Συναυλιακός Μαραθώνιος νούμερο 2 μετά τους “Overkill/Destruction/Seven Witches”. Από τις πέντε το απογευματάκι λοιπόν αρχίσαμε να κινούμαστε προς την Υδρόγειο προετοιμασμένοι κατάλληλα και εφοδιασμένοι με ξηρά τροφή, νερό, και λοιπά αντικείμενα πρώτης ανάγκης..

Τη βραδιά άνοιξαν οι Σουηδοί Dionysus, οι οποίοι μας κούρασαν με μετριότατο χαζοχαρούμενο Power για σαράντα περίπου λεπτά. Ο ήχος τους δεν ήταν άσχημος αλλά τα κομμάτια ήταν υπερβολικά κοινότυπα και χαρούμενα με αποτέλεσμα να προκαλέσουν δυσφορία στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Μοίραζαν και promo από το επερχόμενο τους άλμπουμ, το οποίο φυσικά πήρα γιατί περιείχε κομμάτια και από την επερχόμενη κυκλοφορία των Γερμανών AORάδων Axxis!

Για τη συνέχεια είχαμε τους Circle 2 Circle του Zak Stevens. Για όσους δεν ξέρουν, η μπάντα που έπαιξε στο άλμπουμ του, “Watching In Silence” την κοπάνησε στη μέση της περιοδείας και έτσι ο αγαπητός Zak επιστράτευσε καινούριους μουσικούς τους οποίους είχα αγωνία να δω. Με το που έσκασαν μύτη στη σκηνή κατάλαβα με τι είχα να κάνω. Μαζί με τον «Ζαχαρία» λοιπόν, εμφανίστηκαν κάτι τύποι με σκουφιά και ξυρισμένα κεφάλια και χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει.. χαρντκοράδες… Αυτοί οι χαρντκοράδες λοιπόν, άλλαξαν κάπως την υφή των κομματιών του συγκροτήματος, κάνοντας τα να ακούγονται πιο nu, κάτι που φυσικά με απογοήτευσε. Όχι πως έχω τίποτα με το nu, αλλά δε νομίζω πως θα σας άρεσε να ακούγατε Machine Head με ήχο Savatage, όπως κι εμένα δε μου αρέσει το αντίθετο (όχι πως είχαν την ηχητική ποιότητα των Machine Head αλλά λέμε τώρα..) Η μπάντα έμεινε στην σκηνή για πενήντα λεπτά και έπαιξε αρκετά κομμάτια από το μοναδικό της άλμπουμ (“Watching In Silence”, “Into The Wind”, “Lies”, “Out Of Reach”, “Sea Of White”, “Face To Face”, “The Circle”) παρέλειψε βέβαια το φοβερό “F.O.S.” αλλά μας ξεπλήρωσε με μία πολύ καλή (περιέργως) εκτέλεση του “Edge Of Thorns” των Savatage, ενώ από sava-διασκευές, ακούστηκαν ακόμη τα “Nothing’s Going On” και “Taunting Cobras” από το “Handful Of Rain”.

Μετά από τους Circle 2 Circle ήρθε η ώρα για την μεταλλοθεία Doro, και λέω μεταλλοθεία γιατί εντάξει πέρασαν τα χρόνια της και πλέον τόσο αυτή όσο και άλλες ροκογκόμενες όπως π.χ. ξέρω γω η Lita Ford δεν μπορούν να θεωρηθούν sex symbols όπως στο παρελθόν. Αντίθετα θα έλεγα πως στα μάτια μου ήταν τουλάχιστον αστείο το θέαμα μιας γυναίκας της ηλικίας της Doro να προσπαθεί να φανεί sexy, αναπαράγοντας και αντιπροσωπεύοντας όλα τα metal cliché της δεκαετίας του 80. Τέλοσπάντων, η Doro έμεινε στην σκηνή για περίπου μία ώρα και έπαιξε κομμάτια τόσο από την Warlock εποχή της όσο και από την μετέπειτα πιο εμπορική πορεία που ακολούθησε. Η φωνή της αν και στην αρχή ήταν επιεικώς απαράδεκτη, στη συνέχεια βελτιώθηκε κάπως με αποτέλεσμα τουλάχιστον να μη μας κουράζει. Δυστυχώς δεν έπαιξε το «μπόλικο πράμα» που περιμέναμε από το “Burning The Witches” των Warlock, ούτε καν το ομώνυμο έπος. Τουλάχιστον αποζημίωσε τον κόσμο με το “Metal Racer” ενώ το σετ της περιλάμβανε και άλλα γνωστά κομμάτια όπως το hit “All We Are”, “Hellraiser”, “True As Steel”, “Always Live To Win”, “Fur Immer” κ.τ.λ… Η μπάντα βέβαια αποτελούνταν από κάτι gothόφατσες, καμία σχέση με τους ποζερομεταλλάδες του παρελθόντος. Ειδικά ο ντράμμερ ήταν μια αρνητική γοτθοφυσιογνωμία και είναι να διερωτάται κανείς τι σχέση έχουν αυτοί με την μεταλλική παράδοση που κουβαλάει το όνομα της μπάντας.

