Στη χώρα στην οποία ζούμε μόνο ως μακρινό όνειρο θα φάνταζε κάποτε το να γίνουν συναυλίες στην επαρχία δηλαδή εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Άλλωστε στην επαρχία τα πράγματα είναι τραγικά: Ελάχιστα metal clubs, ραδιοφωνικές εκπομπές που ασχολούνται με την metal μουσική σχεδόν ανύπαρκτες. Άρα λοιπόν η έλευση στη Λάρισα των Dead Soul Tribe φάνταζε σίγουρα ως μια πολύ σπουδαία στιγμή αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι δεν παίξανε στη Θεσσαλονίκη ως είθισται αλλά και με βάση τις τωρινές συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα στο θέμα της μουσικής. Δεν θα ήθελα ειλικρινά να προχωρήσω και να κατηγορήσω ούτε τους «σκυλάδες» ούτε κάτι τύπους που πουλάνε «κουλτούρα». Ας το αφήσουμε καλύτερα δεν θ’ αλλάξει και τίποτα άλλωστε.

Ομολογώ ότι στο live μετά τα απαράδεκτα γεγονότα που συνέβησαν την προηγούμενη μέρα στη Θεσσαλονίκη πήγα ξενερωμένος έντονα και με “μισή» καρδιά. Η άλλη μισή είχε μείνει 151 χλμ. μακριά έξω από το club του Μύλου της Θεσσαλονίκης. Το ξενέρωμα δε συνεχίστηκε όταν πάτησαν στη σκηνή οι Division by Zero. Κιθάρες θαμμένες, μπάσο ανύπαρκτο ο μόνος που ακουγόταν ήταν ο drummer ενώ τα φωνητικά της κοπέλας (όσο ακουγόταν) ήταν απαράδεκτα. Παίζοντας ένα μάλλον κάτι σαν progressive; παρουσίασαν δικά τους κομμάτια καθώς και 3 διασκευές στα “Bring me to fire” των Evanesence, “Atwa” των System of a dοwn και “Sober” των Tool. Φυσικά αυτές δεν ήταν διασκευές αλλά εκτελέσεις εν ψυχρώ χειρότερες και από τη διασκευή-εκτέλεση των Clairvoyant στο “Rising force”. Προσωπικά πιστεύω ότι θέλουν πολύ δουλειά ακόμη για να «δέσουν» ως σχήμα. Παρ’ όλα αυτά ο drummer τους μου άρεσε.

Ήταν 22:20. Ο πρώην τραγουδιστής των Psychotic Waltz-ex Buddy Lackey νυν Devon Graves πατάει στη σκηνή με την προσωπική του ουσιαστικά μπάντα. Ειλικρινά από το πρώτο κιόλας κομμάτι το “Coming dawn” η καρδιά μου έκανε τη διαδρομή από τη Θεσσαλονίκη στη Λάρισα μέσα σε χρόνο ρεκόρ διώχνοντας μακριά το ξενέρωμα. Για 2.30 ώρες (τεράστιο set) όλοι όσοι ήμασταν εκεί (400 άτομα περίπου) υποκλιθήκαμε στο μεγαλείο της ψυχής, υποκλιθήκαμε στην φωνάρα αυτού του ανθρώπου. Τι και αν ο Graves δεν είναι και τόσο καλός κιθαρίστας όσο τραγουδιστής; Τι και αν η μία κιθάρα ήταν “θαμμένη» σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του live; Τι και αν οι μουσικοί που τον συνόδευαν είναι “κουλοί” σε σχέση με άλλους; Όλα αυτά δεν μας εμπόδισαν καθόλου στο να βιώσουμε αυτή τη μαγευτική συναυλία. Μια συναυλία στην οποία ακούσαμε ολόκληρο το ομώνυμο ντεμπούτο των Dead Soul Tribe. Μια συναυλία στην οποία ακούστηκαν ακόμα τα “Feed part I”, “Feed part II” “The messenger” “Angels in Vertigo” “Some things you can’t return” “Flies” “In the garden made of stores” από το δεύτερο album τους(αυτό προωθούσαν άλλωστε) που έχει τίτλο “A Murder of Crows”

Κορυφαίες στιγμές του live υπήρξαν 3 κατά τη γνώμη μου: 1^ον ο Graves προλόγιζε κάθε τραγούδι μιλώντας γι’ αυτό λες και έδινε συνέντευξη, έπιανε κουβέντα με τους οπαδούς κατά τη διάρκεια του live ενώ απαντούσε και σε οπαδούς που του φώναζαν διάφορα κομμάτια είτε λέγοντας ότι δεν τα ‘χει γράψει αυτός είτε “I don’t think I can do this now” (όταν κάποιος του φώναξε να παίξουν το “Sing” από το solo album του)

2^η κορυφαία στιγμή ήταν κάπου στη μέση του live όταν η υπόλοιπη μπάντα αποχώρησε και ο Devon έμεινε μόνος του στη σκηνή με μια ακουστική κιθάρα και έπαιξε τα “Windsong”, “Under the weight of my stone”, “My grave” (ύμνος) και την διασκευή στο “Aqualung” των Jethro Tull που μας έστειλε στην κυριολεξία.

3^η κορυφαία στιγμή της βραδιάς η στιγμή που ο Graves ερμήνευσε κομμάτια των Psychotic Waltz:“I remember”, “Bleeding”, “Locust” συμπεριλαμβανομένου και των “My grave” που είχε παιχτεί προηγουμένως ακουστικά οδήγησε τον κόσμο σε παράκρουση κυριολεκτικά.Επίσης ακούστηκε αν δεν κάνω λάθος και ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι των Tribe ονόματι “Dying Hour”

Θοδωρής Angus