 |
|
|
|
DOGVILLE
|
Και αφού πέρασα ένα υπέροχο Σαββατόβραδο μεταξύ καναπέ και τουαλέτας (ας όψονται οι γαρίδες που έφαγα. Είπα κι εγώ μία φορά να φτιάξω ένα περίπλοκο φαγητό και να ξεφύγω επιτέλους από τα απανωτά μακαρόνια που μαγειρεύω, αλλά τι το ΄θελα! Με θέρισε η γαρίδα). Αφού λοιπόν από τις 9 μέχρι περίπου τις 3 τα ξημερώματα είχα πάει 5 φορές στην τουαλέτα (γαμώτο αυτές οι διακοπές δεν με άφησαν να παρακολουθήσω και ένα μεταμεσονύχτιο θρίλερ στη ΝΕΤ, αλλά να μου πεις καλύτερα, γιατί τι 5, 15 φορές θα τιμούσα την τουαλέτα από το άγχος μου) και ενώ είχα χάσει τα πάντα που έφαγα τον τελευταίο μήνα, χτύπησα ένα νερόβραστο μακαρονάκι για να έλθω στα ίσια μου! Και αφού μια χαρά το χώνεψα το κοφτό, κοιμήθηκα επιτέλους χωρίς παρατράγουδα.
…πριν από κάποιο καιρό έγραφα για σαρδέλες, σε αυτή για γαρίδες, με έχει στοιχειώσει το ψαρικό γαμώ την πανακόλα μου!!…
Ξημέρωσε λοιπόν η Κυριακή και αποφάσισα να μην καταπιαστώ με την προγραμματισμένη φασίνα (ένιωθα η αλήθεια λίγο εξαντλημένη από το τρελό ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας) αλλά να κάτσω να γράψω τις εντυπώσεις μου από τη φοβερή και τρομερή ταινία Dogville που είχα δει δυο-τρεις μέρες πριν.
Βγαίνοντας από το σινεμά μετά την προβολή, προσπαθούσα να σκεφτώ, αν καμία άλλα ταινία με ώθησε να την κατατάξω ως μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Αυτό που διαπίστωσα βεβαίως, ήταν ότι πρώτη φορά μία ταινία τελευταίας κοπής (το τονίζω αυτό για να μην προκληθεί σύγχυση με αρκετά παλιότερες, αριστουργηματικές παρόλα αυτά ταινίες) μου κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση ώστε να τη χαρακτηρίσω ανενδοίαστα αριστούργημα. Ο Λαρς Φον Τρίερ καταφέρνει να αντιστρέψει πλήρως την απόφαση που είχα πάρει, μετά το Δαμάζοντας τα κύματα και το Χορεύοντας στο σκοτάδι , ότι δεν πρόκειται να ξαναδώ άλλη του ταινία με καταφρονεμένες πλην τίμιες ηρωίδες, και να με κάνει να θέλω να δω το Dogville ξανά και ξανά.
Η ταινία παρόλα τα 132 της λεπτά (ουσιαστικά το φιλμ βγήκε στις Κάννες με διάρκεια 178 λεπτών αλλά όπως λέει και ο Δανίκας στα Νέα, η προβαλλόμενη κόπια δεν χάνει τίποτα από την ουσία της) δεν κουράζει καθόλου το θεατή ο οποίος μένει καθηλωμένος από την πληθώρα των σκηνοθετικών ευρημάτων που εισάγει ο Τρίερ στο έργο του. Ο σκηνοθέτης απέφυγε τη χρήση κάθε είδους σκηνικών, τα οποία αντικατέστησε από μία μεγάλη σκηνή, κατάλληλα φωτισμένη, όπου τα πάντα, από σπίτια μέχρι δέντρα και ζώα, δηλώνονται από ζωγραφιές με κιμωλία στο πάτωμα της σκηνής. Κατά τη γνώμη μου ο Τρίερ ήθελε περισσότερα να δώσει τα συγκεκριμένα μέσα από την περιγραφή που κάνει ένα εξαίρετος αφηγητής ο οποίος χωρίς ίχνος συναισθήματος περιγράφει τα πάντα που εξελίσσονται πάνω στη σκηνή.
Τα τεκταινόμενα αρχίζουν από τη στιγμή που η Γκρέις (μια εκπληκτική Νικόλ Κίντμαν ), μία όμορφη και καλλιεργημένη κοπέλα, καταφτάνει στην Dogville κυνηγημένη από τη Μαφία. Εκεί θα ζητήσει καταφύγιο και σε αντάλλαγμα θα κάνει οτιδήποτε της πουν οι κάτοικοι. Οι τελευταίοι την δέχονται αρχικά με επιφύλαξη και στοργή συνάμα, συμπεριφορές που μεταστρέφονται στη συνέχεια καθώς το ψάξιμο από τη μεριά της Μαφίας εντείνεται. Τότε αρχίζει η εκμετάλλευση της Γκρέις, η οποία υπομένει τα πάντα αδιαμαρτύρητα έχοντας όμως επίγνωση ότι ο τελικός λόγος θα είναι δικός της.
Χωρίς να θέλω να κάνω αναγωγές του τύπου «η ταινία είναι μία επιτομή του αμερικάνικου imperium» εντούτοις σαφώς μπορώ να πω ότι το φιλμ περιγράφει την εκμετάλλευση του αδύναμου και του ξένου από το κραταιό καταστημένο. Και μόνο λοιπόν για την προβολή της κοινωνίας στην οποία ζούμε οφείλουμε να υποκλιθούμε στον φοβερό Δανό.
Δέσποινα Καβουσανάκη |
Cinefreak
