KILL BILL: Vol. 1 Quentin Tarantino 11/12/2003

Ουφ! Και μετά από 8 μήνες διεξαγωγής μίας δίκαιης δίκης επιτέλους η δικαιοσύνη θριάμβευσε και κλείσανε μέσα τους στυγνούς εγκληματίες. Επιτέλους! Τώρα μπορώ να κυκλοφορώ δίχως ίχνος φόβου στους υπέροχους δρόμους της νέας Αθήνας των Ολυμπιακών. Οι γλυκύτατοι αστυνομικοί θα με συνοδεύουν διακριτικά σε κάθε μου βήμα προκειμένου να αποτρέπουν κάτι άθλιους και μίζερους αλλοδαπούς από το να με πλησιάσουν. Γιατί η επαφή αυτή πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Δεν μπορεί εγώ μία γνήσια μικροαστή, ενώ προσπαθώ να γίνω μέλος της μεγάλης κοινότητας των χλιδάτων και γκλάμουρους καταναλωτών, ξαφνικά να βρίσκομαι αναμεμιγμένη με Αλβανούς. Χάιμου!!

Αυτοί οι καλοί άνθρωποι οι αστυνομικοί (κάποιος έπρεπε να βρεθεί και να αποδόσει επιτέλους τα εύσημα σε αυτούς που αποτελούν κολόνες της ησυχίας και της τάξης αδειάζοντας την κοινωνία ακόμα και από κάτι αλήτες πιτσιρικάδες που –άκουσον άκουσον- δεν σταματάνε στα μπλόκα τους) βρίσκονται παντού (αχ τι καλά!): έξω από τράπεζες, ενώ μπαινοβγαίνω για να πάρω το καταναλωτικό μου δάνειο για να αγοράσω όπωσδήποτε εκείνη την 700ευρώ τουαλέτα την οποία θα φορέσω βεβαίως στο λαμπερό ρεβεγιόν. Κάθε χρόνο σε ρεβεγιόν και σε καζίνα δεν τα βαρέθηκα ποτέ, πρέπει να το πω αυτό, α όλα κι όλα, μπορεί να μην γεννήθηκα από γαλαζοαίματους, αλλά τρέχει το βασιλικό από το αίμα μου (κατά αντιστοιχία με τους συνέλληνές μου στη βόρρεια, νότια και όπου αλλού Ελλάδα που γεννήθηκαν γνήσιοι ήρωες Ελληναράδες και δεν αφήνουν σε κανέναν άλλον να αισθανθεί έστω και λίγο, κομμάτι αυτού του γεωγραφικού τόπου. Μωρέ καλά του κάνουν!).

Που είχα μείνει; Α ναι, στους αστυνομικούς. Όλο πλατιάζω αλλά δεν πειράζει, καλό είναι να θυμόμαστε τα καλά της φυλής μας. Αυτοί οι αστυνομιοί που λέτε, τι καλοί άνθρωποι και πόσο φοβερά προστατεύουν την κοινωνία μας από αυτά τα μιάσματα τους διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους και δεν με αφήνουν να πάρω το παν-καίνουριο αμάξι μου και να κατέβω στο Κολωνάκι για καφέ. Και ποίοι ήταν αυτοί οι 7 της Θεσσαλονίκης δηλαδή που έγινε και πρώτο θέμα στις ειδήσεις και εκτόπισε από την κεντρική της θέση την αγαπημένη μου Despina;(Εκείνο το χτικιό μέχρι και τσεκούρια είχε στην τσάντα του, τι βλακείες λένε ότι το βάλανε οι αστυνομικοί για να τον ενοχοποιήσουν. Τς τς τς άθλιες συκοφαντίες!)

Αα τώρα που είπα Despina, και έβαλα στο προσκήνιο τη μουσική βιομηχανία ας προεκταθώ, λέω, και λίγο παραπέρα στον κινηματογράφο και ας πω δυο λόγια και γι αυτή την άθλια ταινία του Ταραντίνο, Kill.Bill νομίζω ότι τη λένε (δεν θυμάμαι τον τίτλο γιατί την είχα δει σε Village –καλά τι φοβεροί σινεμάδες, υπέροχα καθίσματα, για να μην πω για τον ήχο δηλαδή- και είχα μπερδευτεί στα δεκαπέντε ονόματα που αναφέρονταν στους φωταγωγημένους πίνακες) η οποία είναι η αποθέωση της βίας. Φρίκη σας λέω. Δεν άντεχα τους πίδακες αίματος που δημιουργούνταν κάθε φορά που η πρωταγωνίστρια έκοβε και από ένα μέλος μίας ολόκληρης στρατιάς από σωματοφύλακες. Εντάξει βλέπω βία, κάτι Σβαρτσενέγκερ (το τι χάρηκα που βγήκε κυβερνήτης δεν λέγεται!) κάτι Χόλιγουντ, αλλά όχι και αυτός ο καταίγισμός αίματος γαμώτο. Καθόλου ρεαλισμός, πολύ καρτούν και λίγη ουσία. Γιατί η ουσία είναι που μετράει στη βία. Αυτή ακριβώς που είχαν και τα δύο παιδιά που ξεκλήρισαν τους συμμαθητές τους στο Κόλουμπάιν.

Υ.Γ. Αντιστρέψτε τα πάντα που αναφέρονται στο παραπάνω κείμενο και θα αποκαλυφθεί η αλήθεια JΜία επιτομή των πιο σημαντικών γεγονότων που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Εν όψη Χριστουγέννων. Hasta να πάνε (από σύνθημα αναρχικών) σύντροφοι....

Δέσποινα Καβουσανάκη