 |
|
|
|
INSTICT
|
Χαρντροκόγεροι και οι Victory , χρόνια στο κουρμπέτι, συμπολίτες (Ανόβερο) με τους Scorpions, έχουν περάσει από τις τάξεις τους ονόματα όπως ο Charlie Huhn ή ο Herman Frank (τότε ex Αccept, ex Sinner). Πίσω στα 80ς κυκλοφόρησαν κάποια άλμπουμ που έκαναν αίσθηση όπως το ντεμπούτο τους “Victory” (1985) ή το δεύτερο τους “Don’t Get Mad – Get Even” ή το τρίτο τους .. (όχι το μακρύτερο..) “Hungry Hearts”.. ε μετά έφυγε ο Huhn, άλλαζαν οι καιροί και έπεσαν στην ανυποληψία. Παρ όλ’ αυτά συνέχισαν να κυκλοφορούν άλμπουμ αν και από το “Voiceprint” του 96 πάνε ήδη 7 χρόνια. Η διαφορά είναι πως αυτή τη φορά παρουσιάζονται με το original line up τους και γι’αυτό ενδιαφέρθηκε και η Steamhammer να βγάλει το cd άλλωστε.
Για να περάσουμε στα του δίσκου.. To album ξεκινά με το “Running Scared” το οποίο βρωμάει Priestίλα από τα 10 χιλιόμετρα.., συνεχίζει με το “Plastic Hero” που είναι κάπως πιο stonerάδικο, ενώ το τρίτο κομμάτι “Another Notch In The Bedpost” αν το ακούσει ο Angus, θα τους κάνει σίγουρα μήνυση αφού είναι απίστευτη κόπια Ac/Dc. Από κει και πέρα τα τραγούδια ανακατεύουν όλες τις προαναφερθείσες επιρροές με λίγο αμερικάνικο Hard Rock ,κάποια Acceptίζοντα riff και αρκετές φωνητικές γραμμές που μου θύμισαν Saxon (“Nomads Of The Night”, “Seen The Light”).. αλλά καλύτερα έτσι παρά όπως στην αρχή που νόμιζα πως άκουγα διαφορετικά γκρουπ.. Έτσι χωρίς να μπορούσα ναισχυριστώ πως το “Instict” είναι ένα άσχημο άλμπουμ, θα έλεγα πως του λείπει μια σαφής μουσική ταυτότητα. Παρ’ αυτά όσοι δεν ενοχλείστε ακούγοντας ένα άλμπουμ που θα σας θυμίσει 10 συγκροτήματα και στο τέλος δεν θα μπορείτε να περιγράψετε τι μουσική ακούσατε, προσεγγίστε το γιατί τα κομμάτια σαν ξεχωριστές προτάσεις είναι ενδιαφέροντα.
Κώστας Λιανίδης |
Metal
