BEGINNING OF THE NEW LEGEND ARK STORM NOTHING TO SAY/Cosmic Storm 19/12/2003

Τους αρχαιοελληνικούς κίονες και αγγέλους του εξωφύλλου, τους περιβάλλει σκότος, ένα δυσοίωνο ημίφως, που εκφράζει την σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Έξαφνα μέσα σε μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ξεπροβάλλει η αχτίδα φωτός που συμβολίζει τη λύτρωση, μια μουσική ανάταση με σύμβολο μια Fender Stratocaster! Φορέας ενέργειας και του ουράνιου τόξου (Rainbow Rising) που σχίζει τους συννεφοσκέπαστους αιθέρες, η κιθάρα-σύμβολο δείχνει ακόμα τον δρόμο προς Υψηλές μουσικές εκφράσεις..

Προσπαθώ μετά μανίας να συνέλθω από το νεοκλασικό παραλήρημα κι όμως κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο όσο τον χώρο γεμίζουν οι μελωδίες των Γιαπωνέζων Ark Storm που αναστάτωσαν έτσι ξαφνικά την ήρεμη τις τελευταίες μέρες ζωή μου. Ναι είναι γεγονός πως ανέκαθεν το αποκαλούμενο neoclassical metal, το οποίο εμπνεύστηκε σε μια πρώιμη μορφή ο Ritchie Blackmore, και τελειοποίησε στη συνέχεια ο μεγάλος Σουηδός Μαέστρος, Yngwie Johann Malmsteen, υπήρξε το αδύνατο μου σημείο. Δεν μπορώ να του αντισταθώ, μπορώ όμως έχοντας πάρει μεγάλες δόσεις, να το κρίνω αντικειμενικά, και αξιολογώντας έτσι το άλμπουμ αυτό της παρέας του Katsu Ohta, μπορώ να ισχυριστώ μετά βεβαιότητος πως πρόκειται για μια έξοχη προσπάθεια, που φυσικά αφήνει έτη φωτός πίσω τους έτερους εξ Ιαπωνίας νεοκλασικίζοντες, Concerto Moon, αλλά δεν νομίζω πως αυτό υπήρξε και το ζητούμενο των Ark Storm.

Ακούγοντας τις εξαίσιες συνθέσεις ξανά και ξανά, μου έρχονται στο μυαλό οι Narnia του Carl Johann Grimmark τον οποίο καλούμε να μετανοήσει διότι θα λογοδοτήσει στον θεό του neoclassical για το παραστράτημα που επιχειρεί με τους System Breakdown (θα τα πούμε και γι’αυτούς σύντομα) και οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως είχε πολύ καιρό μια αμιγώς malmsteenική κυκλοφορία (χωρίς progressive στοιχεία) να ακουστεί στα αυτιά μου τόσο ενδιαφέρουσα και φρέσκια όσο αυτή των Γιαπωνέζων. Τι είπατε δεν είναι πρωτότυπη και καινοτόμος? Ω μην υποκρίνεστε αγαπητοί φίλοι, όλοι ξέρετε πως το 85% της σύγχρονης μουσικής σκηνής μυρικάζει τα ήδη υπάρχοντα.. Ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχούν στην μουσική η φιλαργυρία, το παρασκήνιο, οι μόδες που επιτάσσουν είτε άτεχνες θορυβώδεις ηλεκτρικές εκκενώσεις, είτε εύπεπτες θυληπρεπείς συνθέσεις. Οι «δυνάμει» μουσικοί, καταλήγουν «ενεργεία» σαλτιμπάγκοι, ημιμαθείς επί του οργάνου τους και ασχολούμενοι με δημόσιες σχέσεις. Ε λοιπόν αυτούς τους λίγους που ξεχωρίζουν για την αφοσίωση τους στα, έστω και παρωχημένα για μερικούς, ιδανικά της εκτελεστικής τελειότητας, και της βιρτουόζικης προσέγγισης της μουσικής προσωπικά δεν μπορώ παρά να τους επαινέσω που απέχουν από την γενικότερη «εκπόρνευση» και ευτελισμό της . Ας σταματήσουν εδώ όμως οι φιλοσοφίες, οι μυημένοι θα προσέλθουν ούτως ή άλλως.

Κώστας Λιανίδης