 |
|
|
|
CRUCIBLE
|
Αν μη τι άλλο η επιστροφή του Θεού του Heavy Metal στον χώρο που τον ανέδειξε αντιμετωπίστηκε από αρκετούς με καχυποψία. Πολλοί υποστήριξαν ότι ο Halford επέστρεψε στο metal ,ακολουθώντας παράλληλο δρόμο με τον έτερο μεγάλο frontman Bruce Dickinson, καθαρά για οικονομικούς λόγους. Εγώ δεν μπορώ να είμαι στο μυαλό του καθενός για να ξέρω τους σκοπούς του και κοιτάω μόνο αυτό που προσφέρει ο καλλιτέχνης σε μουσικό επίπεδο (και νομίζω πως αυτό είναι και το σωστό). Ο Halford τόσο δισκογραφικά όσο και συναυλιακά (δεν θα ξεχάσω ποτέ τις δύο του "αρχοντικές" εμφανίσεις στο Ρόδον) ακόμη προσφέρει στο οικοδόμημα του Heavy Metal και αυτό είναι που στην τελική μετράει περισσότερο. Για το πρώτο του άλμπουμ τα είχαμε πει παλιότερα. Στο "Crucible" δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να το κάνουν να διαφέρει με τον προκάτοχό του. Ο Rob και οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν (οι οποίοι μόνο ανάξιοι αναφοράς δεν είναι βλ πχ Bobby Jarzombek ο οποίος είναι ένα "χταπόδι" πίσω από το drum kit) δημιούργησαν για δεύτερη φορά ένα δίσκο ο οποίος προσφέρει στον κόσμο τη μουσική που θα έπρεπε να παίζουν οι Judas Priest σήμερα. Heavy, Priestoειδές, επιθετικό, σκοτεινό σε κάποια σημεία, το "Crucible" σίγουρα δεν θα απογοητεύσει κανένα. 15 νέα κομμάτια βρίσκονται σ? αυτό τον δίσκο από τα οποία ξεχώρισα το παρανοϊκό ομώνυμο, την κομματάρα "One Will" με το καταπληκτικό ρεφρέν, το speedaτο με τα αγαπημένα "τσιριχτά" Halfordiκα φωνητικά "Handing Out Bullets", το heavy "Wrath Of God" και το σκοτεινό ατμοσφαιρικό "Trail Of Tears".. Όσο γι αυτούς οι οποίοι αρέσκονται σε συγκρίσεις, αν και δεν έχω ακούσει το άλμπουμ τόσες πολλές φορές ώστε να είμαι σε θέση να κρίνω καλύτερα αφού η αξία ενός δίσκου αξιολογείται και σύμφωνα με την αντοχή του στο χρόνο, θα έλεγα ότι ο νέος δίσκος είναι ένα σκαλί κάτω από το "Resurrection" κυρίως εξαιτίας της απουσίας κομματιών όπως το "Silent Screams" ή "Resurrection".
Κώστας Λιανίδης |
Metal
