Η ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ ΠΙΝΟΤΣΕΤ 14/11/2003

Εδώ και δύο βδομάδες περίπου με έχει εγκαταλείψει κάθε έμπνευση, γαμώτο! Και το θέμα είναι ότι δεν ξέρω πώς να την ξανακερδίσω! Και αυτά που γράφω τώρα, μη νομίζετε, λόγια του αέρα είναι μια και δεν έχω καν σκεφτεί τι δομή θα έχει ο απαραίτητος σχολιασμός του βιβλίου. Και καλά όσο είμαι ακόμα στην πρώτη παράγραφο, δικαιολογούμαι να γράφω σκόρπιες σκέψεις, έστω και άνοστες (ήθελα να γράψω μπούρδες, αλλά λέω να μην είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου, τώρα μάλιστα που με έχει καταβάλει και μια κάποια αδυναμία), παρόλα αυτά τι θα γίνει όταν φτάσω στο επικίνδυνο όριο των 200 λέξεων και θα πρέπει να αναφερθώ στο βιβλίο; Μανούλα μου!! Με πιάνει ήδη τρικούκουλο!

Ας ξεκινήσω λέω, σιγά σιγά, έτσι για να μπαίνω στο κλίμα, και ας πω ότι το βιβλίο που διάβασα τελευταία είναι το Η τρέλα του Πινοτσέτ του Λουίς Σεπούλβεδα ( Εκδόσεις Opera, 2003 ). Το βιβλίο αναφέρεται στην Χιλιανή δικτατορία του Πινατσέτ, η οποία καταπίεσε, εξόντωσε, σκότωσε, εξαφάνισε χιλιάδες κόσμο που σέβεται την ελευθερία του. Το θέμα του βιβλίου δεν είναι ιστορικό, δηλαδή δεν έχει να κάνει με την παράθεση του κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου, μέσα στο οποίο κατάφερε να οργανωθεί και να εγκαθιδρυθεί εν τέλει το στρατιωτικό καθεστώς, αλλά αναφέρεται κυρίως στις σκέψεις και τα συναισθήματα που κατέκλυσαν εκείνους τους ανθρώπους που έζησαν στο πετσί τους τη σκληρότητα της δικτατορίας.

Ο συγγραφέας, φυλακισμένος και βασανισμένος ο ίδιος επί δύο χρόνια, εκδηλώνει τόσο τη χαρά του, για την απόφαση του δικαστή Γκουαρόν, να δικαστεί ο Πινοτσέτ, όσο και την οργή του για τους πολιτικούς εκείνους, που ναι μεν φυλακίστηκαν και αυτοί για τα ιδεολογικά τους πιστέυω, αλλά παρόλα αυτά προτιμούν αν ξεχάσουν και να αποσιωπήσουν τα βασανιστήρια που οι ίδιοι υπέστησαν προκειμένου να μην αμαυρωθεί η δήθεν δημοκρατία. Ο ίδιος, οπαδός του συνθήματος "δεν ξεχνώ, δεν συγχωρώ", προσπαθεί να εμφυσήσει στον αναγνώστη την άποψή του αυτή, καθώς υποστηρίζει με σθένος την προσπάθεια να μην διαγραφεί από τη μνήμη των Χιλιανών οτιδήποτε έχει να κάνει με τη σκληροτράχυλη δικτατορία. Επίσης ο Σεπούλβεδα προσπαθεί να μεταδώσει στον αναγνώστη το κλίμα εκείνων των ημερών, με την παράθεση περιστατικών ανθρώπων που είτε εξαφανίστηκαν είτε εξορίστηκαν από τη χώρα τους. Τα συγκεκριμένα, χωρίς να δίνονται με την παραμικρή δόση μελοδραματισμού, προκαλούν στον αναγνώστη μία μεγάλη δόση απέχθειας για τέτοια καθεστώτα, τα οποία καταστρέφουν κάθε έννοια πολιτισμού και αξιοπρέπειας.

Το βιβλίο θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάθε δικτατορία που εγκαθιδρύθηκε στον πλανήτη, με ή χωρίς τη βοήθεια των Αμερικάνων (ο συγγραφέας αναφέρεται πολλές φορές στη CIA και στις ποικίλες επεμβάσεις που έχει πραγματοποιήσει σε όλες σχεδόν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής), μια και ουσιαστικά αποτελεί ένα γενικότερο ντοκουμέντο τόσο για τα χρόνια της δικτατορίας όσο και για τα χρόνια που την ακολουθούν.

Το βιβλίο είναι πολύ κατανοητό και δεν κουράζει τον αναγνώστη, γεγονός βέβαια που ενισχύεται και από την πολύ καλή μετάφραση που έχει κάνει ο Αχιλλέας Κυριακίδης . Αξίζει να διαβαστεί στα σίγουρα.

Δέσποινα Καβουσανάκη