AMAZING GRACE SPIRITUALISED Sanctuary 13/11/2003

Ο Jason Pierce δεν φαίνεται να έχει χάσει σε κανένα σημείο της καριέρας του την έμπνευσή του. Ανεπηρέαστος από τους εκάστοτε μουσικούς που είχε στην μπάντα του, κατάφερνε πάντα να κάνει και να γράφει αυτό που γουστάρει, δίνοντας αποκλειστικά ο ίδιος τον ορισμό της μουσικής των Spiritualized. Μιας μουσικής, που μετά από τόσα χρόνια εξακολουθεί να μας κάνει να την αγαπάμε.

Ποια είναι η μουσική των Spiritualized; Δεν ήταν ποτέ τίποτα άλλο από καθαρό και αγνό rock’n’roll. Χαμηλότονο ή ανεβαστικό, το rock’n’roll του Jason Pierce είχε πάντα εκείνες τις αυθεντικές καταβολές που πηγάζουν από τη δεκαετία του 60. Και αν σε προηγούμενους δίσκους κάπου ξέφευγε αυτό το στοιχείο, εδώ πέρα, στο Amazing Grace, έρχεται καθαρά να επιβεβαιωθεί. Ο Pierce επιστρέφει φέτος με την καλύτερη δουλειά που έχει παρουσιάσει μέσα στη νέα χιλιετία.

Το Amazing Grace είναι κατά βάση ένα down tempo άλμπουμ. Τα εφτά από τα έντεκα τραγούδια του έχουν μια αργή δόμηση, δηλαδή το ξεκίνημα γίνεται χαμηλότονα και ακολουθεί μια συνεχής προσθήκη φωνών και μουσικών οργάνων, το οποίο κάνει τα κομμάτια πιο δυναμικά, χωρίς όμως να ανεβαίνουν οι ρυθμοί. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών το κομματιών, πάντως, είναι η θρησκευτική χροιά που τους έχει προσδώσει ο Jason Pierce. Μια θρησκευτικότητα που γίνεται αντιληπτή στο gospel rock τραγούδι Hold On, ή στο αναλόγου ύφους Lord Let It Rain On Me. Πιο υφέρπουσα είναι στο εκπληκτικό τραγούδι The Ballad Of Richie Lee, ίσως από τα καλύτερα που έχει γράψει ο ηγέτης των Spiritualized.

Τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι απλά καθαρόαιμα rock’n’roll κομμάτια, που σε φέρνουν στη μουσική των Velvet Underground. Για παράδειγμα, το Never Going Back είναι ένα Lou Reed τραγούδι. Τα τέσσερα αυτά τραγούδια είναι ίσως ο ορισμός των τραγουδιών που θα ήθελαν να γράψουν οι Black Rebel Motorcycle Club στον φετινό πιο rock’n’roll δίσκο τους, αλλά δεν τα κατάφεραν και με τόση επιτυχία.

Το Amazing Grace είναι ένας εγκεφαλικός δίσκος από τον Jason Pierce. Δεν είναι ο δίσκος που θα ακουστεί εύκολα στο ραδιόφωνο, ή θα παιχτεί στα rock clubs, ίσως γιατί, ακόμα και τα δυνατά τραγούδια του δεν εμπνέουν κανένα χαβαλέ, είναι αρκετά βαριά. Είναι ένας δίσκος απαιτητικός σε ενδελεχείς ακροάσεις και υπομονή από τον ακροατή. Αν αφεθείτε στη μουσική του για καιρό, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω για την εμπιστοσύνη που του δείξατε.

Κώστας Παπασπυρόπουλος