Ήταν σίγουρα από τις συναυλίες που περιμέναμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον μιας και επρόκειτο για μία από τις λίγες φορές που εμφανίζεται στην Ελλάδα ένα τόσο φρέσκο και αξιόλογο όνομα την εποχή που αρχίζει να γίνεται γνωστό, πράγμα που μας κάνει, πού και πού, να νομίζουμε πως και η χώρα μας υπάρχει στο συναυλιακό χάρτη.

Κατά τις 11 (όσο πάει πάντως οι συναυλίες αργούν να ξεκινήσουν όλο και περισσότερο) ανέβηκαν στο μισοάδειο χώρο του Ξυλουργείου οι Μary’s Flower Superhead που κινήθηκαν σε καθαρά αμερικάνικα μονοπάτια, με επιρροές που ξεκινούσαν από τις αρχές των ‘90s και το grunge μέχρι τον σύγχρονο emo ήχο. Προσωπικά δε με ενθουσίασαν ιδιαίτερα αν και δε θα έλεγα πως άφησαν αδιάφορο το κοινό. Καλά στοιχεία υπάρχουν και η ηλικία τους σίγουρα αφήνει περιθώρια εξέλιξης.

Οι Scab Level που ακολούθησαν παρουσίασαν ένα αρκετά πιο πολυσυλλεκτικό ήχο που αγκάλιαζε παραμορφωμένες κιθάρες ,ηλεκτρονικά στοιχεία, ska κ.α. Βέβαια το να μπλέξεις με επιτυχία τόσες μουσικές δεν είναι και εύκολη υπόθεση, έτσι; Παρόλα αυτά, η συνταγή σε 2-3 κομμάτια (δυστυχώς δε ξέρω τίτλους) φάνηκε να πετυχαίνει και κάπως πήραμε τα πάνω μας! Πάντως είναι πολύ θετικό το ότι δίνεται η ευκαιρία σε εγχώρια ερασιτεχνικά συγκροτήματα να παίζουν σε τέτοιες συναυλίες…

Το σετ των Εrase Errata ήταν ό,τι ακριβώς περίμενε κάποιος που ήρθε προετοιμασμένος από τους δίσκους τους. Τρίλεπτα punk τραγούδια με attitude και ένα αυθεντικό(όσο τουλάχιστον αυτό είναι δυνατόν στις μέρες μας ) στυλ. Η τραγουδίστρια Jenny Hoyston όπως φάνηκε είχε τα κέφια της μιας και ανάμεσα από σχεδόν κάθε κομμάτι σήκωνε την μπίρα και έκανε προπόσεις στο κοινό, τους τεχνικούς και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας! Mε φοβερή ενέργεια και - έστω black – χιούμορ (‘everybody in this room today is gonna die…’) απέδειξαν ότι αξίζουν το θόρυβο που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτές τους τελευταίους μήνες και ότι ο πειραματισμός μπορεί να χωρέσει σε, μάλλον μονοδιάστατες, μουσικές όπως το punk, χωρίς να χαθεί η αμεσότητα και η ζωντάνια. Έκαναν αρκετούς να χοροπηδάνε ενώ μέσα στη γενική ηχητική ακαταστασία προστέθηκαν σε μερικά σημεία η φλογέρα και η τρομπέτα!

Θα μου επιτρέψετε εδώ μία παρένθεση. Υποτίθεται ότι οι Erase Errata είναι για αυτούς που παρακολουθούν την “ανεξάρτητη” σκηνή ένα σχετικά γνωστό όνομα. Και με δεδομένη την προσέλευση του κόσμου (100 άτομα περίπου) δύο υποθέσεις μπορούν να γίνουν. Ή πρώτον αυτοί που παρακολουθούν αυτά τα πράγματα είναι αυτοί που ήταν στη συναυλία (πράγμα σχεδόν αδιανόητο για μία πόλη με τον πληθυσμό της Θεσσαλονίκης) ή προτιμούν να πίνουν μπίρες σπίτι τους!

Και καλά κάνουν! Κανένα πρόβλημα! Απλά με αυτό τον τρόπο δεν έχεις το δικαίωμα ούτε να διαμαρτύρεσαι για το ότι δε γίνονται καλά live,ούτε για το ότι η σκηνή δεν προχωράει κ.τ.λ. Γιατί λογικό είναι κάποια στιγμή και οι διοργανωτές να πούνε:”γιατί να επιμένω να φέρνω τέτοια groups και να έχω 100 άτομα και να μη φέρνω τους Uriah Heep να μου κάνουν sold out;Kαι θα έχουν δίκιο! Και μην ακούσω τίποτε αηδίες περί ‘δύσκολου και απαιτητικού κοινού της Θεσσαλονίκης’…

Για να μη κλείσω όμως με μιζέρια το κείμενο απλά θα πω ότι οι Slits πρέπει να είναι πολύ περήφανες για τα πνευματικά τους παιδιά. Γερή δόση από Girl Power πήραμε!

Βασίλης Σίντος