RED CITIES CHRIS BROKAW 12XU Records 23/7/2002

Βαριέμαι τα άλμπουμ που προέρχονται από κιθαρίστες. Συνήθως, τα διακρίνει μια εγωιστική τάση από την πλευρά των περφόρμερ. Μια προσπάθειά τους να αναδείξουν το ταλέντο τους, είτε έχουν είτε δεν έχουν από αυτό. Τις πιο πολλές φορές, μάλιστα, όταν ακούω για τέτοια άλμπουμ, το μυαλό μου πάει σε κιθαρίστες του κλασικού ροκ, ή του μπλουζ, να παίζουν πομπώδεις συνθέσεις με μια ογκώδη ηχητική προσέγγιση στην κιθάρα τους.

Καμία σκέψη, όμως, από αυτές δεν μου ήρθε όταν έμαθα ότι ο Chris Brokaw θα κυκλοφορούσε την πρώτη του ολοκληρωμένη προσωπική δουλειά, η οποία θα ήταν ένας καθαρά ορχηστρικός δίσκος. Ήμουνα σίγουρος ότι ο κιθαρίστας (και πολλές φορές και ντράμερ) των Come, του Steve Wynn και πολλών άλλων μικρότερων σχημάτων, θα είχε μια άλλη άποψη για το πώς πρέπει να είναι ένα τέτοιο άλμπουμ.

Όντως, αυτή μου η πεποίθηση επαληθεύτηκε ακούγοντας ολόκληρη τη δουλειά. Το Red Cities αποτελείται από δεκατρείς συνθέσεις του Brokaw και μια διασκευή στο τραγούδι των Bacharach και David, The Look Of Love. Συνθέσεις, οι οποίες είναι δομημένες πάνω στις κιθάρες του Brokaw, αλλά είναι πολλές και οι φορές που τα κρουστά αναλαμβάνουν τον ηγετικό ρόλο στη μουσική. Λογικό, βέβαια, και αυτό, αφού ο μουσικός από τη Νέα Υόρκη είναι εξίσου καλός και στις κιθάρες και στα κρουστά και, επιπλέον, κάνει και όλη τη δουλειά στο άλμπουμ, αφού κανείς άλλος μουσικός δεν συμμετέχει. Πάντως, είναι σαφές ότι ο Brokaw δίνει βάση στις κιθάρες και με αυτές πειραματίζεται περισσότερο στις συνθέσεις του. Ο ήχος κινείται κυρίως σε καθαρά ροκ μονοπάτια, αρκετές φορές πλησιάζει το blues rock με το οποίο ασχολήθηκε αρκετά ο Chris, ενώ κάποιοι θα λέγανε ότι ακουμπάει και κάποιες post rock φόρμες, ειδικά στο The Fields (part II).

Τα περισσότερα από τα δεκατέσσερα κομμάτια είναι άξια ακούσματος και δημιουργούν ένα πολύ αξιόλογο τελικό αποτέλεσμα στα 47 λεπτά διάρκειας του άλμπουμ. Το καλύτερο, όμως, με το άλμπουμ είναι ότι όσο περνάνε τα κομμάτια, αυτά γίνονται όλο και καλύτερα με αποκορύφωμα τα τέσσερα τελευταία που είναι και τα καλύτερα του δίσκου. Ειδικά, τα Dresden Promenade και Shadows κλέβουν την παράσταση από τα υπόλοιπα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στην πολύ αξιόλογη σύνθεση με τον τίτλο King Ferdinand, η οποία ταιριάζει και με το επίκαιρο θέμα της μεταγραφής ή όχι του αμυντικού της Εθνικής Αγγλίας από την Leeds στην Manchester!

Το περσινό καταπληκτικό ντεμπούτο της Thalia Zedek και το φετινό πολύ καλό πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ (είχε προηγηθεί ένα ep τον Οκτώβριο με τους ισπανούς Viva Las Vegas) του Chris Brokaw δείχνει γιατί οι Come έχουν θεωρηθεί ως ένα από τα επιδραστικότερα σχήματα της δεκαετίας του 90. Ο Brokaw μάλιστα συνεχίζει απτόητος. Ήδη έχει φτιάξει και νέο γκρουπ, τους Consonant, στους οποίους παίζει κιθάρα και τραγουδάει. Ο δίσκος τους κυκλοφόρησε τον Απρίλιο. Μόλις (και αν) τον ακούσουμε, θα σας ενημερώσουμε!

Κώστας Παπασπυρόπουλος