ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ Gus Van Sant 15/12/2003

Καλά έχω μία βαρεμάρα σήμερα δεν λέγεται!! Ενώ κοιμήθηκα αρκετές ώρες χθες δεν λέω, εν τούτοις εξακολουθώ να έχω μία πελώρια επιθυμία για το κρεβάτι μου. Άντε, υπομονή λίγο ακόμα μέχρι να πάει 3, και να στρωθώ μπροστά από την τηλεόραση με ψωμί, τυρί, σαλάμι και πατατάκια. Αν είχα λίγο περισσότερη όρεξη θα στρωνόμουν στον καναπέ (με την τροφή που είπα, δεν την αποχωρίζομαι με τίποτα!!) με συντροφιά τον επιθεωρητή Ρέμπους και τους Giant Sand να παίζουν στο χαμηλό. Αλλά σήμερα βαριέμαι (το είπα, να μην το ξαναλέω!!) και την παραμικρή σκέψη, οπότε το χαζοκούτι μου κάνει μια χαρά. Ίσως να πάω σινεμά πιο απόγευμα, θα δω. Και ποια να δω δηλαδή; Τον Ελέφαντα τους Γκας Βαν Σαντ (Αμερική 2003, Χρυσός Φοίνικας στο φετινό φεστιβάλ Καννών) που είχα φαγωθεί να παρακολουθήσω, τον είδα χθες και δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε.

Καταρχήν η ταινία δεν αποτελεί ένα ντοκυμαντέρ αλά Ακήρυχτος Πόλεμος (αντιπαραβάλλω αυτήν την ταινία γιατί διαπραγματεύεται το ίδιο θέμα με τον Ελέφαντα. Τη βία στα Αμερικάνικα σχολεία και δη τη βία που καταλήγει στην καταμέτρηση νεκρών παιδιών που σκοτώθηκαν από όπλα κάποιων περίεργων συμμαθητών τους), αλλά μία καταγραφή των τελευταίων στιγμών μερικών παιδιών που αποτέλεσαν θύματα της δολοφονικής μανίας των συμμαθητών τους.

Η ταινία κυλάει σχετικά αργά, με την κάμερα να ακολουθεί κάθενα από αυτά τα παιδιά ανάμεσα στους διαδρόμους και στις αίθουσες του σχολείου, το οποίο βεβαίως δεν είναι ένα οποιοδήποτε σχολείο. Είναι ένα από αυτά που στέλνει η μεσοαστική τάξη των ΗΠΑ τα βλαστάρια της, που σημαίνει ότι παραδίδονται μαθήματα σεξουαλικής αγωγής, προσφέρονται εξοπλισμοί που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων όπως η φωτογραφία για παράδειγμα, υπάρχει άμεσος και άνετος διάλογος με τον καθηγητή, για να μην πούμε για τα άλλα δηλαδή, τις τουαλέτες και το κυλικείο. Μου θύμισε τα δικά μας σχολεία, στα αλήθεια δεν κάνω πλάκα. Θυμήθηκα τις ατέλειωτες ώρες στην ουρά για ένα μπαγιάτικο λουκουμά, τις σπασμένες τουαλέτες, τα κτηνώδη βλέμματα των καθηγητών (ειδικά στο γυμνάσιο, μανούλα μου!!!), το πνίξιμο των ενδιαφερόντων (βασικά το πνίξιμο της ανάγκης να διαπαιδαγωγηθείς σεξουαλικά πηγαίνοντας στην καφετέρια με όλο και κάποια βολική φίλη μια και ήξερες ότι θα ήταν και ο… εκεί!!!) επειδή σε περίμενε ένα ατέλειωτο διάβασμα σπίτι και άλλα πολλά. Τάλε κουάλε δηλαδή, όχι αστεία!!

Τέλος πάντων. Η ταινία προχωράει έτσι επιλέγοντας να δείξει τις κινήσεις του κάθε παιδιού, τόσο των θυμάτων όσο και των θυτών, χωρίς να εντρυφήσει στον ψυχισμό τους καθώς και στα αίτια που οδήγησαν τα μεν πρώτα να αποκτήσουν μία απαθή και αδιάφορη συμπεριφορά σχεδόν για τα πάντα, τα δε δεύτερα να αναπτύξουν τέτοιου είδους επιθυμία εκδικούμενα (γιατί;, εδώ είναι που χάνει ο σκηνοθέτης το παιχνίδι κατά τη γνώμη μου) τους συμμαθητές τους.

Δεν θα έλεγα να μην πάτε να το δείτε, απλώς να ξέρετε τι να περιμένετε. Πάντως, εγώ τουλάχιστον, δεν περίμενα μια τέτοια αποστασιοποίηση από τη μεριά του σκηνοθέτη. Συν το κέρδος του Χρυσού Φοίνικα των Καννών. Τι να κάνουμε παρόλα αυτά. Το σινεμά είναι κατεξοχήν θέμα γούστου.

Δέσποινα Καβουσανάκη