου μένουν στο μυαλό.

Οπως φαίνεται αυτά τα συστατικά θα βάλουν και στα υπόλοιπα τραγούδια, σε ασύμμετρες δόσεις ώστε ο Τσελεμεντές να τα χώσει στο Μαμαλάκη. Μετά με αποσυνδέουν από την νοητή επαφή, στέλνοντας μου το Disconnection Notice, σε μια πιο αργόσυρτη διαδρομή, με λίγο blues στοιχεία (αυτό που αυτοκαθορίζει το άρπισμα της ακουστικής κιθάρας και φτάνει χωρίς ταξιδιωτικά έγραφα μέχρι τα σύνορα της americana). Εκεί όμως έρχεται το σόλο της κιθάρας να τα σκίσει όλα, να δώσει χώρο σε ένα drums τέμπο, να ξύσει γλυκά τα τάστα της κιθάρας, να αφήσει τον τσαμπουκά να ξεσπάσει πάνω στα ηχεία σου, αλλά εσύ αντιδράς ευγενικά ότι thanks δεν παλεύεις σήμερα.

Περνάμε στον τρίτο μουσικό χώρο που έχουν δημιουργήσει οι Sonic Youth στη MURRAY STREET, λέγεται Rain on Tin. Πρελούδιο βροχής πάνω σε κονσέρβες, με κερνάνε καφέ, τα λέμε, ακουμπάω στους καναπέδες, κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Σκατά δρόμος, αλλά με ωραίους ήχους και υπέροχους κατοίκους. Αρχίζει η κίνηση, τα σολάκια γλυκαίνουν σαν τα δροσερά τους κεράσματα, τα πιατάκια του γλυκού ταρακουνιούνται, οι δίσκοι οι τσίγγινοι τρίζουν, η νοικοκυρά σε κοιτά γελώντας, μη τρελλαίνεσαι χαλάρωσε οι Sonic Youth είμαστε, δεν θα σε φάμε, ξέρεις, δεν θα φρικάρουμε ως το τέλος.

Κάπου εκεί στο τέταρτο κομμάτι έρχεται η παράνοια, τη λένε KAREN και έρχεται και ξανάρχεται, για αυτό και το τραγούδι είναι το Karen Revisited. Εδώ τα έπαιξα. Αρχίζουν τα γενικά, τα δικά τους, με τον ακατέργαστο προσεγμένο μονόλογο και εκεί στα 3 λεπτά αρχίζει αυτή καρμίρω η Κaren να αφιονίζεται. Ανέβασα τα πόδια μου τον καναπέ, ρε αυτή θα μας σκίσει με τα νύχια της, ήδη άρχισε να ξύνει τα τζάμια (ΚΑΡΕΝ-ισκάτσι από karen Glass), κάπου ηρεμεί, αρχίζει τα ακατάληπτα, σαν νεράϊδα τρελή μέσα στη σπηλιά γελά, κάτσε καλά κοπέλα μου, τι είναι τούτα, αρχίζει και κτυπά ότι βρει μπροστά της, εξάλλη εξέλιξη. Αναρωτιέμαι αν το έχει ξανακάνει ή αυτό είναι που λέμε πρόοδος του πειραματισμού. Τι να πω 11 και κάτι λεπτά έκατσε η karen και έφυγε.

Το 5ο διαμέρισμα είναι το Radical Adults Lick Godhead Style και είναι το καλύτερο από όλα. Επαρση μετά τον πειραματισμό, αγωνία, ένταση, μας πήρε η φόρα, κόβουμε λίγο για να μη γίνει ο χώρος δαιδαλώδης, έχουμε και μια συνοδεία από ένα παραμορφωμένο κιθαριστικό ντροπαλό νεαρό, ο οποίος στα πιο απρόσμενα σημεία παίρνει πρωτοβουλίες και πιτσιλά με ήχους τα πάντα. Κανείς δεν διαμαρτύρεται η κορύφωση γίνεται αντιληπτή, χαμός στο δάπεδο, τα σανίδια είναι λουστραρισμένα και ουρλιάζουν οι αρμοί. Ξαφνικά κλείνει η πόρτα και περνάμε απέναντι. Μας κτυπά εκτυφλωτικά το Plastic Sun, το πανκ αίθριο που χαρίζει το διαφορετικό στον επισκέπτη, με γυναικεία φωνητικά για συντροφιά. Μια ωδή σε όλα όσα πρεσβεύουν οι Sonic Youth και ένας φόρος τιμής στην αθέατη πλευρά του πανκ που τίμια υπηρετούν.

Η ώρα έχει περάσει. Καλούμαι να διασχίσω το τελευταίο πέρασμα και να απομακρυνθώ από την MURRAY STREET. Ενας μακρύς σκοτεινός διάδρομος με περιμένει, με καταπληκτική μελωδία, από αυτές που σου πιέζουν τις φλεβαρίδες, καθώς εκστασιασμένος κλείνεις τα μάτια. Αφήνομαι στις φωνές των Sonic Youth, διφωνίες αποχαιρετισμού, ψυχεδελική ενόραση μου δημιουργείται και μέχρι και φράουλες γλύφουν τα δάκτυλά μου καθώς παραπατάω μέσα στο τελευταίο διαμέρισμα, το οποίο μάλιστα λέγεται Sympathy for the Strawberry. Ενα τρέμουλο σκιάζει τα πάντα, ακόμη και τη μελωδία, τα τύμπανα ηχούν μονότονα και λίγο επικά, η έξοδος κάπου εδώ κοντά είναι αλλά δεν τη βλέπω. Το μαγικό πόμολο που είχα μαζί μου με σώζει και από αυτό το trip.

Νομίζω ότι η επίσκεψη στη MURRAY STREET ήταν το κάτι άλλο.

Επιθυμώ διακαώς να ξαναπάω. Κτυπώ την πόρτα, μου πετάνε ένα μικρό χαρτί.

If you like this USE the REPEAT Button.

Και εφορμώ και ξαναμπαίνω, γιατί δεν έχει τόσα πολλά ΝΥ φαντάσματα εδώ, ίσως έχουν μείνει όμως πολλά από τα χίλια φύλλα του A thousand leaves.

Aν θέλετε ελάτε και εσείς, εδώ είναι το μουσικό ελιξήριο της SONIC νεότητάς μας.

Κυριάκος Σκορδάς