URIAH HEEP, MYSTIC 02/11/2003 Gagarin 205 4/11/2003

…Let’s all go to the Magician’s Birthday / It’s in a forest, but not so far away

Οι παραπάνω στίχοι του “The Magician’s Birthday” ίσως και να περιγράφουν κατά κάποιο τρόπο το τι έγινε χτες το βράδυ στο Gagarin στη Λιοσίων. Ένα πάρτι Μάγων, με οικεία ακόρντα και πολυ-τραγουδισμένους στίχους και οικοδεσπότες πέντε κύριους που μόνο κάτι παραπανίσια κιλά και λίγες γκρίζες τρίχες στα μαλλιά πρόδιδαν την πραγματική ηλικία τους. Οι Uriah Heep, από τους εξαιρετικά αγαπημένους του ελληνικού κοινού, έπαιξαν για κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα και τα έδωσαν όλα... Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Mystic, ένα τετραμελές σχήμα που κατάφερε να παίξει αξιοπρεπώς τις heavy metal μουσικές του και να φέρει σε πέρας τον δύσκολο και άχαρο ρόλο του support σχήματος, αφού κακά τα ψέματα, στο κατάμεστο Gagarin όλοι ήμασταν εκεί για τους Heep. Και αυτό το “όλοι” περιλάμβανε τόσο ανθρώπους κάπου εκεί στα σαράντα, που γνώρισαν τη μπάντα και στις μεγάλες δόξες της, αλλά και πιτσιρικάδες, 18άρηδες και 20άρηδες που δεν υπήρχαν καν όταν οι Heep μεσουρανούσαν! Πολύ ισχυρή η fanbase της μπάντας λοιπόν στην Ελλάδα και όλοι είχαν έρθει καλά “διαβασμένοι” και με πολύ θετική διάθεση.

Οι Uriah Heep ανέβηκαν στην σκηνή γύρω στις έντεκα παρά και ξεκίνησαν με μια πολύ δυνατή εκτέλεση του κλασικού “Easy Livin’”. Ότι καλύτερο δηλαδή για τον κόσμο, που άρχισε να τραγουδάει το ρεφρέν μαζί με τον Bernie Shaw, ο οποίος εμφανίστηκε ...ετοιμοπόλεμος, φορώντας μια ζώνη/θήκη “όπλου” στην οποία ξεκούραζε το μικρόφωνό του κάθε φορά που ήθελε να χτυπήσει παλαμάκια ή να χορέψει. Αεικίνητος, ευδιάθετος και πολύ ζεστός, αποδείχθηκε αντάξιος στο ρόλο του frontman που έχει αναλάβει στους Heep από το 1986. Ο Lee Kerslake ήταν ο απόλυτα κλασικός γερόλυκος στα ντραμς του, που τα χτυπούσε μανιασμένα και με περισσότερο πάθος από πάρα πολλούς (για να μη πω όλους τους) σύγχρονους ντράμερ που έχω ακούσει και έχω δει live. Πλήκτρα έπαιζε ο Phil Lanzon, τη μια στιγμή ήρεμα και απαλά, την αμέσως επόμενη να ξεφεύγει σε ψυχεδελικά παιχνίδια με έναν έντονο απόηχο από seventies. Στο μπάσο, ο Trevor Bolder μόνο διακριτικός δεν ήτανε, αφού κρατούσε σταθερό ρυθμό στη μπάντα και ταυτόχρονα έκανε τα αεροπλανικά του κόλπα, δίνοντας νέα διάσταση στον όρο “air-guitar”. Και μιλώντας για κιθάρες, τι να πρωτοπούμε για τον Mick Box, την ηγετική φιγούρα των Uriah Heep, ο οποίος έπαιξε δυνατά και με απίστευτη δεξιοτεχνία, ενώ ταυτόχρονα έδειχνε τρισευτυχισμένος από την επαφή με τον κόσμο, χαμογελούσε πλατιά σε όλους και κούναγε το χέρι του μυσταγωγικά πάνω από τις χορδές σαν να μάζευε ενέργεια που έπειτα εξαπέλυε στον κόσμο ή σαν να μας ευλογούσε, ένας εναλλακτικός μουσικός θρησκευτικός αρχηγός στη σκηνή του Gagarin!

