ATP 3.0 VARIOUS ARTISTS ATP Recordings 17/11/2003

To τελευταίο All Tomorrow’s Parties οργανώσανε οι Autechre , όπως είχανε προηγουμένως κάνει οι Tortoise και οι Sonic Youth . Τα φεστιβάλ αυτά είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος από την σύγχρονη ανεξάρτητη σκηνή και φέτος οι Autechre εστιάσανε – φυσικά – στην ηλεκτρονική σκηνή. Έτσι έχουμε το διπλό αυτό cd με ονόματα που συμμετείχανε εκεί, τα οποία δώσανε διάφορα ακυκλοφόρητα κομμάτια τους. Ίσως θα ήτανε καλύτερα να είχε live εκτελέσεις, όχι ότι υπάρχει ανομοιογένεια μέσα στο cd, απλά ο πειραματικός χαρακτήρας των περισσότερων από τα ονόματα που συμμετέχουν εδώ δεν λειτουργεί αποτελεσματικά σε “συλλογικά” πλαίσια.

Με hip hop χαρακτήρα ξεκινά το 1^ο cd. Public Enemy και Masters Of Illusion με δυο καλά κομμάτια, τίποτα ιδιαίτερο όμως. To remix των Autechre στο Mag των alter ego τους Gescom κινείται στους ίδιους ρυθμούς και είναι σαφώς ανώτερο από το μονοεπίπεδο original κομμάτι, αλλά ως remix είναι μάλλον απλοϊκό. Το ATP Track των Push Button Objects φορτώνει oriental μελωδίες πάνω σε στρώματα φωνητικών και εγχόρδων, η πρώτη μικρή όαση στο παρών cd. Ακολουθεί ο γνωστός μας Jim O’Rourke και οι OST με avant gard ηλεκτρονικούς αυτοθορυβοσχεδιασμούς και όταν επιτέλους τελειώνουν, οι Made επαναφέρουν τα πράγματα στην τάξη τους με το γνωστό πλέον μινιμαλιστικό electro-ambient μείγμα που όλοι λατρεύουμε να ακούμε. Απότομη επιστροφή στο hip hop με τον Dr Dooom στο στιχουργικά απολαυστικό Leave Me Alone και απότομη στροφή πάλι προς electro techno ρυθμούς με το Artifax των Stasis, έναν οκτάλεπτο φόρο τιμής προς όλα αυτά τα όμορφα συστατικά που απαρτίζουν την σύγχρονη υπόγεια χορευτική μουσική.

Το 2^ο cd έχει πιο ηλεκτρονικό χαρακτήρα και τουλάχιστον ηχητικά είναι πιο ενοποιημένο. Την αρχή κάνουν οι BFC (πίσω από τους οποίους κρύβεται ο Carl Craig) με τα αιθέρια break beats του Please Stand By, ενώ o Anthony Shakir που ακολουθεί απλά ανεβάζει τους ρυθμούς ακόμα πιο πολύ. Το Translucid του Mark Broom είναι ένα τυπικότατο electro κομμάτι από αυτά που σιχαίνομαι. Ευτυχώς που το κατακερματισμένο ambient των Disjecta σώζει κάπως την κατάσταση, γιατί ακόμα και οι Autechre με το /]{-//}(||) εξαντλούν την φαντασία τους μόνο στον τίτλο της ξεπέτα-κατά-τα-άλλα electro απόπειράς τους. Ακολουθούν οι Earth με ό,τι χειρότερο έχω ακούσει τα τελευταία 60 χρόνια. Δέκα λεπτά από τους ήχους μιας ηλεκτρικής κιθάρας, που θυμίζει ένα οκτάχρονο αγοράκι που μόλις την έπιασε στα χέρια του και προσπαθεί να μάθει. Τόσο χάλια. Αλλά μετά το ηχητικό έκτρωμα των Earth ακολουθεί το αριστουργηματάκι των Bola. Ε, τουλάχιστον αυτοί δεν περίμενα να με απογοητέψουν. Και απλά με γοητέψανε. Θυμίζει αρκετά το κομμάτι τους, αλλά είναι με διαφορά ότι πιο όμορφο υπάρχει εδώ μέσα. Υπέροχες μελωδίες, μαθηματικά δομημένες πάνω σε ρυθμούς χτισμένους από μικρά κομματάκια θορύβου. Οι Pita προσφέρουν δυστυχώς μόνο τρία λεπτά από τους δαιδαλώδεις λαβύρινθούς τους που, από τη μια σκοντάφτεις σε μπαράζ ενοχλητικών συχνοτήτων, από την άλλη βγαίνεις σε ομάδες αρμονικών ημίτονων. Για τέτοια πράγματα είναι αλγεβρικά αποδεδειγμένο ότι τα 9 λεπτά είναι το ελάχιστο. Ο Baby Ford (alter ego των Bola αυτός) παραθέτει μια ελαφριά techno άσκηση, ενώ ο Hacker στο φινάλε απλά παίζει με τις συχνότητες – και τα νεύρα μας.

Έχουμε λοιπόν μια κλασσική περίπτωση διπλής συλλογής που αν ήταν μονή θα ήταν καταπληκτική. Οπότε κόψτε ένα cdr με τα μισά κομμάτια και έχετε μια καλή εικόνα του τι συμβαίνει στην εποχή μας όταν οι άνθρωποι αποφασίζουν να παράγουνε όμορφη ηλεκτρονική μουσική. Άντε και του χρόνου καλύτερα. Όχι αηδίες σαν τους Earth. Αν είναι δυνατόν.

Γιώργος Γoργογέτας