Τέταρτη συνεχόμενη συναυλία για μένα, μετά από τη «δική μας», με Jackie Leven/Michael Weston King, τους Ozric Tentacles (για την θεϊκή εμφάνιση των οποίωνσας ταγράφειο Θοδωρής Angus) και φυσικά το «πακέτο» Seven Witches/Destruction/Overkill. Αν μη τι άλλο όμως δεν αισθανόμουν καθόλου κουρασμένος και περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία να δω τους Νazareth, καθώς την προηγούμενη φορά που σνόμπαρα παλιά ροκ μπάντα (Manfred Mann’s Earth Band), μετάνιωσα μαθαίνοντας αργότερα για την απόδοση τους.

Ευτυχώς την Κυριακή η συναυλία ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει σε μια normal ώρα (εννέα) και πρόλαβα να δω τα χάλια του Παναθηναϊκού με τον Άρη.

Ας αφήσουμε όμως τους προλόγους και ας μπούμε στο «ψητό». Την συναυλία άνοιξαν οι γνωστοί σε όλους νομίζω, Long Live, ένα από τα καλύτερα γκρουπ της πόλης. Οι Long Live έμειναν στην σκηνή τριανταπέντε λεπτά, αλλά μέσα σ’αυτό το χρονικό διάστημα νομίζω πως άφησαν για μια ακόμη φορά τις καλύτερες εντυπώσεις παίζοντας τρία κομμάτια απ το cd τους, τα “She Devil”, “Ride Through The Night”, “Hellsdrive” , καθώς και πέντε νέα τραγούδια των οποίων οι τίτλοι – αν τους σημείωσα σωστά- ήταν “All I Want Is You”, “Long Live The Revolution”, “Digital Angel” (το καλύτερο κατά τη γνώμη μου), “Free Times Life” (Γι αυτό δεν είμαι και πολύ σίγουρος) και έκλεισαν με το “In Your Face”. Το στήσιμο της μπάντας ήταν υποδειγματικό και το μεγαλύτερο «ατού» της για μένα , ο Λάκης ο Ραγκαζάς, έδειξε ξανά πόσο καλός κιθαρίστας είναι, βασανίζοντας βάναυσα τις Les Paul του. Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός, και γενικά δεν νομίζω πως άφησαν κάποιον ανικανοποίητο. Μπράβο λοιπόν στους Long Live, οι οποίοι νομίζω πως είναι η καλύτερη επιλογή για τον κάθε διοργανωτή ως opening act σε μεγάλα rock group, έχοντας την ποιότητα αλλά και την εμπειρία να σταθούν παραπάνω από αξιοπρεπώς σε οποιοδήποτε gig.

Κατά τις δέκα παρά πέντε άφησαν τη σκηνή οι Long Live, και ενώ πιστεύαμε πως η συναυλία θα τελείωνε νωρίς, ακολούθησε μια μεγάλη καθυστέρηση μέχρι την εμφάνιση των Nazareth, κάτι που οδήγησε στο να τελειώσει το live αρκετά μετά τις 12 αλλά τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά. Oι Nazareth έκαναν την εμφάνιση τους στην σκηνή μετά από ένα κέλτικο 3λεπτο κομμάτι που ακούστηκε από τα ηχεία , το οποίο υποδήλωνε την καταγωγή της μπάντας (το τωρινό line up αποτελείται από 3 κατοίκους Dunfermline και ενός Aberdeen). Ουσιαστικά οι Nazareth που είδαμε τώρα είναι Nazareth κατά το ήμιση αφού ο Jimmy Murrison που παίζει κιθάρα, βρίσκεται στο γκρουπ από το 94 και ο Lee Agnew στα τύμπανα από το 1999. O Lee Agnew είναι γιος του μπασίστα του γκρουπ, Pete Agnew και πήρε τη θέση του “αυθεντικού” drummer τους συγκροτήματος, Darrell Sweet, όταν ο τελευταίος πέθανε το 99 σε ηλικία 52 ετών από καρδιακή προσβολή.

Μετά από την ιστορική αναδρομή ας περάσουμε στα συναυλιακά.. Η μπάντα ξεκίνησε με το “Changin’ Times” από το πιο γνωστό τους άλμπουμ, “Hair Of The Dog” και έμεινε στη σκηνή ακριβώς για μιάμιση ώρα. Στη διάρκεια του σετ τους, τίμησαν τα κλασικότερα τους άλμπουμ “Hair Of The Dog”, “Razamanaz”, “Loud N Proud”, με τα “Not Fakin’ It”, “Miss Misery” , “Please Don’t Judas Me”, “Razamanaz”, “Bad Bad Boy”, “Broken Down Angel”, “Beggar’s Day”, “Turn On Your Receiver”, “This Flight Tonight”, “Whiskey Drinkin’ Woman”, “Hair Of The Dog”, ενώ δεν ξέχασαν και άλλες τους δουλειές όπως το “2XS” από το οποίο έπαιξαν τα “Dream On”, και “Love Leads To Madness”. Από κει και πέρα το σετ συμπλήρωσαν τα “Place In Your Heart”, “Cocain”, “Danger Danger” και φυσικά το closing track “Love Hurts”. Πάντως από ότι κατάλαβα ο κόσμος μάλλον προτιμούσε να ακούσει το ομώνυμο κομμάτι από το “Expect No Mercy”, παρά το “Place In Your Heart”, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που φώναξε τον τίτλο του συγκεκριμένου τραγουδιού. Όσον αφορά τη σκηνική παρουσία της μπάντας αυτή ήταν άψογη, με τον θεό Pete Agnew στο μπάσο να κλέβει την παράσταση με τις καταπληκτικές του γκριμάτσες και την όλη παρουσία του! Μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος πλησιάζει τα εξήντα του χρόνια, όπως άλλωστε και ο frontman Dan McCafferty που σίγουρα ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικός, και με πολλή όρεξη για humour. Από κει και πέρα ο, εμφανώς επηρεασμένος από τον Van Halen, Jimmy Murisson στάθηκε πολύ καλά, και το ίδιο έκανε και ο πιτσιρικάς Lee Agnew που έπαιξε και ένα μίνι «σολάκι» στα τύμπανα.

Σίγουρα οι Nazareth μ’αυτό το live απέδειξαν πως συναυλιακά τουλάχιστον, δεν είναι τίποτα τελειωμένοι. Το αντίθετο μάλιστα, νομίζω πως ευχαρίστησαν και με το παραπάνω τους 400 περίπου (με το μάτι πάντα) φίλους του rock που βρέθηκαν στην Υδρόγειο και έκαναν κι εμένα να φύγω ενθουσιασμένος αφού οι προσδοκίες μου επαληθεύτηκαν.

Κώστας Λιανίδης