Οι Heep διάλεξαν τα κλασικότερα κομμάτια τους για τους Έλληνες φίλους τους και έτσι ακούσαμε μεταξύ άλλων τα “Look at Yourself” και το πανέμορφο “Wizard’s Birthday”, με ένα φοβερό σόλο στη κιθάρα απ’ τον Mick Box και πολύ δυνατά ντραμς απ’ τον Kerslake. Την επόμενη βδομάδα στο Λονδίνο μάλιστα, θα γίνει η ετήσια συναυλία αφιερωμένη στα.. γενέθλια του Μάγου, με guests τα πρώην μέλη της μπάντας John Wetton και John Lawton και στην οποία ο Bernie Shaw μας κάλεσε να παρευρεθούμε. Πάρα πολύ καλό το “Bird of Prey”, ενώ το “July Morning” συγκίνησε τους παλιότερους και μας έκανε όλους να τραγουδάμε μαζί με τη μπάντα τα “λα-λα-λα” στη μέση του τραγουδιού, με τον Lanzon να παίζει ονειρικά τα πλήκτρα του και τον Bernie Shaw να μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε το τραγούδι. Μια κοπέλα δίπλα μου, παρακαλούσε για ώρα για το “Gypsy” και τελικά δεν της χάλασαν το χατίρι, αφού το είπανε κι αυτό και μάλιστα πολύ καλά.

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα και αφού ο κόσμος τους φώναξε ξανά στη σκηνή δυο φορές για ενκόρ (!) ο Mick Box βγήκε με μια ακουστική κιθάρα αγκαλιά και άρχισε να παίζει πριν τον συνοδέψουν και οι υπόλοιποι σε μια unplugged εκδοχή του πιο αγαπημένου τους ίσως τραγουδιού – εν Ελλάδι τουλάχιστον –, του “Lady in Black”. Ολόκληρο το Gagarin σειόταν από τα φωνητικά του κόσμου που κάλυψαν και την ίδια τη μπάντα, ενώ κανείς δεν φαινόταν να βιάζεται να φύγει. Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η αίσθηση του να βλέπεις και να ακούς τόσες διαφορετικές γενιές να ενώνονται από την ίδια αγάπη για μια μουσική, να τραγουδάνε μαζί το ίδιο τραγούδι ενώ στην σκηνή μια μεγάλη μπάντα, ακόμη και μετά από τόσες αλλαγές στη σύνθεσή της αλλά και τις διακυμάνσεις στις δουλειές που βγάζει, να παίζει και να εξακολουθεί να απολαμβάνει ολόψυχα τη συναυλία, χωρίς ίχνος κόπωσης ή πλήξης. Έτσι, το φινάλε είχε μια αρκετά γλυκόπικρη γεύση που ο Bernie Shaw και ο Mick Box προσπάθησαν να απαλύνουν – ο πρώτος σκύβοντας για να σφίξει τα χέρια του κόσμου και ο δεύτερος πετώντας αρκετές πένες για τις οποίες ακολούθησε ολόκληρη... μάχη με όλους να σπρώχνονται για να τις προλάβουν και ανάμικτα επιφωνήματα απογοήτευσης και ενθουσιασμού. Μάλιστα, ακόμα κι όταν τελικά οι Heep έφυγαν απ’ τη σκηνή, μέχρι ν’ ανοίξουν τα φώτα, στις μπροστινές σειρές διαδραματιζόταν μια τρομερή αναζήτηση, με τον κόσμο ν’ ανάβει αναπτήρες και να ψάχνει στο πάτωμα για καμιά πένα που θα χε ξεμείνει.

Μετά απ’ όλα αυτά, το συμπέρασμα που βγάζω είναι ένα, κι αν ακουστεί παρατραβηγμένο ή υπερβολικό, τόσο το χειρότερο: όπως και να εξελιχθεί η μουσική από εδώ και στο εξής και τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια, τέτοια φουρνιά μουσικών όπως εκείνη στα sixties / seventies, πολύ δύσκολα θα ξαναβγεί. Οι Uriah Heep, πλησιάζοντας τα εξήντα, δεν άφηναν να φανεί ούτε μια υποψία της ηλικίας τους, έπαιζαν με το σφρίγος και την ξενοιασιά ενός δεκαπεντάρη και χαίρονταν σαν μικρά παιδιά με την ανταπόκριση του κόσμου, λες και δεν το έχουν φάει όλο αυτό με το κουτάλι τόσα χρόνια. Κι ίσως είναι αυτό το ήθος και αυτή η αγάπη και το μεράκι για τη μουσική, που λείπουν από την συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών καλλιτεχνών, που κάνουν τις δουλειές τους άνοστες και ανούσιες και χτίζουν ψυχρά τείχη στις συναυλίες τους, ανάμεσα σ’ αυτούς και το κοινό. Όλα αυτά όμως καμία σχέση δεν είχαν με τη χτεσινή βραδιά, που μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις και με μια τρελή αγωνία για το πότε θα επιστρέψει ξανά ο Mick Box και η παρέα του στα μέρη μας... Χρόνια πολλά στους Μάγους λοιπόν και πάντα τέτοια!

Φωτεινή Δράκου