THE LAST BROADCAST DOVES EMI 9/7/2002

Είμαστε τα αθώα περιστεράκια από το Μάντσεστερ. Και αυτό είναι καραμπινάτα ευχάριστο. Διότι ομιλούμε για σεβασμό στην παλιά σκηνή και στην υστεροφημία της.

Ως επόμενο άλμπουμ, το THE LAST BROADCAST, θα έπρεπε οι DOVES να έκαναν μια πρόοδο, μια επιπλέον διείσδυση στα χνάρια που όμορφα αγαπούν, και που με το πέρασμά τους αναδεικνύουν.

Φράση κλισέ ότι επήλθε η ωριμότης, αλλά είναι σωστό αυτό.

Μια σχεδόν ώρα μελωδικής κιθαριστικής βρετανικής μουσικής με γλυκά και καθαρά φωνητικά. Οι συνθέσεις είναι καλές, ευχάριστες και δροσερές. Και αυτό συμβαίνει στα περισσότερα κομμάτια, και όχι μόνο στο καλό 5λεπτο single με τίτλο there goes the fear. H έπαρση επίσης παρούσα και με επιτυχέστατη ορμή να σε συμπαρασύρει.

Το καλοκαιρινόν της παρούσας περίστασης είναι ευτυχής σύμπτωση για τους εν Ελλάδι ακροατές, αλλά πιστεύω ότι και για την ανά πάσα στιγμή ικανή να βραχεί αγγλική γη, οι εκεί ακροατές εξίσου θα απολαύσουν αυτόν τον δίσκο. Υπάρχει βέβαια μια επισήμανση. Τι; να σας αρέσουν οι αέναοι και αειφορικής σημασίας ήχοι που έβγαλαν πριν από καιρό οι Inspiral Carpets, Stone Roses, happy Mondays, αλλά και τωρινοί μεταλαμπαδιδοφόροι όπως οι αγαπημένοι μας Puressence ή οι Clinic.

Η δε πολυπλοκότητα στις συνθέσεις, και κυρίως το γέμισμα των κομματιών σου απωθούν τα όποια στοιχεία της παρωχημένης πια britpop εποχής, την οποία πολλοί μετά βδελυγμίας έχουν αποκηρύξει και καταδικάσει στο ερεβώδες κάτεργο της ελαφριάς ροκ ή της γλυκανάλατης προσέγγισης των πραγμάτων, κλπ κλπ, που πολλοί ειδήμονες θα μπορούσαν να προσάψουν. Παραδόξως και περί εμού ομιλούντος, αν και έχω εμφανείς κλίσεις για δυνατά πράγματα, καφρίλα ρε παιδί μου, θα σας ομολογήσω ότι ουδέποτε έχω αποκηρύξει εκείνη την britpop εποχή, που ευστοχότατα εντάξαμε στα indie παραραπετάσματα, και επίσης θα σας αποκαλύψω ότι πάμπολλες βραδιές (νεότερος γαρ τότε) χόρεψα υπό τους ήχους των perfume, oasis, mansun, shed sheven, κλπ κλπ.

Καθότι τα προσωπικά μόνο αυτοξευτελισμό προκαλούν εις τον γράφοντα, τα προσπερνώ και επιμένω ότι το άλμπουμ των doves μου άρεσε πολύ. Και αν δεν είχα κατακλυστεί από πολλές άλλες νέες κυκλοφορίες, θα είχε πιο τακτική θέση στο cdplayer μου. Νομιζω ότι δεν έχει τόσα ?singles? ή ραδιοφωνικού προσανατολισμού τραγούδια, όπως είχαμε βρει στο lost souls, αλλά έχει κομμάτια με γούστο, που πιθανόν να κάνουν και τον Roger Waters επίσης πρόθυμο ακροατή

Είναι όμως βέβηλο να μην εκθειάσω την έμπνευση στο ιλλουστραρισμένο χαοτικό παραλήρημα των doves στο N.Y (New York μαντεύω), το χορωδιακό αλληλούια του satellites, το σκοτεινό και αέρινο πνεύμα του Friday dust με τα υπέροχα κλαρινέτα, το είμαστε όλοι μια φοβερή παρέα caught by the river, και γενικά όλες αυτές τις μικρές πινελιές, όπου ως μουσικοί μόδιστροι ντύνουν οι doves τα τραγούδια τους, ακόμη και σε αυτό το "μοδάτο" πια intro. Ο ηλεκτρικός ήχος είναι παρών, δεν είναι μπαλάντες τα γεμίσματα. Σου δίνουν και άλλο ένα πιασάρικο ρυθμικό τραγούδι, το pounding.

Και για να μην μακρυγορώ θα κλείσω λέγοντας ότι θεωρώ ότι καταλάβατε που κινείται ο δίσκος. Αν είστε εκεί κοντά, δεν θα σας απογοητεύσει, τουναντίον θα πρόσθετα

Κυριάκος Σκορδάς