LOST IN TRANSLATION SOFIA COPOLLA 19/11/2003

Καλά, η μέρα σήμερα δεν έχει ξημερώσει και ό,τι πιο ευχάριστα. Ξύπνησα με ένα φρικτό πονοκέφαλο μάλλον εξαιτίας ενός φρικαλέου ονείρου που με έκανε να αγχωθώ και να αηδιάσω ταυτόχρονα. Έβλεπα λέει πως είχα ξεμείνει από λεφτά (ωχ, μήπως δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα όνειρα από την πραγματικότητα; μήπως έχω αρχίσει να γίνομαι μια ναρκοληπτική; αναρωτιέμαι, καθώς κοιτάω για άλλη μία φορά το υπόλοιπο του λογαριασμού μου στην τράπεζα) και πως δεν είχα τίποτα να φάω παρά μία μπαγιάτικη κονσέρβα σαρδέλες!!! Πάνω που άνοιγα την κονσέρβα ξύπνησα, έχοντας δυστυχώς τη γεύση τους στο στόμα. Διάολε! Από τότε, αυτή η γεύση με ακολουθεί και ενώ ήδη (ώρα 12 το πρωί) έχω ντερλικώσει ασυναίσθητα, προκειμένου να κουκουλώσω τη σαρδέλα, εντούτοις αυτή βρίσκει τρόπους και με εκδικείται. Γαμώτο!

Τέλοσπάντων, και επειδή δεν μπορώ να μένω κολλημένη στη σαρδέλα επειδή έτσι το θέλησε ο %&$%£$" ο ύπνος, λέω να περάσω σε πολύ πιο ενδιαφέροντα θέματα. Ένα από αυτά είναι και η καινούρια ταινία της Σοφίας (αυτό το σίγμα στο τέλος χρειάζεται ή όχι; Ποτέ δεν κατάλαβα αν οι ελληνοποιημένες λέξεις κλίνονται κανονικά. Όποιος έχει καμιά ιδέα ας πει κάτι γιατί είμαι αρκετά μπερδεμένη με το θέμα) Κόπολα, το Χαμένοι στη μετάφραση ( Lost in translation, HΠΑ 2003 ).

Η ταινία καταρχήν διαδραματίζεται στο Τόκιο, χώρος ο οποίος αποτελεί ουσιαστικά το κύριο συστατικό του φιλμ μια και γύρω από τις περίεργες για τους Δυτικούς συνήθειες των Γιαπωνέζων, η σκηνοθέτις δημιουργεί το κωμικό (μην φανταστείτε γέλια μέχρι δακρύων, ούτε και γκροτέσκες καταστάσεις που θίγουν το ήθος και την αξιοπρέπεια των Γιαπωνέζων) εκείνο περιβάλλον στο οποίο τοποθετεί τη συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών της. Ο ένας είναι ένας έκπτωτος Αμερικανός σταρ (ένας εκπληκτικός Μπιλ Μάρεϊ), ο οποίος βρίσκεται στο Τόκιο για να διαφημίσει ένα Γαπωνέζικο ουίσκι και η άλλη είναι μία κοπέλα (μία γλυκύτατη και φοβερά ταλαντούχα Σκάρλετ Γιόχανσον, βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας), η οποία συνοδεύει τον φωτογράφο συζυγό της που λείπει συνεχώς για δουλειά. Μέσα στην πλήξη της μοναξιάς τους, τα δύο αυτά πρόσωπα θα τύχει να συναντηθούν στο μπαρ του ξενοδοχείου στο οποίο μένουν, όπου και θα αποφασίσουν να ξεκινήσουν την περιπλάνησή τους στην ιαπωνική πρωτεύουσα. Κατά τη διάρκεια της επαφής τους με την πόλη και με τους κατοίκους του Τόκιο, αναπτύσσεται μεταξύ τους μία ιδιαίτερη σχέση η οποία δεν περιλαμβάνει ούτε το τρελό πάθος ούτε το αχαλίνωτο sex. Η σχέση τους, θα μπορούσα να πω, ότι αποτελεί μία πολύ έντονη φιλία ή έναν πολύ τρυφερό έρωτα (όπως θέλετε ερμηνεύστε το) η οποία/ο οποίος διογκώνεται, καθώς μεγαλώνει η γνωριμία τους τόσο με τους εαυτούς τους όσο και με την πόλη του Τόκιο, φτάνοντας εν τέλει να μην μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλο. Η συγκεκριμένη μάλιστα σχέση καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αυτή δίνεται, αποτελεί κατά τη γνώμη μου το δυνατό κομμάτι της ταινίας, μιά και μία τέτοια ματιά για τη φιλία και τον έρωτα από μία νέα σκηνοθέτιδα είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον πολυπληθή κανόνα.

Κατά τη γνώμη μου η ταινία αξίζει, τόσο ως μία πρωτόγνωρη ταξιδιωτική εμπειρία που αποτελεί βεβαίως το πολύ περίεργο Τόκιο, όσο και ως μία πρωτότυπη ερωτική σχέση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών της. Δείτε την χωρίς επιφυλάξεις!

Δέσποινα Καβουσανάκη