PORCUPINE TREE 30/11/2003 ASTORIA, LONDON 5/12/2003

Η πλειοψηφία από εσάς είναι σίγουρο πως θα έχετε νιώσει σε κάποια στιγμή της ζωής σας , να θέλετε να κάνετε κάτι και όλα να πηγαίνουν αναποδα! Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα και για μένα με τη συναυλία των PORCUPINETREE στο Λονδίνο. Ο επιμένων όμως, νικά!

Αισίως έφτασα στο ηλιόλουστο (καλά διαβάζετε!) Λονδίνο αρκετά νωρίς το πρωί και ξεκίνησα τις καθιερωμένες βόλτες πάνω κάτω, με υπέρμετρο το σύνδρομο καταναλωτικής μανίας! Παράλληλα περίμενα να δω κάποια αφίσα η κάτι για τη συναυλία των PORCUPINE TREE, έτσι για να μπαίνω σιγά στο κλίμα. Αλλά…μάταια!

Ομοίως με το “όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη”, για μένα οδηγούσαν στο Astoria, που κατά ένα παράξενο τρόπο ούτε και εκεί είχε καμία αφίσα, αλλά τουλάχιστο έγραφε στην πινακίδα PORCUPINE TREE καθώς υπήρχε και το όνομα τους σε ένα χειρόγραφο χαρτάκι έξω από την πόρτα! Που θέλω να καταλήξω? Διαφήμιση , το απόλυτο μηδέν!

Ο χρόνος στο Λονδίνο όμως, καλώς η κακώς περνάει γρήγορα και το βραδάκι έφτασε. Οι πόρτες άνοιξαν στις 7 ακριβώς αλλά από τις 6 είχε σχηματιστεί μια διόλου ευκαταφρόνητη ουρά! Πολύ σύντομα μπήκαμε στον πολύ όμορφο χώρο του Astoria. Κάπου στις 7.30 βγήκε ο συμπαθέστατος και κατααγχωμένος Tim Bowness που ήταν το πρώτο support! Αρκετά καλή φωνή αλλά τέτοια μελαγχολία που ήθελες να πλαντάξεις στο κλάμα! Το δεύτερο support πάλι, οι Adom, πολύ πιο συμπαθητικοί αλλά ο τραγουδιστής ήταν εντελώς αλλού. Οι πιο γρήγορες μελωδίες των Adom άρχισαν να προετοιμάζουν το κοινό μέχρι που στις 9.15 βγήκαν οι PORCUPINE TREE.

Μετά από αρκετούς μήνες περιοδείας ξανά στο σπίτι τους οι PORCUPINE TREE, στην καλύτερη φόρμα και δίχως ίχνος κούρασης. Ο Steve Wilson πιο μοναδικός από ποτέ και όλη η μπάντα να ξεσηκώνει το ένθερμο κοινό! Αυτή η συναυλία όπως είπε και ο Wilson είναι σημαντική για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί είναι η τελευταία τους από την περιοδεία του In Absentia, και δεύτερον γιατί έκλεισαν 10 χρόνια μαζί ! Πριν 10 χρόνια οι PORCUPINE TREE έπαιζαν σε ένα μικρό μαγαζί πίσω από το Astoria με 20 άτομα κοινό! Σήμερα, το Astoria, χωρητικότητας περίπου 1500 ατόμων είναι γεμάτο. Η ευχή η δική μου, όπως και πολλών από εσάς ελπίζω - είναι σε λίγα χρόνια από τώρα να μην βρίσκουν ένα χώρο τόσο μεγάλο όσο να μπορεί να χωρέσει τους ακροατές τους! Ένας ακόμη λόγος που η συναυλία είχε κάτι το ιδιαίτερο(αυτό το προσθέτω εγώ) ήταν τα γενέθλια του Richard Berbieri . Όλοι μαζί ενώσαμε τις παραφωνίες μας για να του τραγουδήσουμε Happy Birthday και στο τέλος οι PORCUPINE TREE χειροκροτούσαν εμάς! Καταπληκτικό αυτό!

Η βράδια για τους PORCUPINE TREE άρχισε με το ξεσικοτικό Wedding Nails, το Gravity Eyelids και το She’s moved on. Θυμήθηκαν αρκετά παλιότερά τους κομμάτια, κάποια από το Lightbulb Sun και φυσικά από το In Absentia. Οι μελωδίες τους συνοδεύονταν από καταπληκτικά video και αξίζουν χίλια μπράβο στο δημιουργό τους , που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του. Ο Steve Wilson ζήτησε συγνώμη που ίσως κάποια αγαπημένα κομμάτια δεν θα τα παίζανε ένεκα του σετ που είχαν προγραμματίσει να ακολουθήσουν, αλλά δεν νομίζω ότι κάποιος δυσανασχέτησε με τις επιλογές τους!

Η συναυλία τελείωνε στις 11 περίπου και οι PORCUPINE TREE έπαιξαν χωρίς διάλειμμα δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό. Επειδή όμως η κακοτυχία μου δεν με ξέχασε, έπρεπε να φύγω τρέχοντας κάπου ένα τέταρτο πριν από το τέλος της συναυλίας για να προλάβω το τελευταίο λεωφορείο για την επιστροφή , πίσω στο χωριό του Portsmouth!

Στη διαδρομή σκέφτηκα να ακούσω λίγο ραδιόφωνο αλλά αμέσως αναίρεσα τη σκέψη μου! Μετά από τους PORCUPINE TREE όλα ακούγονταν κάπως “λίγα”. Έκλεισα το ράδιο και παράλληλα τα μάτια μου για να ξαναζήσω λίγο από τη μαγεία αυτής της βραδιάς και να δω ξανά τον Wilson να κάνει την κιθάρα του να φλέγεται. θυμήθηκα πώς κοιτάει το κοινό κατευθείαν στα μάτια, σαν να μοιράζεται κάτι μαζί του, την ευγένεια που έλεγε ευχαριστώ και την διάθεση όλων που την μετάδιδαν στο κοινό.

Κάποιος ίσως να σκεφτεί ότι είμαι υπέρ του δέοντος ενθουσιώδης με αυτό το συγκρότημα. Η απάντηση μου είναι απλή και τετριμμένη. Η μουσική είναι συναισθήματα: ή θα τη λατρεύσεις ή θα τη μισείς. Η μετριότητα δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τους PORCUPINE TREE, που και τα καλύτερα επίθετα είναι λίγα να τους χαρακτηρίσουν.

Μαρία Τσιγγινάρη