ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΑΣΟΣ ΜΠΟΥΛΜΕΤΗΣ 30/10/2003

Και ενώ χθες καθόμουν όλη μέρα σπίτι και χάζευα με τις ώρες στο internet, δεν μου έκοψε να στρωθώ να γράψω δυο-τρία λόγια για την ταινία " Πολίτικη Κουζίνα " που είχα δει την προηγούμενη, με αποτέλεσμα να τρέχω και να μην φτάνω σήμερα. Γκρρρρ… πώς γίνεται και πάντα βρίσκομαι σε στενάχωρη θέση δεν μπορώ να καταλάβω. Πάντως χθές, ανήμερα της 28ης, δεν μπορώ παρά να διαπιστώσω ότι η μέρα ήταν η αποθέωση της βαρεμάρας και της χαλαρότητας. Αν δεν έβλεπα κιόλας ειδήσεις ώστε να εκνευριστώ καταρχήν από την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας (βλ. παρελάσεις, σημαίες, αντιδράσεις και τέτοια) και να στενοχωρηθώ κατόπιν για την αθλιότητα στην οποία έχει περιπέσει, λόγω των αμερικάνικων ενεργειών, η ιρακινή κοινωνία, η χθεσινή μέρα δεν θα είχε κανέναν αντίκτυπο στον ψυχικό μου κόσμο. Τσάμπα μέρα δηλαδή.

Άντε και επειδή βαρέθηκα να λέω για χθες ας ξεκινήσω την αναφορά των εντυπώσεων για την " Πολίτικη Κουζίνα " του Τάσου Μπουλμέτη ( Ελλάδα, 2003 ). Η ταινία ξεκινάει με τον Φάνη ( Γιώργος Χωραφάς ), Πολίτη στην καταγωγή και αστροφυσικός στο επάγγελμα, ο οποίος αποφασίζει ύστερα από τριάντα χρόνια απουσίας να ξαναγυρίσει στην Πόλη. Εκεί, εκτός από τις μνήμες της παιδικής του ηλικίας, έχει αφήσει τον παππού του, τον οποίο από τότε που απελάθηκε με την οικογένεια του από την Πόλη δεν τον έχει ξαναδεί, όπως επίσης και τον πρώτο του έρωτα με τη μικρή Σαΐμέ. Με αφορμή λοιπόν την επιτακτική ανάγκη να δει τον βαριά άρρωστο παππού, ξεκινάει ο Φάνης το ταξίδι του πίσω στην Πόλη, τόσο σε πρώτο (παρόν) όσο και σε δεύτερο χρόνο (αναδρομή στο παρελθόν). Ο δευτερος χρόνος μάλιστα καλύπτει και το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, με τον Φάνη να θυμάται τα παιδικά του χρόνια αρχικά στην Πόλη, όπου ως παιδί μάθαινε τα μυστικά της μαγειρικής από τον παππού του και μετέπειτα στην Αθήνα.

Τα χρόνια στην Πόλη αποτελούν το κομμάτι εκείνο της ταινίας που συνδέει τη γαστρονομία με τη ζωή, με τον παππού να φιλοσοφεί ακατάπαυστα, αντλώντας τα παραδείγματά του από την μαγειρική τέχνη. Ο παραλληλισμός μάλιστα διάφορων μπαχαρικών με το πλανητικό σύστημα μου άρεσε ιδιαίτερα. Τα χρόνια στην Αθήνα, με τον μικρό Φάνη να τολμά να μαγειρεύει για τις συμμαθήτριές του, δίνουν την αφορμή στον Ιεροκλή Μιχαηλίδη , που υποδύεται τον πατέρα, να κάνει μία πολύ καλή ερμηνεία. Η σκηνή δε με τον αστυνομικό να προσπαθεί να πει στον πατέρα τι να κάνει προκειμένου ο μικρός να πάψει να μαγειρεύει σε ένα μπουρδέλο είναι αρκετά πρωτότυπη και διασκεδαστική. Όσο μεγαλώνει όμως, ο Φάνης, η ταινία γίνεται αρκετά μελό, πράγμα που δεν μου αρέσει και κατά τη γνώμη μου δεν ταιριάζει κιόλας στη γενικότερη ιδέα της ταινίας.

Παρόλα αυτά, η ταινία είναι πολύ χαριτωμένη, γλυκύτατη και αρκετά διασκεδαστική και πραγματικά η ώρα περνάει ιδιαίτερα ευχάριστα. Το ίδιο το σενάριο της ταινίας είναι πρωτότυπο και καλά σκηνοθετημένο, με αποτέλεσμα να δίνεται η αίσθηση ότι η κινηματογραφική αίθουσα πλημμυρίζει από πολίτικες μυρωδιές.

Δέσποινα Καβουσανάκη