 |
|
|
|
ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΓΗΣ
|
Όλο αλλαγές είναι οι Όναρ στην καινούρια τους δουλειά, από την νέα δισκογραφική εταιρεία (Universal) μέχρι την επιλογή τους να αλλάξουν πάλι τα μέλη του συγκροτήματος που τους συνοδεύει και να προωθηθούν περισσότερο ως ντουέτο – κάτι που το δείχνει και το εξώφυλλο του CD που για πρώτη φορά φιλοξενεί πρόσωπα (τον Λευτέρη Πλιάτσικα και τη Πένυ Ραμαντάνη) και όχι κάποια καλλιτεχνική σύνθεση. Οι αλλαγές συνεχίζονται και στο ύφος των τραγουδιών, που είναι βέβαια και στοιχείο αναμενόμενο με την είσοδο των καινούριων μουσικών και τις δικές τους ερμηνείες.
Όλες αυτές οι αλλαγές λοιπόν, χωρίς να είναι απαραίτητα κακές, δίνουν μια περίεργη αίσθηση στο cd και το κάνουν να θυμίζει αυτό που λέγεται «η αμηχανία του τρίτου άλμπουμ» - μόνο που στην περίπτωση των Όναρ τους έπιασε στο τέταρτο. Έχοντας πίσω τους το πολύ καλό «Αλαντίν τελειώσαν οι ευχές σου» που ήταν αρκετά βαρύ και από θεματική και από στίχους και ενορχηστρώσεις, φαίνεται πως οι Όναρ αποφάσισαν να το ρίξουν λίγο έξω – ίσως να βοήθησε και το γεγονός ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε κυρίως την άνοιξη και το καλοκαίρι. Έτσι, οι μελωδίες είναι περισσότερο χαρούμενες και αισιόδοξες, χωρίς το συγκρότημα να χάνει το δικό του στυλ, ενώ οι στίχοι περισσότερο «ανάλαφροι», σε σύγκριση πάντα με το βαρύ κλίμα της προηγούμενης δουλειάς.
Το πρώτο τραγούδι του cd «Μαχαίρια τώρα τα φιλιά σου» (που είναι και το πρώτο single που κυκλοφόρησε) φαίνεται να έχει επιρροές από Manu Chao αλλά και από τον Μάνο Ξυδούς στα χαρούμενά του, με έναν φοβερό ρυθμό που κολλάει στο κεφάλι σου από την πρώτη στιγμή που θα το ακούσεις. Στο ίδιο ευδιάθετο κλίμα κινούνται και τα «Κανένα Πρόβλημα» και «Κύματα του Αιγαίου» που έχουν πολύ ωραίες κιθάρες και μια «ταχύτητα» που ακούγεται πολύ καλή, παρότι έχουν κάποια «παλιομοδίτικα» στοιχεία που στις πρώτες ακροάσεις όντως ακούγονται περίεργα – το πρώτο στα πλήκτρα του (δυο φίλες μου σχολίασαν ότι θυμίζουν παλιά Μαρινέλλα. Εντάξει, όχι τόσο πολύ!) και το δεύτερο στα φωνητικά στο ρεφρέν.
Το «Κόκκινο Εγώ» είναι μια πολύ δυνατή ηλεκτρική μπαλάντα, που είμαι σίγουρη πως θα απογειώνεται στα live ενώ το «Όλα στα ‘χω δώσει» έχει μια μισο-funk και μισο-rock αισθητική που ταιριάζει πάρα πολύ στους Όναρ και θα το έκανε ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, αν δεν «πνιγόταν» η κιθάρα στα κουπλέ. Παρ’ όλα αυτά όμως εξακολουθεί να είναι πάρα πολύ καλό. Με στίχους που φαίνεται να κρύβουν επιρροές απ’ το «Blowin’ in the wind» του Bob Dylan, το «Τα παίρνει ο άνεμος» είναι αιθέριο και συγκινητικό, ταξιδιάρικο τραγούδι. Τέλος, το «Κάλπικες Χάντρες», με στίχους από τους Πάνο Σταθογιάννη και Διονύση Καστόρα, συγκαταλέγεται στις καλύτερες και πιο ηλεκτρικές στιγμές του δίσκου και χωρίς να θέλω να αδικήσω την ερμηνεία των Όναρ – που είναι πραγματικά πάρα πολύ καλή – με έκανε να σκεφτώ ότι θα ταίριαζε γάντι και στους Πυξ Λαξ (και δεν είναι κακές αυτές οι καλλιτεχνικές αλλά και πραγματικές «συγγένειες», άλλωστε οι Όναρ έχουν δημιουργήσει δικό τους στυλ γραφής έτσι κι αλλιώς και δεν χρειάζεται πια να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες).
Γενικά, ίσως να είναι η πιο «ποπ» δουλειά των Όναρ ως τώρα, συγκριτικά με τα προηγούμενα και από την άποψη ότι η διάθεση είναι πολύ θετική, οι στίχοι λιγότερο θλιμμένοι (αναλογικά) και οι ενορχηστρώσεις αρκετά ανεβασμένες. Σε ορισμένα σημεία μόνο φαίνεται ότι τα τραγούδια δεν απογειώνονται, σαν να λείπει κάτι όχι τόσο ουσιώδες, που όμως θα τα βοηθούσε. Πάντως θα περιμένουμε να τους δούμε και live στα νέα τραγούδια για να ακούσουμε τη ζωντανή εκδοχή τους, που συχνά αποκαλύπτει και περισσότερα στοιχεία απ’ την στούντιο.
Υ.Γ. Και στα λιγότερο βασικά στοιχεία, αλλά αρκετά σημαντικό, να πούμε για το συνοδευτικό βιβλιαράκι του CD που είναι απ’ τα πιο όμορφα και καλαίσθητα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Απλή ιδέα αλλά κλασική!
Φωτεινή Δράκου |
Ελληνική Μουσική
