 |
|
|
|
ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΓΚΙΟΥΛΙΒΕΡ
|
Αν θέλαμε να περιγράψουμε τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις που μας άφησε η παράσταση του Μαύρου Θεάτρου της Πράγας «Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ» με μια λέξη, τότε αυτή θα ήταν η λέξη: «μαγεία»! Γιατί μόνο ως μαγικό μπορεί να χαρακτηριστεί το εκπληκτικό αυτό έργο, γεμάτο κίνηση, φαντασία και χρώμα, που βασίζεται στα μυθιστορήματα «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» του Jonathan Swift και «Ο Ταξιδιώτης των Άστρων» του Jack London. Η παραγωγή αυτή είναι η πιο πρόσφατη του θιάσου και είχε παρουσιαστεί άλλη μια φορά στην Ελλάδα, σε διαφορετική εκδοχή, το 1999. Στη σημερινή της μορφή έχει ταξιδέψει σε πολλές χώρες εδώ και ένα χρόνο, από τη στιγμή που θριάμβευσε στο περσινό Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου του Εδιμβούργου.
 Ήρωας φυσικά είναι ο Γκιούλιβερ, ένας ναύτης – ταξιδευτής, που έχοντας περάσει από χώρες μακρινές και τόπους θαυμαστούς και αλλόκοτους, επιστρέφει σπίτι του όπου όμως τον περιμένει η στενομυαλιά και ο φόβος των συμπατριωτών του, οι οποίοι θεωρώντας τις αφηγήσεις του παρανοϊκές και επικίνδυνες, τον κλείνουν στη φυλακή. Το κελί του όμως δεν είναι αρκετό για να περιορίσει την φαντασία του Γκιούλιβερ, κι έτσι αυτός ξαναζεί τα ταξίδια του, στη χώρα των Γιγάντων και στη χώρα των Νάνων, σπάζοντας έτσι τα δεσμά του και ξεγελώντας τους δικαστές του.
Η παράσταση φυσικά λειτουργεί ως αλληγορία για την ελευθερία της φαντασίας και το αδέσμευτο στοιχείο του ανθρώπινου πνεύματος, ενώ από την αρχή καθιστά σαφείς τις αναφορές της σ’ εκείνους τους ανθρώπους που λόγω της διαφορετικότητάς τους, κρίθηκαν απορριπτέοι από το σύνολο και τιμωρήθηκαν για τις αντιλήψεις τους, άνθρωποι όπως ο Γαλιλαίος ή η Ζαν ντ’ Αρκ.
 Οι τεχνικές του μαύρου θεάτρου, όπως η χρήση black light, πολύχρωμων κατασκευών και κινούμενων αντικειμένων που μοιάζουν να υπάρχουν από μόνα τους στην σκηνή, χωρίς να φαίνονται οι αόρατοι χειριστές τους, λειτουργούν άψογα και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα παραμυθένια, χωρίς φραγμούς και χωρίς υποταγή σε κανέναν νόμο, φυσικό ή μη: ο Γκιούλιβερ πετάει με αερόστατο, κολυμπάει ελεύθερα πάνω στην σκηνή μέσα σ’ έναν απίστευτα ρεαλιστικό, γεμάτο με πολύχρωμα ψάρια βυθό μιας θάλασσας και αιωρείται στον αέρα χάρη στην αγάπη του για μια γυναίκα. Πατάει ανάλαφρα στα πλήκτρα ενός υπερφυσικά μεγάλου πιάνου, τρέχει να ξεφύγει από τους μεγάλους Γίγαντες και το σκάει από την γυάλα που τον έχουν κλείσει. Γελάει βλέποντας τον φρουρό του να τρομάζει από τη δύναμη της φαντασίας του και αργότερα απολαμβάνει τη φιλοξενία και την προσοχή των Νάνων.
Ο θίασος καταφέρνει να συγχρονιστεί άψογα με τις βιντεοσκοπημένες εικόνες των Γιγάντων που προβάλλονται πάνω σε διαφάνειες, ενώ με χρήση ελάχιστων «πραγματικών» σκηνικών, καταφέρνει να ταξιδέψει τους θεατές και να τους χαρίσει εικόνες γεμάτες χρώμα και ελευθερία, μια ελευθερία πνευματική που μεταφέρεται και στην κίνηση των ηρώων. Αυτό από μόνο του, ως τεχνική και από την άποψη της σκληρής δουλειάς που χρειάζεται για να επιτευχθεί, είναι αρκετό για να θαυμάζουμε το Μαύρο Θέατρο της Πράγας, πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με τόσο μεράκι, αγάπη για το θέατρο και σκηνοθεσία και ερμηνείες που σφύζουν από ευαισθησία και ταλέντο. Αξίζει λοιπόν ξανά ένα μεγάλο μπράβο και σε αυτόν τον θίασο του μαύρου θεάτρου και μακάρι να μας επισκέπτονται συχνά.
Φωτεινή Δράκου |
Θεατρο/Χορός