Κάπου εκεί ήταν η στιγμή των αδιαφιλονίκητων ηγετών του Live, των Saxon. Οι Saxon ευτυχώς δεν έχουν δώσει κάποια θέση στη μπάντα τους σε κανένα χαρντκορά ή γκοθά παραμένοντας πάντα ένας μεταλλικός κολοσσός. ΚΑΙ αυτή η εμφάνιση τους οφείλει να αποτελέσει παράδειγμα για οποιοδήποτε rock/metal group σέβεται τον εαυτό του και τον κόσμο που το ακολουθεί. Κατά τη γνώμη μου οι Saxon είναι μέσα στις 3 καλύτερες εν ενεργεία live metal μπάντες. Η επικοινωνία τους με τον κόσμο, η συμπεριφορά τους στην σκηνή, το δέσιμο και η ενέργεια που αποπνέουν είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Υπάρχει μια «μαγεία» στον αέρα σε κάθε Live τους, κάτι ανεξήγητο και ταυτόχρονα, συγκινητικά ελκυστικό, σε βαθμό εθισμού. Οι Saxon έπαιξαν όπως αρμόζει στην ιστορία τους. Χωρίς φανφαρολογίες και βεντετισμούς, απομακρυσμένοι από τον μεταλλικό ταρτουφισμό, προσηλωμένοι στην ικανοποίηση του κοινού, αφοσιωμένοι στα ιδανικά τους και για σχεδόν δυόμισι ώρες έγιναν ένα με τον κόσμο, τα έδωσαν όλα, σκορπίζοντας ενθουσιασμό και συγκίνηση στους φίλους τους που γέμισαν ασφυκτικά την Υδρόγειο. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω άλλη μια θεϊκή εμφάνιση, άλλη μία περίτρανη απόδειξη του γιατί αυτή η μπάντα 25 χρόνια μαζεύει ακόμα κόσμο στα Live της, τον κερδίζει 100% και δεν έχει καταντήσει ένα γραφικό έκτρωμα όπως κάποιοι άλλοι. Απλά παραθέτω το σετλιστ, με την απλή παρατήρηση πως όλα τα κομμάτια εκτελέστηκαν άψογα : “Heavy Metal Thunder”, “Princess Of The Night”, “Rock The Nations”, “Broken Heroes”, “Stallions Of The Highway” (!!!), “747 (Strangers In The Night)”, “Are We Travellers In Time”, “And The Bands Played On”, “The Eagle Has Landed”, “Conquistadore”, “Motorcycle Man”, “Court Of The Crimson King”, “Crusader”, “Dallas 1 P.M.”, “Power And The Glory”, “Ride Like The Wind”, “Strong Arm Of The Law”, “Wheels Of Steel”, “Denim And Leather”, “Solid Ball Of Rock”. Τα encore ήταν 3(!) παρακαλώ και το τελευταίο κατ’ απαίτηση του κόσμου που εκλιπαρούσε για περισσότερο, αψηφώντας την κούραση τόσων ωρών ορθοστασίας και φωνητικής συμμετοχής. Είμαι πεπεισμένος πως όποιον και να ρωτούσες μετά το Live αν θα πήγαινε μετά από μια βδομάδα να τους ξαναδεί σε περίπτωση που ξανάπαιζαν θα απαντούσε καταφατικά. To μόνο που μπορούσα να κάνω μετά απ’το live αυτό ήταν να πάω σπίτι και να ξαναδώ το πρόσφατο DVD τους.

“See the rainbow shining brightly
Shooting rockets to the sky
Making music and it rolled on through the night
You could hear on the air rock n’ roll everywhere
We were strangers in the night

We sat in the sun woah-oh-oh

And the bands played on”

Κώστας Λιανίδης