READY, SEXED, GO! JOYKILLER Hitch Hyke 25/11/2003

Τι γίνεται αν βάλουμε στο στούντιο τους απίθανους Jack Grisham και Ron Emory (πρώην αλλά και νυν T.S.O.L.), και τονBilly Persons (πρώην Gun Club και Weirdos); Φυσικά μία ακόμη σούπερ μπάντα. Με τη προσθήκη του μοναδικού τυμπανιστή Chris Lagerborg (έχω χάσει το μέτρημα μαζί του αλλά προσπαθώντας μου ‘ρχονται, The Vandals, F-Minus και Down by Law) και του –χρειάζομαι επειγόντως δέσιμο- πληκτρά Ronnie King (Coolio, Mariah Carey, 2Pac) έχουμε πλέον το ζητούμενο. Αγαπητοί αναγνώστες σήμερα γράφω για τους Joykiller. To μοναδικό σούπερ γκρουπ από της πόλη των Αγγέλων που μετά από σιωπή πέντε (σχεδόν, μπορεί και έξι!) χρόνων, και σε συνέχεια εκείνης της πατατάρας pop punk που την ονομάσαν «Three» ξαναταράζουν την ήσυχη ζωούλα μου με ένα απίστευτης ενέργειας άλμπουμ.

32 δυναμίτες που υπογράφουν την αναβίωση του punk (O.K. και αν για κάποιους το punk δεν πέθανε ποτέ τότε μιλάμε για την εκ βαθέων ανανέωση του). Δίλεπτες και τρίλεπτες καταιγίδες που έχουν μέσα τους απ’ όλα. Ακούς ξεκάθαρα όλα τα παραπάνω αναφερόμενα σχήματα (έ, ... μάλλον Mariah Carey όχι) αλλά υποψιάζεσαι και Iggy Pop και Buzzcocks. Και κάπου αν νομίσεις ότι ακούς και Adolescents καλά νομίζεις αφού στον δίσκο συμμετέχει και ο Frank Agnew .

Με ρίζες στο 1^ο τους ομότιτλο του 1995 και στο 2^ο «Static» (που ήταν αυτό που τους είχε αναδείξει και σε μπάντα της χρονιά για τους αναγνώστες του Flipside) και με μοναδικά γοτθικά χρώματα (ναι !!! έχει και από αυτό) μαγεύουν. Το πιάνο όπου ακούγεται καθηλώνει. Τα κάποια πολύ μικρά κομμάτια «καθαρών» οργάνων ξαφνιάζουν αλλά... Η βρωμιά... ΒΡΩΜΙΑ. Χαρακτηριστικά να αναφέρω τον τίτλο του τραγουδιού που αναδεικνύει (για ακόμη μία φορά) τον μεταμοντέρνο ρομαντισμό του Emory ... «Love You More Dead». Είναι το τραγούδι που ανoίγει το cd και κλειδώνει τη σκέψη. Αν έχετε ακούσει κάποιο από τα 2 πρώτα πονήματα των Joykiller και σκέφτεστε να ακούσετε κάνα δυο «τραγουδάκια» από το τελευταίο τους πριν βγείτε για δουλειά ή για έξοδο απλά ξεχάστε το. Ή ακυρώστε ό,τι έχετε για μετά ή αναβάλλετε την ακρόαση. Γιατί αυτός ο δίσκος εκτός του ότι ακούγεται πεισματικά δυνατά ακούγεται και ΌΛΟΣ.

Ξεκινώντας το κείμενο και ακούγοντάς τον παράλληλα είπα να ανοίξω μια μπυρίτσα!!! Τώρα που το τελειώνω είμαι στο 3^ο ρούμι –χικ- αν αυτό λέει τίποτα (σ.σ. ή αργά γράφω ή πίνω γρήγορα). Είναι τελικά ένα cd που αξίζει κάθε λεπτό (της ώρας και του Ευρώ) που ξοδεύεται γι αυτό και έχει και μοναδικό art work με μια ημίγυμνη κουκλάρα που ενώ δεν φαίνεται το πρόσωπο της προσεύχομαι να μην είναι η αδελφή μου... Καλή ακρόαση.

Υ.Γ. το άλμπουμ λέγεται READY, SEXED, GO!!!… Πώς με βρίσκεται κύριε αρχισυντάκτα;;

Να είμαστε καλοί

Χρήστος Αρβανιτίδης