BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB 05/11/2003 Town Hall, Leeds, UK 17/11/2003

Η βραδιά των Black Rebel Motorcycle Club ήταν μια από εκείνες τις βραδιές που αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο ότι το αναπάντεχο, καλό ή κακό, είναι (σχεδόν) πάντα πολύ ωραίο.

Το δημαρχείο του Leeds , εντυπωσιακό τόσο εξωτερικά όσο και στο εσωτερικό του, με τα μπαλκόνια και τον εξώστη άλα όπερα και το τεραστιών διαστάσεων εκκλησιαστικό όργανο να κρύβεται πίσω από το πανό του συγκροτήματος, δημιουργούσε το κατάλληλο κλίμα για μια μεγάλη rock συναυλία.

Πρώτο εμφανίστηκε ένα τοπικό συγκρότημα το όνομα του οποίου δεν συγκράτησα. Η εμφανισή τους δεν αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς. Κάπου ανάμεσα στους Music και τις τελευταίες, κακές δισκογραφικές στιγμές των Stone Roses, με πολλά και υπερβολικά drum machine, δεν φάνηκε να συγκινούν τον κόσμο, εκτός βέβαια από τους λιγοστούς φίλους τους που βρίσκονταν στο κοινό.

Ακολούθησαν οι Brian Jonestown Massacre , μέρος και αυτοί της ομάδας Dandy Warhols, Black Rebel Motorcycle Club κλπ. Φάνηκαν πραγματικά βγαλμένοι από τα 60s, με κουρέματα αντιγραφή του ίδιου του Brian Jones και με τον ήχο τους να θυμίζει κλασικά συγκροτήματα της ίδιας δεκαετίας. Ειδικά για τα drums θα έλεγα ότι στις περισσότερες περιπτώσεις προσπαθούσαν να προσεγγίσουν το θρυλικό Tomorrow never knows των Beatles. Αφού αστειεύτηκαν αρκετά με το κοινό και έβγαλαν φωτογραφίες μεταξύ τους, έκλεισαν με ένα κομμάτι πραγματικό δυναμίτη, από εκείνα που συνεχίζουν για δέκα λεπτά ενώ εσύ εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ (ποτέ;).

Ο κόσμος στο Leeds ήξερε βέβαια τι να περιμένει από τους Black Rebel Motorcycle Club καθώς η φετινή εμφανισή τους στο φεστιβάλ Reading/Leeds δεν είχε αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν δυνατά με το Stop. Ακολούθησαν κομμάτια ίσα μοιρασμένα ανάμεσα στον πρώτο και δεύτερο δίσκο τους. Από πίσω βιντεάκια με αυτοκίνητα, μηχανές και κοντέρ να σπάνε ανέβαζαν τη διάθεση του κόσμου.

Εκεί λοιπόν που όλα πήγαιναν καλά, και με το συγκρότημα να παίζει το White palms και να ικανοποιεί τον κόσμο με δυνατή καθαρή rock μουσική, 2-3 σεκιουρητάδες ανεβαίνουν στη σκηνή, ο ήχος κόβεται και τα φώτα ανάβουν. Όπως προσπαθούν όλοι να μας πληροφορήσουν το κτήριο πρέπει να εκκενωθεί λόγω πυρκαγιάς. Όλοι οι Άγγλοι βέβαια, καθόλα τυπικοί ακόμη και μεθυσμένοι, σε λίγα λεπτά βρίσκονται εκτός δημαρχείου. Και αφού πρώτα φάγαμε όλο το κρύο καθώς η συναυλία υποτίθεται ότι θα ξανάρχιζε, μπάντα και σεκιουρητάδες βγαίνουν στα σκαλιά και με τηλεβόα μας ειδοποιούν ότι δεν είναι δυνατό να συνεχιστεί η συναυλία αφού από τα χοροπηδηχτά του κόσμου είχε καταστραφεί το πάτωμα (!). Το συγκρότημα αναλαμβάνει την ευθύνη ώστε να επιστραφούν τα λεφτά από τα εισιτήρια και ο μπασίστας, για κακή του τύχη, υπόσχεται να υπογράψει σε όλους όσους του ζητήσουν αυτόγραφο και περνάει σχεδόν μια ολόκληρη ώρα για να τους ικανοποιήσει όλους.

Δεν λέω βέβαια, καλή η εμπειρία και φυσικά πρώτα απ’όλα έρχεται η ασφάλεια του κόσμου. Κανένας όμως δεν μπορούσε να ελέγξει αυτά τα πράγματα πριν τη συναυλία;

Σταύρος Σταυρόπουλος

Εξωτερικός Συνεργάτης